Dział
Historia i tradycja leśna
Ilość znalezionych haseł: 193
(historia i tradycja leśna), jedna z najstarszych leśnych uczelni akademickich na świecie, założona przez wybitnego leśnika niemieckiego Heinricha Cottę w 1811 r . W 1816 roku szkoła Cotty w Tharandcie uzyskała status Królewskiej Saskiej Akademii Leśnej (Königliche Sächsische Forstakademie). W 1830 roku Akademia w zaczęła także kształcić rolników, w związku z czym zmieniono nazwę uczelni na Królewską Saską Akademię dla Leśników i Rolników (Königliche Sächsische Akademie für Forst- und Landwirthe). Po uruchomieniu w 1869 roku studiów rolniczych na uniwersytecie w Lipsku, uczelnia w Tharandcie powróciła w 1871 roku do wyłącznego kształcenia leśników i swej poprzedniej nazwy z lat 1816-1830. W 1929 r. Akademia została włączona w struktury Wyższej Szkoły Technicznej (później Uniwersytetu Technicznego) w Dreźnie jako Wydział Leśny, a od 1989 r. istnieje specjalność Nauki Leśne (Fachrichtung Firstwisseschaften) wchodząca w skład Wydziału Nauk o Środowisku (Fakultät Umweltwissenschaften) Uniwersytetu Technicznego w Dreźnie. Akademia posiadała statut, określający strukturę uczelni i zasady studiowania. Plan zajęć obejmował zajęcia kameralne z wielu przedmiotów, a także liczne wycieczki i ćwiczenia terenowe, którym sprzyjała lesista okolica. Okres studiowania w Akademii zmieniał się kilkakrotnie. Początkowo studia trwały dwa lata, później wydłużono czas ich trwania do 2,5 roku, a w roku 1906 - do 3 lat. Rok akademicki był podzielony na dwa semestry – zimowy i letni, a datami granicznymi dla semestrów były: dzień św. Michała (29 września) oraz Wielkanoc. Od 1846 roku, dla uzyskania pełnego dyplomu należało dodatkowo zaliczyć rok studiów z zakresu ekonomii lub nauk politycznych na wybranym wydziale uniwersytetu, z reguły w Lipsku. Z tego powodu studenci zagraniczni, którzy odbywali studia wyłącznie na Akademii Leśnej zazwyczaj nie zdawali końcowego egzaminu dyplomowego. Pełne studia, zakończone takim egzaminem, kończyli natomiast z reguły pracownicy saskich służb państwowych oraz stypendyści państwowi z innych krajów Rzeszy lub innych państw. Większość studentów obcokrajowców immatrykulowano jako słuchaczy studiów stacjonarnych (Hörer) , a część jako studentów eksternistycznych (Extraner). Po egzaminach półrocznych studenci stacjonarni otrzymywali świadectwo półroczne z wykazem zaliczonych przedmiotów i uzyskanych ocen (Zeugnis über Halbjahrs-Prüfungen). Kończąc studia, po uiszczeniu odpowiedniej opłaty, absolwenci mogli wnioskować o wydanie zaświadczenia o zakończeniu studiów (Abgans Bescheinigung), na którym wyszczególniony był czas pobytu na uczelni, zaliczone zajęcia (wykłady i ćwiczenia), oraz oceny z egzaminów. W latach 1816 -1919 w Akademii studiowało leśnictwo 192 Polaków, w większości z zaboru pruskiego.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Antoni Walery Izydor Auleitner ur. się 13.XII. 1801 r. w Siedlcach jako syn Antoniego i Marianny z Białostockich. Uczył się w szkole wydziałowej pijarów w Łukowie, następnie studiował w Uniwersytecie Warszawskim i jednocześnie (1819-21) w otwartej w 1818 r. Szkole Szczególnej Leśnictwa. 1.XII.1821 r., po ukończeniu studiów, rozpoczął pracę jako bezpłatny praktykant w kancelarii nadleśnego naczelnego Król. Polskiego. Od II 1822 r. do 1824 r. odbywał praktykę przy urządzaniu lasów. W latach 1829-32 był sekretarzem Sekcji Leśnej przy Komisji Wojewódzkiej w woj. mazowieckim. W 1836 r. figuruje w spisie osobowym administracji tych lasów rządowych jako nadleśniczy Leśn. Włocławek, z którego w 1841 r. został karnie „oddalony". Jego nazwisko pojawia się ponownie w spisie urzędowym dopiero w 1853 r., jako nadleśniczego Leśn. Warszawa. W 1858 r. został mianowany asesorem nadleśnym przy rządzie gubernialnym radomskim, ok. 1863 r. przeniesiony na analogiczne stanowisko w rządzie gubernialnym warszawskim. 13.I1.1867 r. przeszedł na emeryturę. Auleitner był autorem memoriału z 1862 r. o stanie lasów rządowych i administracji leśnej (opubl. 1962). W 1830 r. zapoczątkował działalność naukowo-popularyzatorską opublikowaniem w „Sylwanie” artykułu "Uwagi nad wartością lasów". Najważniejszym dziełem Auleitnera było "Gospodarstwo leśne, czyli proste zasady hodowania, urządzania i ochrony lasów oraz korzystnego z nich użytkowania ze szczególną uwagą na lasy prywatne dla użytku właścicieli ziemiańskich, rządców dóbr i leśniczych praktycznie wyłożone" (1845, II wydanie w 1853 r.). Nieco później ukazał się "Przewodnik leśny, czyli zbiór treściwy najważniejszych działań gospodarczych ze stosownym podziałem przedmiotów oraz wskazaniem właściwego czasu, w jakim dla utrzymania w dobrym stanie lasów wykorzystane być mają przy dodaniu niektórych wiadomości łowieckich, ułożony dla użytku rządców dóbr, nadleśniczych i leśniczych" (1850). Artykuły zamieszczał także w „Korespondencie Rolniczym, Handlowym i Przemysłowym", wychodzącym przy „Gazecie Codziennej", i w „Gazecie Rolniczej", a w „Encyklopedii rolnictwa i wiadomości związek z nim mających" pisał o ochronie lasów i ich urządzaniu. W 1877 r. w tomie 2 wychodzącego w Poznaniu „Przeglądu Leśniczego" opublikował "Krótki zarys historii leśnictwa polskiego", a w 1879 r. ukazała się jako odbitka z „Tygodnika Rolniczego" praca "O potrzebie intensywnego leśnego gospodarstwa i zarazem oszczędnego obchodzenia się z drzewem wobec kopalń węgla i torfu". Antoni Auleitner zmarł w Warszawie 7.XI.1898 r. i został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Benedyktowicz Ludomir (5.08.1844-26. 12.1926). Uczęszczał do szkoły w Warszawie. W 1861 roku rozpoczął naukę w Zakładzie Praktyk Leśnych w Feliksowie koło Broku, kierowanym przez Wojciecha Jastrzębowskiego. Miał zostać leśnikiem. Zastał go tutaj wybuch Powstania Styczniowego. Benedyktowicz wraz z kolegami ze szkoły czynnie włączył się do walk powstańczych. Bił się pod Czyżewem, Mężeninem, Ostrowiem i Feliksowem, w formacji powstańczej „Celnych Strzelców”. Podczas jednej z bitew stracił obydwie ręce. Ciężko rannego Ludomira uratowali miejscowi ziemianie. Przy pomocy krewnych i przyjaciół zajął się swoją wcześniejszą pasją, malarstwem. Rozpoczął nauki w Warszawskiej Szkole Rysunku, u Wojciecha Gersona , tam też zaprzyjaźnił się z Adamem Chmielowskim, „Bratem Albertem”, który podobnie jak Benedyktowicz , stracił nogę w walkach Powstania Styczniowego. Benedyktowicz malował specjalnym przyrządem. Był to metalowy uchwyt w formie obręczy zakładany na kikut prawej ręki, mocował w tam pędzel. Pomimo braku obu rąk współcześni mu artyści dostrzegli jego talent. Otrzymał stypendium „Zachęty” i rozpoczął studia w Monachium poznał tu Brandta, Siemiradzkiego, Chełmońskiego, Soldenhoffa, Kurelliego, to właśnie te studia i owe znajomości ukształtowały jego specyficzny styl malarski, potem jeszcze Kraków i studia u Jana Matejki. Oprócz malowania sporo też pisał: poezja, proza, pieśni. Dużo czasu zajmowały mu szachy, po malarstwie to była jego druga pasja. W 1876 roku ożenił się z Marią Skalską z którą mieli czworo dzieci. Zmarł we Lwowie 14 grudnia 1926 roku. Spoczywa na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Ryszard Biehler urodził się 4 X 1878 r. w Bauske (Kurlandia). Egzamin dojrzałości złożył w 1899 r. w gimnazjum w Mitawie (Łotwa). Studia leśne odbył w Wyższej Szkole Technicznej w Karlsruhe, w Badenii i Akademii Leśnej w Münden w latach 1899-1903. Stopień doktora filozofii i magistra nauk wyzwolonych uzyskał w 1904 r. na Uniwersytecie w Giessen. W okresie od 1904 do 1916 r. był inspektorem lasów zarządzającym majątkami ziemskimi, pełnił funkcję nadleśniczego i uczestniczył w pracach rady zajmującej się organizacją pozyskiwania drewna opałowego. W latach 1918-1921 był profesorem zwyczajnym Wydziału Leśnego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, a także pierwszym po wojnie dziekanem. Później pracował jako inspektor urządzania lasów Departamentu Rolnictwa oraz inspektor obwodowy Zarządu Okręgowego Lasów Państwowych w Wilnie i Gdańskiej Dyrekcji Lasów w Toruniu. W 1924 r. rozpoczął pracę na Uniwersytecie Poznańskim, w Katedrze Szczegółowej Uprawy Roślin, a w 1925 r. został mianowany profesorem zwyczajnym Katedry Hodowli Lasu, którą kierował aż do wybuchu wojny. Od roku akademickiego 1924/25 prowadził wykłady, ćwiczenia i seminaria, również z urządzania lasu. Był autorem dwutomowego podręcznika "Hodowla lasu" wydanego w latach 1921-1923. W 1926 r. na Międzynarodowym Kongresie Leśnym w Rzymie wygłosił referat "Zasady zalesień dużych powierzchni", wydrukowany w materiałach Kongresu. W 1927 r. ukazał się jego dodatek i uzupełnienie Hodowli lasu. Profesor opublikował też kilka artykułów na temat uprawy lasu w dziale naukowym „Kalendarza Leśnego Informacyjnego" w Wilnie oraz przygotował kilka opracowań dotyczących hodowli zwierzyny i ptactwa łownego do trzeciego tomu dzieła zbiorowego "Hodowla zwierzyny". Pod kierunkiem profesora Biehlera powstało pięć prac doktorskich. Profesor Biehler był członkiem Komisji Doświadczalnictwa Leśnego przy Ministrze Rolnictwa oraz innych komisji powoływanych do oszacowania wartości lasów i dotyczących odnowienia zniszczonych przez działania wojenne i przez owady terenów leśnych w Dyrekcji Lasów Państwowych w Wilnie, Toruniu, Bydgoszczy i Poznaniu. Od 1925 r. był delegatem Rady Wydziału Rolniczo-Leśnego UP ds. Nadleśnictwa Zielonka, przydzielonego Sekcji Leśnej. Był też delegatem do senatu akademickiego i członkiem Towarzystwa Naukowo-Leśnego Finlandii. W 1929 r. został odznaczony Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości. Profesor Ryszard Biehler zmarł w 1945 r. w wieku 67 lat.
Zobacz więcej...
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 »
Wszystkich stron: 13
