H
Ilość znalezionych haseł: 190
(Gleboznawstwo leśne), hipertroficzna gleba leśna, to pojęcie użyte w opracowaniu → Atlas gleb leśnych Polski do określenia wyjątkowo żyznych gleb. Stosując → ITGL uzyskano zróżnicowane troficznie gleby. Część z nich wyróżniała się szczególnie zasobnymi skałami macierzystymi bogatymi w węglan wapnia, na których wystąpiły najżyźniejsze rędziny, czarnoziemy, czarne ziemie, gleby brunatne, gleby deluwialne i mady. Omawiane bardzo bogate gleby, tworzące siedliska wyjątkowo żyznych lasów osiągały wartość ITGL ponad 36,0. Wymienione przypadki odznaczały się wyjątkowo bujną roślinnością i związane były na wyżynach z bogatymi odmianami grądów (Tilio – Carpinetum typicum forma wyżynna), na terenach niżowych poza grądami towarzyszyły zbiorowiskom nawiązującym do łęgów (Ficario – Ulmetum chrysosplenietosum). Powierzchnie leśne z glebami o tak wysokim indeksie trofizmu zasługują na odrębne traktowanie. Należałoby rozważyć utworzenie nowego typu siedliskowego lasu dla takich gleb. Mógłby to być na przykład „las bardzo żyzny”. Szukając hipertroficznej gleby leśnej z pomocą używanego w kartografii siedlisk → SIG, należy przyjąć jego zbliżoną do → ITGL wartość informacyjną w zakresie oceny trofizmu gleb. Załączone fotografie prezentują gleby eutroficzne, które można nazwać także hipertroficznymi.
Zobacz więcej...
(Ekologia lasu, podstawowe zasady, prawa i teorie ekologiczne), [gr. gé = ziemia], koncepcja naukowa traktująca Ziemię jak pojedynczy żywy superorganizm. Według niej Ziemia, podobnie jak każdy organizm, jest zdolna do samoregulacji pozwalającej utrzymać określony stan równowagi dynamicznej. Organizmy żyjące na Ziemi, współdziałając ze swym abiotycznym środowiskiem, regulują skład chemiczny hydrosfery, litosfery i atmosfery oraz wszelkie czynniki fizyczne takie, jak np. temperatura. Oznacza to, że elementy biotyczne i abiotyczne są od siebie ściśle zależne i tworzą jeden wielki system mający swoje mechanizmy homeostatyczne. Nie jest to koncepcja powszechnie akceptowana w świecie naukowym, albowiem nie można dokonać jej eksperymentalnej weryfikacji naukowej. Twórcami hipotezy Gai są brytyjski chemik J. Lovelock oraz amerykański biolog L. Margulis.
Zobacz więcej...
(Ekologia lasu, podstawowe zasady, prawa i teorie ekologiczne), zasada konkurencyjnego wyparcia [gr. hypóthesis = przypuszczenie], reguła mówiąca o tym, że 2 gatunki mogą przetrwać wspólnie w tym samym miejscu jedynie wtedy, gdy mają różne nisze ekologiczne. Wynikiem konkurencji jest to, że podobne biologicznie gatunki rzadko zajmują identyczne nisze, lecz ograniczają się wzajemnie w taki sposób, by każdy z nich korzystał z jakiegoś szczególnego rodzaju pokarmu i zachowywał się tak, aby zyskać przewagę nad konkurentem. Gatunek konkurencyjnie słabszy zmuszony jest ustąpić. Ta hipoteza została sformułowana i ogłoszona w 1934 przez rosyjskiego biologa G.G. Gausego.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), proces wyodrębniania się tkanek, w trakcie którego zachodzi mnożenie, wzrost i różnicowanie komórek. Zaczyna się od stadium, w którym komórki niezróżnicowane dzielą się i rosną (zarodek, merystem). Jeszcze w obrębie tego stadium w komórkach zaczynają narastać zmiany doprowadzające do determinacji komórki (wyznaczanie kierunku jej różnicowania). Zostaje osiągnięte stadium komórek macierzystych tkanki lub typu komórkowego (np. komórka macierzysta ksylemu lub elementu trachealnego). Po tym etapie następuje stadium wzrostu, w którym komórki przestają się dzielić, natomiast dalej rosną, osiągając właściwe kształty i wymiary. Następne stadium to dojrzewanie, w którym komórki nabierają cech strukturalnych, charakterystycznych dla danej tkanki. Ostatnie stadium to dojrzałość, w którym tkanka pełni właściwą sobie funkcję.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 »
Wszystkich stron: 13
