Ilość znalezionych haseł: 401
(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Molinio arundinaceae-Quercetum Neuh. et Neuh.-Nov. 1953, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Ubogi las dębowy z trzęślicą trzcinowatą w runie zajmujący wilgotne siedliska na Pogórzu Sudeckim. Drzewostan buduje dąb bezszypułkowy z domieszką sosny, buka, lipy, dębu szypułkowego, brzóz, osiki oraz świerka. Z krzewów najczęstsza jest kruszyna. Runo ma fizjonomie trawiastą, z dominacją trzęślicy trzcinowatej i udziałem kłosówki miękkiej, jastrzębców, borówki czarnej, kosmatki gajowej, wiechliny gajowej i innych. Acydofilny podgórski dębowy las wilgotny zwany jest także podgórskim acydofilnym lasem wilgotnym.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Betulo pendulae-Quercetum roboris R.Tx. 1930, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Zbiorowisko o wyraźnie atlantyckim typie rozmieszczenia geograficznego z centrum występowania w północno-zachodniej Europie, gdzie należy do najbardziej rozpowszechnionych zespołów roślinnych na ubogich glebach piaszczystych. W Polsce osiąga wschodnią granicę zasięgu i reprezentowany jest przez postaci zubożałe o charakterze kresowym. Jego zasięg rozciąga się wąskim pasem wzdłuż wybrzeża Bałtyku, od zachodniej granicy państwa po rejon Mierzei Wiślanej. Fitocenozy omawianego zespołu występują na zapleczu wydm nadbrzeżnych; rozproszone są w obniżeniach wydm kopulastych zajętych przez bór sosnowy, a ponadto częste są w sąsiedztwie korony niewysokich klifów, gdzie przypowierzchniową warstwę gleby buduje piasek nawiany na glinę zwałową. W drzewostanie najczęściej dominuje dąb szypułkowy, a domieszkę stanowią: brzoza brodawkowata, jarzębina i osika, niekiedy także buk, olsza czarna i jesion. Z krzewów najczęściej występują: kruszyna, wiciokrzew pomorski, jałowiec, porzeczka alpejska, suchodrzew pospolity, porzeczka czerwona i leszczyna. W runie reprezentowane są gatunki żyznych i średnio żyznych lasów liściastych, np. zawilec gajowy i gwiazdnica wielkokwiatowa oraz gatunki borowe, np. borówka czarna, pszeniec zwyczajny, a także kłosówka miękka, jastrzębiec baldaszkowaty, przytulia pospolita i tomka wonna. Stałymi składnikami warstwy mszystej są: rokietnik pospolity, brodawkowiec czysty, gajnik lśniący i płonnik strojny.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, fitosopcjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Fago-Quercetum petraeae R.Tx. 1955, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Siedliska lasu bukowo-dębowego rozpowszechnione są w Polsce w pasie Pobrzeży i Pojezierzy Południowobałtyckich, zwykle na pagórkach moreny czołowej, najczęściej o wystawie zachodniej i północno-zachodniej, rzadziej moreny dennej, a wyjątkowo na sandrach. Gleby, z którymi związane jest występowanie tego zespołu, wykształcone są na ogół z piasków gliniastych lub glin lekkich i należą do gleb bielicowych, brunatnych albo płowych, odpowiadających typowi siedliskowemu boru mieszanego świeżego. W drzewostanie najliczniej reprezentowany jest buk i dąb bezszypułkowy, a we wschodnich rejonach zasięgu zespołu, także dąb szypułkowy. Z innych gatunków drzew najczęściej występuje sosna oraz brzozy: brodawkowata i omszona. Słabo wykształcony podszyt tworzy jarzębina i kruszyna. Cechą charakterystyczną runa o fizjonomii krzewinkowo-trawiastej, jest współwystępowanie przedstawicieli trzech grup ekologiczno-socjologicznych: 1) gatunków borowych, np. borówki czarnej, borówki brusznicy i siódmaczka pospolitego, 2) gatunków znajdujących optimum w żyznych i średnio żyznych lasach liściastych, np. zawilca gajowego, turzycy palczastej, czy perłówki zwisłej, 3) gatunków występujących z najwyższą stałością w zbiorowiskach kwaśnych dąbrów, do których należy między innymi groszek skrzydlasty, kłosówka miękka, jastrzębiec sabaudzki i jastrzebiec gładki. Acydofilny pomorski las bukowo-dębowy zwany jest także pomorskim lasem bukowo-dębowym.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Calamagrostio arundinaceae-Quercetum petraeae (Hartmann 1934) Scamoni et Pass. 1959 em. Brzeg, Kasprowicz et Krotoska 1989, z klasy Quercetea robori-petraeae, rzędu Quercetalia robori-petraeae i związku Quercion robori-petraeae. Zasięgiem obejmuje obszar od Ziemi Lubuskiej przez południową, środkową i częściowo wschodnią Wielkopolskę po Dolny i Górny Śląsk oraz Jurę Częstochowsko-Wieluńską. Występuje na glebach rdzawych, płowych, brunatnych kwaśnych i brunatnych wyługowanych oraz stagnoglejowych. W warstwie na siedliskach świeżych najczęściej gatunkiem panującym jest dąb bezszypułkowy, a rzadszym dąb szypułkowy, natomiast na siedliskach wilgotnych wyraźnie większe znaczenie ma drugi z wymienionych gatunków. Domieszkę stanowi zwykle brzoza brodawkowata, buk i świerk oraz sosna. Warstwa krzewów składa się na ogół z odnowienia drzew oraz kruszyny, jarzębiny i leszczyny. Warstwa zielna może mieć postać krzewinkową z dominacją borówki czarnej, albo trawiastą z panującym trzcinnikiem leśnym, kłosówką miękką, kostrzewą owczą, śmiałkiem pogiętym i wiechliną gajową, lub też paprociową z orlicą pospolitą, czy złożoną z bylin dwuliściennych, takich jak konwalijka dwulistna i pszeniec zwyczajny. Głównym składnikiem warstwy mszystej jest przeważnie płonnik strojny. Acydofilny środkowoeuropejski las dębowy zwany jest także środkowoeuropejskim acydofilnym lasem dębowym.
Zobacz więcej...
(botanika leśa, ekologia i geografia roślin), rośliny występujące najczęściej lub tylko na glebach kwaśnych, ubogich w związki wapnia, o pH niższym od 6,7. Należą do nich między innymi gatunki torfowisk wysokich i borów, np.: żurawina błotna, borówki – bagienna, czarna i brusznica, pszeniec leśny, torfowce, płonniki itp. acydofity zwane sa też roślinami kwasoplubnymi lub roślinami acydofilnymi.
Zobacz więcej...
(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), [łac. adaptatio = dostosowanie], cecha lub zespół cech organizmu umożliwiających lub ułatwiających mu sprostanie warunkom egzystencji narzuconym przez środowisko, w którym żyje. Jest to zgodność organizmu i środowiska. W sensie ewolucyjnym a. są wszystkie genetycznie uwarunkowane właściwości organizmu, zwiększające jego szansę na przeżycie i reprodukcję. Wymagania stawiane organizmowi przez różne, często przeciwstawne składniki środowiska powodują powstanie a. kompromisowych. Organizmy stosunkowo łatwo dostosowują się do środowiska, którego cechy dadzą się przewidywać. Takie, w których zmiany są nieregularne i nieprzewidywalne, mogą okazać się niemożliwe do zasiedlenia. Wiele organizmów w związku z pojawiającymi się niekorzystnymi okresami w środowisku zarówno dającymi się przewidzieć, jak i niemożliwymi do przewidzenia, wykształciły formy przetrwalnikowe pozwalające przeżyć niekorzystny czas. A. organizmów może dotyczyć budowy morfologicznej i anatomicznej. (adaptacja morfologiczno-anatomiczna), fizjologii (adaptacja fizjologiczna), a także sposobu zachowania się organizmu (adaptacja behawioralna).
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 »
Wszystkich stron: 27
