Dział
Gleba jako fizyczne i chemiczne środowisko życia
Ilość znalezionych haseł: 186
(gleboznawstwo leśne), pierwiastek chemiczny, gaz, występujący w formie cząsteczki N2. Nie posiada barwy, zapachu i smaku, chemicznie bierny. Główny składnik powietrza (78,1%). Ważny składnik nawozów. Odgrywa ważne fizjologiczne i budulcowe funkcje w życiu roślin.Tylko niektóre rośliny mogą go wiązać bezpośrednio z atmosfery, a większość pobiera go z gleby w formie soli amonowych i azotanowych. W glebie występuje w formie organicznej i mineralnej, jego źródłem jest → materia organiczna. Organiczne formy azotu w glebie, niedostepne dla większości roślin, ulegają ciągłym biochemicznym przemianom, których końcowym produktem są związki mineralne: → amoniak i &r
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), barwa gleby jest jedną z najłatwiej dostrzegalnych jej charakterystyk, często obecna w jej nazwie, np. czarna ziemia, czarnoziem, gleba rdzawa, gleba brunatna. Barwa może informować o stanie utlenienia, zawartości materii organicznej, żyzności, stopnia zwietrzenia. Jest głównym kryterium przy wydzielaniu poziomów genetycznych, co wskazuje na jej funkcję w klasyfikacji i interpretacji gleby. Pomiar barwy gleby odbywa się poprzez porównywanie do standardów prezentowanych przez → Munsell'a atlas barw gleby.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), zdolność do przeciwdziałania zmianom odczynu i innych właściwości oraz utrzymywanie ich w stabilnym zakresie. Zdefinowano kilka buforów glebowych to jest składników (układów) stabilizujących odczyn gleby w w różnych jego zakresach. Są to: bufor węglanowy (działa w glebach węglanowych o odczynie 8,0-6,2), bufor krzemianowy (działa w zakresie pH 6,2-5,0), bufor wymiany jonowej (działa w zakresie pH 5,0-4,2), bufor glinowy (działa w zakresie pH 4,2-2,8) bufor żelazowy (działa w zakresie pH 3,8-2,4). Wysoką buforowość w stosunku do kwasów mają gleby węglanowe oraz gleby gliniaste i ilaste (ciężkie) i silnie próchniczne. Niską buforowością charakteryzują się gleby lekkie (piaszczyste), ubogie w próchnicę i frakcje koloidalne. Buforowość gleby ma duże znaczenie, od niej zależą np. efekty wapnowania. Jeżeli gleba odznacza się słabą zdolnością buforowania, to nawet niewielka dawka nawozu wapniowego może wywołać znaczną zmianę jej odczynu. Natomiast gleby ciężkie o dużej zawartości frakcji ilastych potrzebują dużo więcej nawozu wapniowego do zmiany pH o tę samą wartość. Buforowość gleby można poprawić głównie przez nawożenie organiczne, przez iłowanie, oraz wapnowanie. Pojęcie buforowości gleb jest też stosowane do określenia wszystkich procesów zachodzących w glebie, odpowiedzialnych za utrzymywanie równowagi jej właściwości.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), wiązanie (spajanie) luźnego materiału glebowego w materiał lity, zwięzły (np. piasku w → orsztyn, rozproszonych węglanów w zwięzły poziom → petrocalcic, rozproszonych siarczanów wapnia w → petrogipsic). Czynnikami cementującymi są następujące spoiwa: węglany, siarczany, tlenki żelaza, glinu, krzemionka, minerały ilaste, związki próchniczne, mieszanina wymienionych, inne. Jest to proces naturalny i długotrwały.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), źródłem ciepła dostarczanego do powierzchni gleby jest energia słoneczna. Ilość ciepła wchodzącego do gleby jest niewielka i wynosi kilka do kilkanaście procent ilości ciepła jaka dociera do jej powierzchni. Przenoszenie ciepła w glebie odbywa się w kierunku pionowym przez przewodzenie, promieniowanie, ruch wody lub powietrza, zmiany stanu skupienia. Najwięcej energii cieplnej przenoszona jest przez przewodnictwo. Ze względu na dobowy cykl dopływu energii słonecznej do powierzchni gleby, akumulacja ciepła w glebie w dzień jest z reguły dodatnia, a w nocy ujemna. W okresie wiosenno-letnim następuje nagrzewanie gleby, a w okresie jesienno-zimowym jej ochładzanie. Gleby suche, porowate o małej pojemności cieplnej (piaski, lessy) szybko się nagrzewają i szybko stygną i noszą nazwę gleb ciepłych. Przeciwieństwem są gleby zwięzłe, wilgotne i ciężkie ogrzewające się wolniej, nazywane glebami zimnymi.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), suma frakcji o średnicy równej lub mniejszej od d ≤2 mm. Obejmują one następujące frakcje wymiarowane w milimetrach: → frakcja piaskowa (0,05< ≤ 2,0) z podziałem na podfrakcje piasku bardzo grubego (1,0< d ≤ 2,0), p. grubego (0,5< d ≤1,0), p. średniego (0,25< d ≤0,5), p. drobnego (0,10< d ≤ 0,25) i p. bardzo drobnego (0,05< d ≤0,10), → frakcja pyłowa (0,002< d ≤0,05) z podziałem na pył gruby (0,02< d ≤0,05) i pył drobny (0,002< d ≤ 0,02) → frakcja iłowa (d ≤ 0,002). Frakcje te stanowią materiał wietrzeniowy o zaawansowanym stopniu wietrzenia, w tym chemicznego (frakcja iłu). Części ziemiste stanowią fundament zasobności i trofizmu gleb. Stanowią podstawę pojemności wodnej i sorpcyjnej, a także gospodarki pokarmowej, a szczególnie ważną rolę w regulowaniu tych cech odgrywa → frakcja iłowa.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), zespół procesów niszczących powierzchnię ziemi, powodujące jej wyrównywanie i obniżenie. Wyróżnia się następujące procesy: → wietrzenie, → erozja i ruchy masowe (osuwanie, spełzywanie, spłukiwanie, spływy błotne). Transportowany materiał trafia w miejsca najniższe, a ostatecznie do mórz i oceanów. Głównym sprawcą tych procesów są: woda, wiatr i siła grawitacji. Procesem przeciwnym do denudacji, która obniża teren są ruchy tektoniczne, które wznoszą obniżony teren. Denudacja prowadzi do powstawania utworów zwanych → deluwia, z których powstają → gleby deluwialne.
Zobacz więcej...
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 »
Wszystkich stron: 13
