(entomologia leśna), syntetyczny feromon agregacyjny krajowej produkcji, stosowany na kornika ostrozębnego (Ips acuminatus).
(entomologia leśna), zbudowany z wargi górnej, szczęki, żuwaczek i wargi dolnej. W trakcie ewolucji uległ znaczącym modyfikacjom. Umożliwia owadom pobieranie pokarmu.
(entomologia leśna), występuje u pszczół i trzmieli. W odróżnieniu od pozostałych błonkówek część aparatu gębowego przekształciła się w języczek, który umożliwia wysysanie nektaru. Zachowane zostały żuwaczki, które umożliwiają odrywanie i rozdrabnianie pokarmu.
(entomologia leśna), pierwotny typ aparatu gębowego. Służy do odrywania i rozdrabniania pokarmu. Spotykany np. u chrząszczy (Coleoptera), larw motyli (Lepidoptera), większości błonkówek (Hymenoptera), prostoskrzydłych (Orthoptera). W zredukowanej postaci występuje u pierwotnych motyli np. z rodz. Micropterygidae.
(entomologia leśna), wyspecjalizowany aparat gębowy, umożliwiający wysysanie płynów z tkanek roślinnych i zwierzęcych. Spotykany np. u pluskwiaków (w tym u mszyc), pcheł, komarów.
(entomologia leśna), spotykany np. u muchy domowej (Musca domestica). Umożliwia pobieranie pokarmów w postaci płynnej. Żuwaczki uległy redukcji.
(entomologia leśna), zbudowany z ssawki (trąbki). Umożliwia dojrzałym motylom pobieranie płynnego pokarmu. Żuwaczki uległy redukcji.
(entomologia leśna), patrz feromony płciowe.
(entomologia leśna), patrz bobówka.
(entomologia leśna), (wić) (flagellum), Wieloczłonowa część czułka.
(entomologia leśna), Coccinella septempunctata Linnaeus, 1758, chrząszcz z rodz. biedronkowate (Coccinellidae). Występuje w najróżnorodniejszych średnio wilgotnych środowiskach. Zarówno postacie dojrzałe, jak i larwy, są bardzo drapieżne i pożerają mszyce wielu gatunków żerujących na różnych roślinach.
(entomologia leśna), Carabus violaceus (Linnaeus, 1758), chrząszcz z rodz. biegaczowate (Carabidae). Zasiedla lasy, rzadziej parki. Larwy i postacie doskonałe polują na ślimaki, owady i inne bezkręgowce. Czasami zjadają padlinę. Gatunek chroniony.
(entomologia leśna), Carabus nemoralis (O.F. Müller, 1764), chrząszcz z rodz. biegaczowate (Carabidae). Zasiedla lasy, rzadziej inne środowiska. Odżywia się głównie larwami motyli. Gatunek chroniony.
(entomologia leśna), Carabus hortensis (Linnaeus, 1758), drapieżny chrząszcz z rodz. biegaczowate (Carabiade). Preferuje lasy iglaste i mieszane. Odżywia się różnymi bezkręgowcami. Gatunek chroniony.
(entomologia leśna), Carabus intricatus(Linnaeus, 1761), chrząszcz z rodz. biegaczowate (Carabidae). Larwy i postacie doskonałe odżywiają się m.in. dżdżownicami i ślimakami. Gatunek chroniony.
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 » Wszystkich stron: 29