Dział
Botanika leśna
Ilość znalezionych haseł: 577
Inaczej rokietnik Schrebera (Pleurozium schreberi (Wild. ex Brid.) Mitt.). Mech z rodziny gajnikowatych (Hylocomiaceae) tworzący rozległe, żółtozielone lub bladozielone darnie. Łodyżka czerwono przeświecająca, długości do 15 cm, regularnie pierzasto rozgałęziona. Gałązki boczne do 1,5 cm długości, ustawione dwuszeregowo w jednej płaszczyźnie. Liście łodygowe ułożone gęsto, szerokojajowate, o tępych wierzchołkach, liście gałązkowe drobniejsze. Mech dwupienny. Puszki pojawiają się rzadko, są brązowe, podłużnie jajowate, ustawione poziomo na czerwonych setach.
Zobacz więcej...
1. (botanika leśna, anotomia i morfologia roślin), tzw. drewno miękkie, czyli najczęściej zewnętrzne części drewna łodyg drzew i krzewów składające się zwykle ze słojów wytworzonych w ostatnich kilku lub kilkunastu okresach wegetacyjnych, zawierające żywy miękisz drzewny oraz pełniące funkcje przewodzące i magazynujące. Biel przeciwstawiany jest twardzieli, która często różni się od niego występowaniem wcistek, zamkniętymi jamkami (u iglastych), odmienną zawartością wody i gazu, zawartością tlenu w gazie taką jak w powietrzu, zwiększoną zawartością substancji dających się ekstrahować, a także ciemniejszą barwą. Biel może obejmować także wewnętrzne części drewna – tzw. biel wewnętrzny, albo suchy biel ze względu na zmniejszoną zawartość wody, który nie uczestniczy w przewodzeniu wody, albo bierze w nim znikomy udział. U tzw. gatunków bielastych (beztwardzielowych) suchy biel stanowi wewnętrzną część drewna, a u drzew twardzielowych występuje w starszych pniach jako strefa pośrednia, między bielem przewodzącym a twardzielą.
2. (botanika leśna, anotomia i morfologia roślin), przyobwodowa warstwa drewna, fizjologicznie czynna. Na przekroju poprzecznym występująca w kształcie pierścienia o szerokości od kilku do kilkudziesięciu słojów rocznych
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anotomia i morfologia roślin), ślady, jakie pozostają na łodydze pod pąkiem po opadnięciu ogonka liściowego. W wielu przypadkach stanowią ważną cechę diagnostyczną przy oznaczaniu gatunków drzew i krzewów. Mogą być zagłębione, płaskie lub wypukłe oraz mieć kształt kolisty, półkolisty, eliptyczny, tarczowaty, podkowiasty, trójkątny, albo trójdzielny. Charakterystyczne dla gatunków są ślady po wiązkach przewodzących. Występują pojedynczo lub w grupach. Niekiedy obok blizny liściowej występują małe ślady po przylistkach. Są one rozmieszczone symetrycznie po obydwu stronach pąka.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anotomia i morfologia roślin), trwałe rośliny zielne, żyjące kilka lub wiele lat, zwykle tracące na zimę części nadziemne i zimujące w postaci takich organów, jak: kłącza, bulwy, cebule, z których na wiosnę wyrastają nowe części nadziemne. Niektóre byliny nie wykształcają specjalnych podziemnych organów przetrwalnikowych, a zimują ich części nadziemne zredukowane do przyziemnej rozetki liści, osadzonych na silnie skróconym pędzie, szybko przykrywanej opadłymi liśćmi, śniegiem itp.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), podziemny pęd skrócony, którego główną część stanowią przekształcone liście, charakterystyczny dla wielu roślin jednoliściennych. Silnie skrócona łodyga tworzy tzw. piętkę, na której osadzone są bardzo gęsto duże, mięsiste, białawe lub żółtawe liście. W liściach tych gromadzą się materiały zapasowe, głównie cukry. Z piętki wyrastają korzenie przybyszowe, a w części szczytowej cebuli znajduje się pąk wierzchołkowy, który na wiosnę wyrasta w pęd nadziemny. W pachwinach mięsistych liści występują pąki boczne, z których mogą rozwijać się nowe cebule.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), zwane też ksylemem; niejednorodna tkanka przewodząca roślin naczyniowych, złożona z elementów przewodzących, miękiszowych i wzmacniających, występująca wewnątrz organów roślinnych, rozprowadzająca wodę z solami mineralnymi, pobieraną przez korzenie. W przypadku roślin drzewiastych pojęcie to jest najczęściej utożsamiane z ksylemem wtórnym łodygi (pnia), powstającym w wyniku działalności merystemu bocznego – kambium, otoczonym od zewnątrz przez perydermę (korkowicę) i (lub) martwicę korkową. Układ przewodzący w drewnie stanowią naczynia i cewki, układ wzmacniający – włókna drzewne i (lub) cewki, a układ spichrzowy – miękisz drzewny i miękisz promieni drzewnych. Drewno gatunków iglastych ma prostszą budowę niż drewno liściastych i składa się z cewek (główny składnik) oraz promieni drzewnych, miękiszu drzewnego podłużnego i (lub) przewodów żywicznych. Drewno drzew i krzewów okrytozalążkowych ma budowę bardziej zróżnicowaną, a jego głównym elementem są włókna drzewne, albo cewki włókniste. Brak w nim przewodów żywicznych, a w skład układu przewodzącego wschodzą przede wszystkim naczynia oraz cewki włókniste i cewki.
Zobacz więcej...
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 »
Wszystkich stron: 39
