K
Ilość znalezionych haseł: 914
(fitopatologia leśna), heterobasidion annosum sensu stricto (Fr.) Bref. (Basidiomycota, Basidiomycetes, Russulales); patogen notowany na terenie zasięgu występowania sosny zwyczajnej. Najbardziej powszechny i najgroźniejszy gatunek korzeniowca w Polsce. Poraża głownie drzewa iglaste, ale także brzozę, buka, graba, olszę i dęba oraz inne gatunki liściaste. Największe szkody powoduje na gruntach porolnych. Wywołuje zgniliznę systemu korzeniowego, powodując jego redukcję i zmniejszając przez to przyrost drzewa. W koronie widoczne objawy w postaci skrócenia przyrostów i igieł dopiero po zasiedleniu przez patogena około 30% systemu korzeniowego. Drzewa takie łatwo ulegają wywróceniu przez silnie wiejące wiatry. Owocniki konsolowate, hymenofor o rurkach o różnej średnicy przekroju, występują przy szyi korzeniowej lub na korzeniach.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), (Monotropa) – rodzaj z rodziny Monotropaceae (korzeniówkowate), zaliczany czasami do podrodziny Monotropoideae z rodziny Ericaceae (wrzosowate) albo umieszczany w rodzinie Pyrolaceae (gruszyczkowate). Należą do niego rośliny bezzieleniowe (roztocza, saprofity) współżyjące z grzybami. W Polsce 2 gatunki dziko rosnące. Korzeniówka pospolita (Monotropa hypopitys L.) – łodyga mięsista, żółtawobiała lub kremowobiała pokryta jajwatotrójkątnymi łuskami, kwiatostan (grono) gęsty, 10-15-kwiatowy, początkowo zwisły, później wyprostowany, kwiaty 4-5-krotne, dzwonkowato stulone, osadzone na bardzo krótkich szypułkach, wewnątrz owłosione. Gatunek charakterystyczny dla związku Dicrano-Pinion (bory sosnowe). Korzeniówka mniejsza (Monotropa hypophega Wallr.) wyróżnia się przede wszystkim luźniejszym, 3-6-kwiatowym kwiatostanem i w całości nagimi kwiatami. Rośnie przeważnie w kwaśnych buczynach i borach mieszanych.
Zobacz więcej...
(Arborystyka, prawne podstawy wycinki drzew), Powszechne korzystanie ze środowiska przysługuje z mocy ustawy każdemu i obejmuje korzystanie ze środowiska, bez użycia instalacji, w celu zaspokojenia potrzeb osobistych oraz gospodarstwa domowego, w tym wypoczynku oraz uprawiania sportu, (….) Korzystanie ze środowiska wykraczające poza ramy korzystania powszechnego może być, w drodze ustawy, obwarowane obowiązkiem uzyskania pozwolenia, ustalającego w szczególności zakres i warunki tego korzystania, wydanego przez właściwy organ ochrony środowiska.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Turdus merula, ang. Blackbird) ptak z rodziny Turdidae (drozdy), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 23,5-29 cm, masa ciała 80-125 g. Wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec ubarwiony czarno i z pomarańczowym dziobem. Samica brunatna, plamkowana od spodu. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje lasy i parki z podszytem. Gniazdo zakłada na krzewach lub na drzewach. W okresie IV-VI składa 3-5 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 12-14 dni. Wyprowadza 2-3 lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-IV i X-XI, część osobników zimuje w kraju. Pożywienie: owady, dżdżownice, jagody. Liczebność w Polsce szacowana na 1-2 miliony par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), (Luzula) – rodzaj z rodziny Juncaceae (sitowate) reprezentowany w Polsce przez 10 gatunków. W lasach zwykle 4 gatunki. Kosmatka owłosiona [Luzula pilosa (L.) Willd.] – bylina, do 30 cm wysokości, tworząca małe darnie. Liście na brzegach orzęsione, odziomkowe zimotrwałe, równowąskie o szerokości do 10 mm, długie, natomiast łodygowe – węższe i krótsze. Kwiaty ciemnobrunatne, po 1-2 na długich szypułkach są rozmieszaone w rozpierzchłej rozrzutce. Gatunek pospolity w całym kraju, często występuje w borach mieszanych, kwaśnych buczynach i acydofilnych dąbrowach. Kosmatka gajowa [Luzula luzuloides (Lam.) Dandy et Wilmott] tworzy luźne kępki i darnie, jest rośliną wyższą, do 80 cm, ma liście węższe, 3-5 mm szerokości, na brzegach przylegająco orzęsione, a żółtawobiałe kwiaty zebrane po 2-4 w luźnych rozrzutkach. Częsta na południu kraju, zwłaszcza w górach, rośnie przeważnie w kwaśnych buczynach górskich i borach świerkowych. Kosmatka olbrzymia [Luzula sylvatica (Huds.) Gaudin] wyróżnia się wysoką łodygą (do 100 cm) i dużymi liśćmi odziomkowymi o szerokości ponad 10 mm. Gatunek górski z kilkoma stanowiskami na Pomorzu. Jest komponentem runa w borach świerkowych i jodłowych oraz w buczynach. K. licznokwiatowa [Luzula multiflora (Retz.) Lej.] charakteryzuje się rdzawymi lub brązowymi kwiatami gęsto skupionymi po 8-15 na prawie równych i wzniesionych szypułach. Występuje na siedliskach piaszczystych, w murawach i zaroślach oraz w widnych borach sosnowych i lasach liściastych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), (Festuca) – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) reprezentowany w Polsce przez 32 gatunki. Do częstych roślin leśnych należą 4 gatunki. Kostrzewa owcza (Festuca ovina L.) – trawa gęstokępkowa o wysokości do 40 cm i zwykle szarozielonej lub bladozielonej barwie. Liście nitkowate lub szczeciniaste, zwykle szorstkie. Wiecha spłaszczona, wąska, jednostronna, po przekwitnięciu ściągnięta. Pospolity gatunek pionierski występujący w murawach na odlesionych, ubogich glebach piaszczystych oraz w borach sosnowych. Kostrzewa olbrzymia [Festuca gigantea(L.) Vill.] – wysoka, żywo zielona, trawa (do 150 cm), luźnokępkowa o źdźbłach łukowato podnoszących się i szerokich liściach (0,6-1,5 cm). U wylotu pochew liściowych charakterystyczne, wydatne 2 sierpowate uszka. Języczek krótki, ucięty. Wiecha duża (10-40 cm długości), szeroko rozpierzchła. Plewki z długą (do 2 cm), lekko falistą ością. Gatunek charakterystyczny dla związku Alno-Ulmion (lasy łęgowe – olszowe, olszowo-jesionowe i wiązowo-jesionowe). Kostrzewa różnolistna (Festuca heterophylla Lam.) – trawa gęstokępkowa (do 120 cm wysokości) o szczeciniastych, 3-nerwowych blaszkach liściowych na pędach płonnych i płaskich, 7-11-nerwowych blaszkach na pędach generatywnych. Gatunek występujący przeważnie w lasach dębowo-grabowych zachodniej części kraju. Kostrzewa leśna (Festuca altissima All.) – roślina podobna do k. olbrzymiej, od której różni się przede wszystkim brakiem uszek u wylotu pochew i występowaniem porozcinanych języczków. Gatunek charakterystyczny dla związku Fagion (lasy bukowe) i zespołów Dentario enneaphylli-Fagetum (żyzna buczyna sudecka) oraz Galio odorati-Fagetum (żyzna buczyna niżowa). Dość częsty w Karpatach, na Dolnym Śląsku oraz na Pomorzu Zachodnim, a rzadki na północnym wschodzie. Nie występuje w centralnej Polsce.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 »
Wszystkich stron: 61
