Dział
Systematyka roślin
Ilość znalezionych haseł: 59
(botanika leśna, systematyka roślin), gromada (Rhodophyta) z podkrólestwa roślin, licząca około 4000 gatunków, obejmująca grupę glonów, których charakterystyczną cechą jest przede wszystkim skład barwników asymilacyjnych: obok zielonych chlorofili a i b, brunatnych karotenoidów oraz żółtych i brunatnych ksantofili występują specyficzne barwniki z grupy fikobilin – czerwona fikoerytryna, obecna u wszystkich przedstawicieli, oraz nieco rzadziej spotykana niebieska fikocyjanina. W najprostszych przypadkach są to rośliny jednokomórkowe, przeważają jednak formy nitkowate lub plechowate, przy czym nigdy nie osiągają tak wielkich wymiarów jak niektóre brunatnice. Chloroplasty mają prostą budowę (pojedyncze tylakoidy), a w wyniku asymilacji tworzy się specyficzny węglowodan zwany skrobią krasnorostową. Rozmnażanie wegetatywne odbywa się za pomocą nieruchliwych komórek produkowanych przez plechę, a rozmnażanie płciowe jest zwykle połączone z przemianą pokoleń. Krasnorosty występują przeważnie na powierzchni skał, kamieni oraz w dobrze natlenionych i czystych wodach słodkich oraz morskich. W Polsce znanych jest około 250 taksonów.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, systematyka roślin), odmiana uprawna rośliny (takson wewnątrzgatunkowy), ze względu na określone wartości użytkowe, wyselekcjonowana z populacji naturalnych lub z ich sztucznie otrzymanego potomstwa lub uzyskana wyniku celowych zabiegów hodowlanych. Nazwy kultywarów (opisanych od stycznia 1959 roku) muszą pochodzić z języków nowożytnych, pisze się je dużą literą, pismem prostym, ujmuje w pojedynczy cudzysłów i nie dodaje do nich nazwisk autorów, np. Populus nigra L. ‘Italica’. Jeśli odmiana nie może być zaliczona do konkretnego gatunku, nazwę kultywarową umieszcza się po nazwie rodzajowej, np. Betula ‘Hoseri’. Szczegółowe zasady nazewnictwa kultywarów są ujęte w przepisach Międzynarodowego Kodeksu Roślin Uprawnych (International Code of Nomeclature for Cultivated Plants, ICNCP)
Zobacz więcej...
(botanika leśna, systematyka roślin), w dawnych ujęciach systematycznych klasa (Musci, Bryopsida) z podgromady mszaków (Bryophytina), według nowszych poglądów gromada (Bryophyta) w królestwie roślin (Plantae) licząca około 8 000 gatunków. Są to rośliny samożywne, wykazujące heteromorficzną przemianę pokoleń z wyraźną dominacją gametofitu. Przytwierdzone ryzoidami (chwytnikami) do podłoża gametofity są zróżnicowane na łodyżkę i ułożone skrętolegle w wielu prostnicach liście, a w ich częściach szczytowych wykształcają się gametangia. Rozwijający się z zapłodnionej komórki jajowej sporofit umieszczony jest na gametoficie i przynajmniej częściowo żyje jego kosztem. Sporofit jest zróżnicowany na stopę, setę i zarodnię, w której są produkowane zarodniki. Po wysypaniu zarodniki kiełkują w splątki, najczęściej nitkowate, silnie rozgałęzione, dające początek wielu gametofitom. Rozmnażanie wegetatywne odbywa się przez rozmnóżki lub regenerację z fragmentów łodyżek, liści itp. Mchy występują przeważnie w miejscach przynajmniej okresowo wilgotnych, na glebie lub ściółce, na murszejącym drewnie i korze drzew. Wiele z nich to rośliny pionierskie. W Polsce stwierdzono 697 gatunków. Należą one do czterech następujących klas: torfowce (Sphagnopsida) – 36 gatunków, naleźliny (Andreaeopsida) – 22, płonniki (Polytrichopsida) – 22, prątniki (Bryopsida) – 633.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, systematyka roślin), w tradycyjnych ujęciach systematycznych gromada (Bryophyta), niekiedy podgromada (Bryophytina), obejmująca rośliny telomowe rozmnażające się za pomocą zarodników i wykazująca regularną przemianę pokoleń z dominacją gametofitu, dzielona na trzy klasy: glewiki (Anhocerotae, Anthocerotopsida), wątrobowce (Hepaticae, Marchantiopsida) i mchy (Musci). Tak zdefiniowana grupa okazała się taksonem sztucznym, obejmującym przedstawicieli różnych, bliżej niespokrewnionych linii rozwojowych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, systematyka roślin), w dawnych systemach gromada (Gymnospermophytina, Gymnospermae, Pinophytina) roślin kwiatowych, których najbardziej charakterystyczną cechą jest wytwarzanie zalążków (przekształconych mikrosporangiów) umieszczonych na powierzchni liści (lub na trzoneczkach), nieosłoniętych owocolistkami. Ziarna pyłku (mikrospory produkowane w mikrosporangiach) dostają się wprost na zalążki. Liście lub trzoneczki z zalążkami są zwykle skupione na osi, tworząc szyszkowaty twór zwany często strobilem, a u form bardziej wyspecjalizowanych – szyszką. Po zapłodnieniu zalążek przekształca się w nasienie. Z zygoty tworzy się zarodek sporofitu otoczony resztami przedrośla żeńskiego (bielmem pierwotnym) oraz łupinami, powstałymi z osłonki. Sporofit jest samodzielną rośliną o łodydze wykazującej silny przyrost na grubość, zwykle drzewem, rzadziej krzewem. Drewno zbudowane jest z cewek, wyjątkowo u grup najbardziej wyspecjalizowanych pojawiają się naczynia. We współczesnych systemach rośliny nagozalążkowe są często ujmowane w dwie podgromady: nagozalążkowe wielkolistne (Cycadophytina) i nagozalążkowe drobnolistne (Pinophytina, Coniferophytina). Do pierwszej z nich należą w randze klas: paprocie nasienne, sagowce, benetyty i gniotowce, a do drugiej – miłorzębowe, kordaity i szpilkowe (iglaste).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, systematyka roślin), podgromada (Magnoliophytina, Angiospermae) z gromady roślin telomowych (Telomophyta) licząca około 300 000 gatunków. Do głównych cech wspólnych tej grupy systematycznej należy przede wszystkim wytwarzanie kwiatów połączone ze specjalnym typem przemiany pokoleń. Kwiaty są zwykle obupłciowe, złożone z części generatywnych: żeńskich – słupków i męskich – pręcików oraz płonnego okwiatu. Zalążki są ukryte wewnątrz słupków powstałych ze zrośnięcia makrosoprofili. Gametofity są silnie zredukowane. Dojrzałe ziarno pyłku (mikrospora) jest 2-komórkowe. Jedna z tych komórek, zwana wegetatywną, to zredukowany gametofit męski. Druga, generatywna, odpowiada krańcowo zredukowanej plemni. Redukcja gametofitu żeńskiego jest tak daleko posunięta, że odpowiednikiem rodni jest komórka jajowa i 2 synergidy. Podwójne zapłodnienie polega na tym, że jedna z komórek plemnikowych, po wydostaniu się z łagiewki pyłkowej, łączy się z komórką jajową; po zapłodnieniu dalsze podziały zygoty prowadzą do powstania diploidalnego zarodka, czyli nowego sporofitu. Druga z komórek plemnikowych łączy się z diploidalnym jądrem wtórnym woreczka zalążkowego, a dalsze podziały prowadzą do powstania triploidalnego bielma wtórnego. Zalążek przekształca się w nasienie, a zalążnia – w owocnię.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 »
Wszystkich stron: 4
