Dział
Ekologia i geografia roślin
Ilość znalezionych haseł: 76
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), podstawowe jednostki klasyfikacji ugrupowań roślinnych wyróżniane na podstawie kryteriów fizjonomicznych, uwzględniających głównie udział form życiowych roślin. Mają zastosowanie w geografii roślin, przede wszystkim przy charakterystyce szaty roślinnej rozległych terytoriów lub przy porównywaniu ze sobą obszarów odległych i florystycznie niespokrewnionych. Wyróżnia się między innymi takie formacje, jak: wiecznie zielony las równikowy, zimozielony las strefy umiarkowanej, las zrzucający liście na zimę, las zrzucający liście w porze suchej, wiecznie zielony las twardolistny, sawannę, step, pustynię itp.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), morfologiczne typy roślin będące wyrazem ich przystosowania do środowiska. Najczęściej stosowana jest klasyfikacja form życiowych Raunkiaera (1934), w której dzieli się rośliny według sposobu, w jaki przeżywają one niekorzystną porę roku. Była ona wielokrotnie wzbogacana i rozbudowywana, jednak główne jej założenia pozostały bez zmian. Wyróżnia się w niej pięć podstawowych typów: 1) fanerofity (jawnopączkowe) – pąki odnawiające znajdujące się wyżej niż 25 cm nad ziemią, 2) chamefity (niskopączkowe) – pąki odnawiające znajdujące się nad ziemią, lecz na wysokości mniejszej od 25 cm, 3) hemikryptofity (naziemnopączkowe) – pąki odnawiające znajdujące się równo z powierzchnią gruntu, 4) kryptofity (skrytopączkowe) – pąki odnawiające znajdują się pod powierzchnią gruntu lub w wodzie, 5) terofity – rośliny jednoroczne.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), gatunki, które mają pewne szczególne właściwości biologiczne i ekologiczne, dzięki którym: - wykorzystują skrajne warunki środowiskowe dla realizacji swych funkcji życiowych, - uzyskują zdolność przystosowania się do skrajnych warunków,- mają zdolność przekształcania skrajnych warunków na warunki optymalne dla życia pojedynczych organizmów, populacji, a w końcu całych biocenoz,- wyprzedzają inne gatunki w procesie zdobywania i zasiedlania nowych obszarów, - decydują o przebiegu inicjalnych faz sukcesji pierwotnej lub wtórnej, ale zwykle ustępują, gdy układ ekologiczny osiągnie pełną stabilność. Do cech drzew pionierskich zalicza się: szybki wzrost w młodości, wczesne zakwitanie, obfite, coroczne owocowanie, anemochorię, światłolubność, wysoką tolerancję w zakresie klimatu i gleby, silną tendencję do rozrostu i rozmnażania wegetatywnego, plastyczność morfologiczną wobec oddziaływań czynników abiotycznych i zoogenicznych, zakwitanie przed rozwojem ulistnienia, anemogamię oraz dwupienność.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), dział botaniki zajmujący się rozmieszczeniem roślin i ugrupowań roślinnych na Ziemi. Głównym zadaniem fitogeografii jest przedstawienie obrazu szaty roślinnej i wskazanie czynników, które ją kształtują współcześnie lub kształtowały w przeszłości. Dyscyplina ta z pogranicza nauk biologicznych i geograficznych stosuje metody geograficzne, zwłaszcza kartograficzne, opiera się także na osiągnięciach geografii fizycznej, korzystając z wyników wielu dyscyplin botanicznych, głównie taksonomii, paleobotaniki, ekologii i genetyki. Dzielona jest zwykle na geografię florystyczną, ekologiczną, historyczną i socjologiczną Geografia roślin zwana jest fitogeografią.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, ekologia i geografia roślin), rośliny kwiatowe zdolne do pełnego rozwoju na glebach ze znaczną zawartością soli, zwykle chlorków (szczególnie NaCl), a także siarczanów (sodu, magnezu, wapnia) oraz węglanu sodu. Liczne gatunki halofitów występują na obszarach suchych stepów, pustyń i półpustyń oraz nad brzegami mórz. W polskiej florze do halofitów zalicza się takie gatunki solnisk śródlądowych, jak: soliród zielny, aster solny, świbka morska i komonica wąskolistna. Halofity zwane są też slonoroślami, roślinami halofilnymi lub roslinami słonolubnymi.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 »
Wszystkich stron: 6
