(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), jedna z cech charakteryzujących szatę roślinną, określana na podstawie analizy roślinności. Za miarę bogactwa roślinności przyjmuje się liczbę zbiorowisk, które wchodzą w jej skład.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), dział geografii roślin, który zajmuje się rozmieszczeniem jednostek systematycznych (taksonów) na Ziemi, tzn. ustala i analizuje ich zasięgi geograficzne (poziome i pionowe). Chorologia roślin zwana jest też florystyczną geografią roślin.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), dział ekologii roślin zajmujący się jakościowymi i ilościowymi zmianami populacji roślinnych, czyli badaniem ich struktury i dynamiki w określonych warunkach. Wprawdzie pojęcie to pojawiło się dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku, jednak wymienionymi właściwościami populacji roślin zajmowano od dawna.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), pojęcie używane w odniesieniu do roślin na określenie ich części służących do rozmnażania i rozprzestrzeniania się takich, jak: zarodniki, nasiona, owoce, rozmnóżki itp.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), przerwa w zasięgu geograficznym gatunku lub grup gatunków roślin. Jednym z przykładów jest dysjunkcja arktyczno-górska powstała w wyniku migracji roślin oligotermicznych w plejstocenie, gdy w kolejnych glacjałach gatunki pochodzenia arktycznego wycofywały się przed czołem lądolodu ku południowi, a gatunki górskie obniżały swe zasięgi schodząc na niż. Po spotkaniu się tych dwóch fal migracyjnych powstała mieszana tundra arktyczno-górska. W okresach między zlodowaceniami i po ustąpieniu lądolodu wycofywała się ona zarówno ku północy, jak i wyższe rejony gór, zanikając na niżu.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), zestaw syntetycznych wskaźników liczbowych, za pomocą których przedstawia się skale ekologiczne gatunków roślin w odniesieniu do wybranych czynników siedliska, np. temperatury, kontynentalizmu klimatu, wilgotności i zasobności gleby itp. Skale te są zwykle 5-stopniowe i opisują warunki najbardziej typowe dla gatunku, tj. takie, w których rośnie on najczęściej. Opierają się na wynikach badań terenowych i dobrym rozeznaniu warunków siedliskowych poszczególnych grup gatunków. Jednym z aspektów praktycznego wykorzystania ekologicznych liczb wskaźnikowych (poza aktualną charakterystyką siedlisk) może być porównanie zmian warunków edaficznych na przestrzeni wielu lat.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), przestrzeń zawarta między dwoma sąsiednimi układami ekologicznymi (zbiorowiskami, biocenozami). W ekologii roślin często jest stosowany termin strefa przejścia określana jako pas przejściowy między zbiorowiskami, w których występują elementy z tych zbiorowisk, albo jako obszar zawarty między typowymi płatami fitocenoz (zbiorowisk), wyrażający się jako pas o niejednorodnej roślinności, zmieniającej się prawidłowo w dwu kierunkach (zmienność liniowa).
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), grupy gatunków związanych swym rozmieszczeniem z wielkimi jednostkami geograficzno-roślinnymi. We florze Polski można wyróżnić trzy podstawowe elementy geograficzne, związane z trzema podpaństawmi roślinnymi, których granice przebiegają przez kontynent europejski: podpaństwem Euro-Sybero-Boreoamerykańskim (Holarktycznym w węższym znaczeniu), Śródziemnomorskim i Irano-Turańskim. Zdecydowaną przewagę mają u nas gatunki pierwszej grupy (holarktyczne w ścisłym znaczeniu), natomiast udział elementu śródziemnomorskiego i irano-turańskiego jest niewielki.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), grupy gatunków wyróżnione ze względu na chronologię ich osiedlania się na określonym terenie. Młody wiek flory polskiej sprawia, że zaznaczają się w jej obrębie trzy nawarstwienia historyczne: nadzwyczaj skąpo reprezentowany element trzeciorzędowy (plioceński), niezbyt liczny element plejstoceński i bezwzględnie panujący element holoceński.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), grupy gatunków występujących na określonym terenie, wyróżnione na podstawie analizy granic ich zasięgów geograficznych. W polskiej florze najwięcej jest gatunków przechodnich (bez granic zasięgów) – blisko 50% taksonów oraz gatunków z granicą północną – 21%, a najmniej – gatunków z granicą południowo-zachodnią i zachodnią oraz endemitów – po 0,6%.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), grupy gatunków o podobnym rozmieszczeniu pionowym. W polskiej florze wyróżnia się trzy podstawowe elementy wysokościowe: 1) rośliny niżowe, które nie występują lub prawie nie występują w górach, 2) rośliny górskie, z wyraźnym centrum rozmieszczenia w górach, 3) rośliny o bardzo szerokich zasięgach pionowych („niegórskie’), rosnące równie często w górach jak na niżu.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), gatunki lub taksony innej rangi, występujące na niewielkim obszarze lub nawet na pojedynczych stanowiskach, albo z powodu młodego wieku (tzw. neoendemity, które nie zdążyły uzyskać obszerniejszych zasięgów), albo ze względu na to, że ich obecne zasięgi są resztkami dawnych, szerszych zasięgów geograficznych lub w ciągu swej długiej historii nie zdołały poszerzyć swych areałów (tzw. paleoendemity)
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), rośliny, które nie są pasożytami, a występują na różnych organach innych roślin.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), rośliny lub porosty występujące bezpośrednio na powierzchni litych skał; należą do nich między innymi mszaki oraz niektóre glony, a zwłaszcza liczne porosty.
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), gleby lub wody o dużej zawartości składników odżywczych dla roślin.
« 1 2 3 4 5 6 » Wszystkich stron: 6