Dział
Jednostki klasyfikacji gleb
Ilość znalezionych haseł: 166
(gleboznawstwo leśne), gleby słabo wykształcone, wytworzone z piasków wydmowych i ze zwydmionych piasków wodnolodowcowych, o składzie granulometrycznym piasków luźnych i odczynie kwaśnym w powierzchniowych poziomach. Oprócz słabo lub normalnie wykształconego poziomu próchnicznego, nie wykazują lub wykazują słabe zróżnicowanie na poziomy genetyczne. Mogą posiadać niektóre cechy słabo wykształconego poziomu → (proto)albic) i (proto)spodic, których obecność lub brak w profilu, jak również miąższość poziomu próchnicznego są podstawą wydzielania podtypów arenosoli (→ rysunek). Piasek o cechach skały macierzystej występuje na głębokości 50 cm lub płycej. Są to wiec gleby płytkie, chociaż piasek jako skała macierzysta może być bardzo głęboki, nawet do kilkunastu i więcej metrów. Budowę arenosili przedstawć można poziomami: A–C. Arenosole najczęściej zaliczane są do odmian dystroficznych i oligotroficznych. W klasyfikacji siedliskowej są to bory i bory mieszane. W glebach o tak lekkim składzie granulometrycznym woda nie jest zatrzymywana, co warunkuje suche i świeże warianty uwilgotnienia siedlisk leśnych. Występują wyłącznie na nizinach, największe płaty w Krainie Bałtyckiej (Wybrzeże Słowińskie), ale małe fragmenty występują na całym Niżu Polskim. W takich warunkach glebowych tworzy się najczęściej siedlisko boru suchego, rzadziej świeżego. Występuje podzespół typowy nadmorskiego boru bażynowego (Empetro nigri - Pinetum typicum) i wariant z chrobotkiem, suboceaniczny bór swieży (Leucobryo – Pinetum), subkontynentalny bór świeży (Peucedano-Pinetum). Często są to tereny wydmowe nie objęte lasem, porastane np. wydmuchrzycą piaskową, piaskownicą zwyczajną. Morfologię i pełną dokumentację tych gleb prezentuje → Atlas gleb leśnych Polski i → Muzeum Gleb. Załączona fotografia prezentuje fragment Słowińskiego Parku Narodowego, gdzie występują arenosole.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), Atlas gleb leśnych Polski 2003 i 2010 zawiera liczne, udokumentowane fotograficznie, analitycznie i opisowo profile gleb z lasów nizin, wyżyn i gór. Prezentuje on nastepujące jednostki klasyfikacji gleb w lasach: → gleby inicjalne skaliste - litosole – 3 profile, → rankery – 4 profile, → arenosole – 3 profile, → rędziny – 10 profili, → pararędziny – 3 profile, → czarnoziem wyługowany – 1 profil, → czarne ziemie – 7 profili, → gleby brunatne – 33 profile, → gleby płowe – 12 profili, → gleby rdzawe – 17 profili, → gleby bielicowe – 26 profili, → gleba ochrowa – 1 profil, → gleby gruntowoglejowe – 10 profili, → gleby opadowoglejowe – 9 profili, → gleby torfowe – 9 profili, → gleby murszowe - 6 profili, → gleby murszowate – 4 profile, → mady rzeczne – 8 profili i → gleby deluwialne - 5 profili oraz inne gleby 1 profil. Atlas gleb leśnych Polski powstał jako dzieło komplementarne do Klasyfikacji gleb leśnych Polski [2000]. Zawiera → klucz do oznaczania jednostek.
Zobacz więcej...
(gleboznawstwo leśne), występują w obniżeniach pradolinnych, w nieckach pojeziornych, w terenach niskich i podmokłych o utrudnionym odpływie wody. Podłożem skalnym tych gleb są różne utwory, najczęściej zasobne w węglany, to jest mułki, margle z wapnem jeziornym, piaski rzeczne i wodno-lodowcowe głębokie i podścielone gliną ciężką oraz iłem. Czarnymi ziemiami są też gleby bezwęglanowe, ale o odczynie w głębszych poziomach zbliżonym do obojętnego. W pojeziornych osadach często występują muszle i szkielety organizmów wodnych, które w połączeniu z wytrąconymi węglanami i osadami dennymi tworzą warstwy kredy jeziornej. Czarne ziemie posiadają ciemnoszary lub czarny poziom mineralno próchniczny A lub Amu o miąższości co najmniej 30 cm. Pod poziomem A lub Amu, występuje poziom → gleyic, o różnym uziarnieniu i barwie związanej z procesami glejowymi (→ fotografia). Plamy rdzawe, popielate, sine, zielonkawe lub jednolite wymienione barwy, wskazujące na nadmiar uwilgotnienia i procesy glejowe, występują w całej części profilu pod poziomem A. Są to gleby o odczynie lekko kwaśnym, obojętnym i zasadowym. Przynajmniej w dolnej części profili odczyn czarnych ziem wynosi pH w H2O 6,5 lub ponad. Morfologię czarnych ziem można przedstawić poziomami: Ol–Aca–Gca. Podtypy czarnych ziem wyróżnia się na podstawie obecności dodatkowych cech, jedynie czarne ziemie właściwe cechują się typowym układem poziomów, to jest poziomu A o miąższości ponad 30 cm i poziomu gleyic (→ rysunek). Właściwości biogeochemiczne tych gleb stawiają je bardzo wysoko w rankingu żyzności. Są to takie troficzne odmiany gleb jak: → eutroficzna gleba leśna i → hipertroficzna gleba leśna. Pozwala to zaliczyć je do siedlisk lasu wilgotnego, lasu łęgowego, a bardziej wilgotne przypadki - do olsu typowego i jesionowego. Wymienionym siedliskom odpowiadają potencjalne zbiorowiska roślinne najżyźniejszych i typowych łęgów wiązowo - jesionowych (Ficario – Ulmetum), niskich grądów (Tilio i Galio - Carpinetum), olsu porzeczkowego (Ribo nigri - Alnetum) i łegu jesionowo - olszowego (Circaeo – Alnetum). Wyróżniono następujące podtypy czarnych ziem: murszaste, właściwe, wyługowane i brunatne. Morfologię i pełną dokumentację tych gleb prezentuje → Atlas gleb leśnych Polski i → Muzeum Gleb.
Zobacz więcej...
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 »
Wszystkich stron: 12
