(geodezja), proces powstawania gór z przyczyn tektonicznych poprzez: sfałdowania w podłużnych zagłębieniach skorupy ziemskiej, wypiętrzenia do postaci łańcuchów gór fałdowych, pionowe przemieszczenia prowadzące do tworzenia gór zrębowych w najstarszych, utwardzonych częściach skorupy ziemskiej.
(geodezja), dział geografii zajmujący się tematyką gór (ich rozmieszczeniem, opisem i klasyfikacją) oraz termin określający prawo- i lewobrzeżne dopływy rzek.
(geodezja), w nawigacji - najkrótsza droga pomiędzy dwoma punktami na powierzchni kuli ziemskiej biegnąca po jej powierzchni, powstała przez przecięcie kuli płaszczyzną przechodzącą przez dwa punkty na powierzchni oraz środek kuli. Na mapie w rzucie Merkatora jest linią wygiętą w kierunku bieguna ziemskiego. Po ortodromie przemieszczają się statki oceaniczne i samoloty transkontynentalne.
(geomatyka), mapa utworzona ze zdjęć lotniczych lub zobrazowań satelitarnych, przetworzona kartometrycznie (transformowana za pomocą rzutu prostokątnego), pozbawiona zniekształceń geometrycznych, z dołączonymi elementami typowymi dla map wektorowych (siatką kartograficzną, podziałką i innymi elementami legendy mapy) oraz uwzględniająca hipsometrię.
(geomatyka), wynik procesu ortorektyfikacji pojedynczego zdjęcia lotniczego lub zdjęcia satelitarnego.
(geomatyka), proces przetwarzania zdjęć lotniczych lub satelitarnych, którego celem jest uzyskanie hipotetycznego obrazu terenu, jaki powstałby przy rzutowaniu ortogonalnym na elipsoidę odniesienia, a następnie odwzorowaniu rzutu na płaszczyźnie.
(geodezja), linia prosta łącząca geograficzne bieguny Ziemi (północny z południowym) i będąca osią obrotu Ziemi.
(geodezja), usystematyzowany zbiór punktów geodezyjnych, dla których określono matematycznie ich wzajemne położenie i dokładność usytuowania. Osnowy geodezyjne dzielą się na: osnowę poziomą, osnowę wysokościową oraz osnowę dwufunkcyjną (której punkty spełniają równocześnie funkcje punktów osnowy poziomej i wysokościowej).
(geodezja), wyspa na rzece porośnięta roślinnością krzewiastą.
(geodezja), ruch powierzchniowych mas ziemnych polegający na osuwaniu materiału skalnego po pochyłości stoku, zachodzący pod wpływem siły ciężkości i występujący w terenach, gdzie naprzemiennie występują warstwy skał przepuszczalnych i nieprzepuszczalnych. Osuwiskami na terenach leśnych zajmuje się Prof. dr hab. Jerzy Mozgawa z Wydziału Leśnego SGGW.
(geodezja), nazwa jednej z czterech głównych stron świata mająca wartość azymutu 0° (lub 360°), odnosząca się do kierunku wskazywanego przez południk o zwrocie ku północnemu biegunowi geograficznemu Ziemi, w kartografii oznaczana zazwyczaj skrótem N (z ang.: North).
(geodezja), forma ukształtowania terenu w postaci wklęsłego, płytkiego zagłębienia o wydłużonym kształcie, nie posiadającego jednolitego spadku w jednym kierunku.
(geodezja), forma ukształtowania terenu w postaci wzniesienia o wysokości względnej kilka - do kilkunastu metrów.
(geodezja), jednostka podziału politycznego świata nie podlegająca innej jednostce politycznej, tzn. mająca pełną niepodległość, suwerenność i niezależność polityczną od formalnego wpływu innych jednostek politycznych.
(geoamtyka), urzędowy (w dyspozycji CODGiK), numeryczny zbiór danych zawierający ok. 170 tys. nazw obiektów wraz z charakterystykami, m.in. rodzaj obiektu, współrzędne geograficzne, położenie na obszarze jednostki administracyjnej.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 » Wszystkich stron: 46