(entomologia leśna), Ips typographus (Linnaeus, 1758) chrząszcz z rodz. ryjkowcowate (Curculionidae). Kambiofag. Zasiedla drzewa stojące i leżaninę. Komora godowa umieszczona zwykle w korze. Chodniki macierzyste (2-3) podłużne. Chodniki larwalne regularne. Przepoczwarczenie między korą a drewnem, rzadziej w korze. Żer uzupełniający i regeneracyjny w miejscu żerowania. Najgroźniejszy wtórny szkodnik świerka w jego zasięgu. Może występować też na sośnie.
(entomologia leśna), Ips cembrae (Herr, 1836) chrząszcz z rodz. ryjkowcowate (Curculionidae). Kambiofag modrzewia. Całe żerowisko (komora godowa, podłużne chodniki macierzyste (3-5), chodniki larwalne i kolebki poczwarkowe) umieszczone między korą a drewnem. Żer uzupełniający w długopędach, do których wgryzają się młode chrząszcze.
(entomologia leśna), Ips acuminatus (Gyllenhal, 1827) chrząszcz z rodz. ryjkowcowate (Curculionidae). Zasiedla górną część strzały i koronę sosny. Komora godowa i chodniki macierzyste (od 3 do kilkunastu) wyraźnie widoczne w bielu. Krótkie chodniki larwalne zakończone kolebką poczwarkową w drewnie. Żer uzupełniający i regeneracyjny w miejscu żerowania.
(entomologia leśna), Ips sexdentatus (Boerner, 1776) chrząszcz z rodz. ryjkowcowate (Curculionidae). Wtórny szkodnik sosny, częściej zasiedla leżaninę. Rozwija się pod grubą korą. Od komory godowej odchodzą 2-4 podłużne chodniki macierzyste. Chodniki larwalne zakończone dużą okrągłą kolebką poczwarkową. Żer uzupełniający w miejscu żerowania.
(entomologia leśna), Ips duplicatus (Sahlberg, 1836) ćhrząszcz z rodz. ryjkowcowate (Curculionidae). Kambiofag. Zasiedla wyłącznie górną część stojących świerków. Komora godowa, podłużne chodniki macierzyste (2-3) umieszczone pod korą. Chodniki larwalne regularne. Przepoczwarczenie między korą a drewnem, rzadziej w korze. Nierzadko towarzyszy kornikowi drukarzowi.
(dendrometria), rodzaj sondy pozwalający punktowo zmierzyć grubość kory.Ponieważ w dendrometrii grubość kory to różnica między grubością w korze i bez kory, koromierz może być wyskalowany tak, by odczyt był podwojeniem stwierdzonej grubości kory na promieniu
(dendrometria), część drzewa zbudoawana z gałęzi i liści (aparat asymilacyjny); jej wielkość i stan przekładają się na wielkość produkcji pierwotnej drzew drzewostanu. W analizie budowy korony często wyróżnia się: - płasz korony - część zewnętrza, którą stanowią ulistnione fragmenty gałęzi, - rdzeń korony - cześć wewnętrzna, którą stanowią części gałązi pozbawione liści, - korona świetlista (słoneczna) - górna cześć korony od wierzchołka do miejsca, w którym osiąga ona największą szerokość, - korona cienista - dolna część korony od jej podstawy do miejsca, w którym osiąga ona największą szerokość.
(inżynieria leśna, drogownictwo leśne), określa się jako jezdnie z poboczami, pasami awaryjnego postoju lub pasami przeznaczonymi do ruchu pieszych, zatokami autobusowymi lub postojowymi, a przy drogach dwujezdniowych – również z pasem dzielącym jezdnie.
(łowiectwo), co najmniej trzy wierzchołkowe odnogi wieńca jelenia kończące tykę. W zależności od kształtu noszą rozmaite nazwy: dłoniasta, kandelabrowa, kielichowa, kotwicowa, krzaczasta, łopaciasta itd. Korona jest symetryczna, jeśli na obu tykach znajduje się taka sama liczba odnóg; niesymetryczna, jeśli liczby tych odnóg są różne.
1. (użytkowanie lasu), to ddzielanie kory od drewna niezbędne przy przechowywaniu drewna na sucho. Koruje się także drzewa pułapkowe po zasiedleniu je przez owady. Dawniej w lesie korowano ręcznie, później mechanicznie, kopalniaki oraz drewno przeznaczone na masy celulozowe tzw. papierówkę. Aktualnie zakładom celulozowym dostarcza się surowiec niekorowany 2. (użytkowanie lasu), czynność polegająca na zdjęciu kory, kory z łykiem lub kory, łyka i miazgi z powierzchni drewna
(ochrona lasu), zabieg stosowany w zwalczaniu szkodników wtórnych oraz zabezpieczaniu pozyskanego surowca drzewnego przed zasiedleniem. Polega na całkowitym mechanicznym lub ręcznym zdjeciu kory, a w przypadku drzew zasiedlonych także zniszczeniu znajdujących się w niej owadów.
(użytkowanie lasu), to oddzielenie od drewna kory wraz z łykiem. Na biało koruje się drewno świerków i buków przeznaczonych do produkcji celulozy. Dopuszczalne jest pozostawienie pasemek łyka o szerokości do 10 mm. Łączna powierzchnia drewna pokrytego łykiem nie może być większa niż 20% obwodowej powierzchni pnia.
(użytkowanie lasu), to oddzielanie zewnętrznej części kory od drewna z możliwością pozostawienia łyka, które pod wpływem powietrza i światła zabarwia się na czerwono-brunatny kolor. Dopuszcza się pozostawienie pasemek kory do 1/5 pobocznicy pnia.
(użytkowanie lasu), to maszyna do korowania drewna. Wyróżniamy korowarki stacjonarne pracujące głównie w zakładach przemysłu drzewnego oraz korowarki przewoźne stosunkowo niewielkie przeznaczone do korowania surowca średniowymiarowego oraz duże, umieszczone na specjalnym podwoziu maszyny korujące, przeznaczone do korowania surowca wielkowymiarowego. Do lat osiemdziesiątych drewno korowano w lesie. Aktualnie zakładom celulozowym dostarcza się surowiec niekorowany.
(mechanizacja prac leśnych), główne elementy budowy to tarcza nożowa, ślimak pociągowy, nóż podtrzymująco – dociskający i nastawna podstawka. Służy do korowania i zaostrzenia kłód drewna o średnicy do 24 cm w jednym ciągu technologicznym. Specjalnie hartowany ślimak pociągowy o długości 42 cm i płynnie regulowana prędkość posuwu umożliwia wybór jakości obróbki. Wióry wyrzucane są poprzez specjalny regulowany kanał; Maszyna może być napędzana: silnikiem elektrycznym 9 kW, poprzez wał odbioru mocy ciągnika lub połączenie obu tych wariantów. Wydajność korowania do 15 mb na minutę.
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 » Wszystkich stron: 62