K
Ilość znalezionych haseł: 919
(botanika leśna, rośliny zielne), (Luzula) – rodzaj z rodziny Juncaceae (sitowate) reprezentowany w Polsce przez 10 gatunków. W lasach zwykle 4 gatunki. Kosmatka owłosiona [Luzula pilosa (L.) Willd.] – bylina, do 30 cm wysokości, tworząca małe darnie. Liście na brzegach orzęsione, odziomkowe zimotrwałe, równowąskie o szerokości do 10 mm, długie, natomiast łodygowe – węższe i krótsze. Kwiaty ciemnobrunatne, po 1-2 na długich szypułkach są rozmieszaone w rozpierzchłej rozrzutce. Gatunek pospolity w całym kraju, często występuje w borach mieszanych, kwaśnych buczynach i acydofilnych dąbrowach. Kosmatka gajowa [Luzula luzuloides (Lam.) Dandy et Wilmott] tworzy luźne kępki i darnie, jest rośliną wyższą, do 80 cm, ma liście węższe, 3-5 mm szerokości, na brzegach przylegająco orzęsione, a żółtawobiałe kwiaty zebrane po 2-4 w luźnych rozrzutkach. Częsta na południu kraju, zwłaszcza w górach, rośnie przeważnie w kwaśnych buczynach górskich i borach świerkowych. Kosmatka olbrzymia [Luzula sylvatica (Huds.) Gaudin] wyróżnia się wysoką łodygą (do 100 cm) i dużymi liśćmi odziomkowymi o szerokości ponad 10 mm. Gatunek górski z kilkoma stanowiskami na Pomorzu. Jest komponentem runa w borach świerkowych i jodłowych oraz w buczynach. K. licznokwiatowa [Luzula multiflora (Retz.) Lej.] charakteryzuje się rdzawymi lub brązowymi kwiatami gęsto skupionymi po 8-15 na prawie równych i wzniesionych szypułach. Występuje na siedliskach piaszczystych, w murawach i zaroślach oraz w widnych borach sosnowych i lasach liściastych.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), (Festuca) – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) reprezentowany w Polsce przez 32 gatunki. Do częstych roślin leśnych należą 4 gatunki. Kostrzewa owcza (Festuca ovina L.) – trawa gęstokępkowa o wysokości do 40 cm i zwykle szarozielonej lub bladozielonej barwie. Liście nitkowate lub szczeciniaste, zwykle szorstkie. Wiecha spłaszczona, wąska, jednostronna, po przekwitnięciu ściągnięta. Pospolity gatunek pionierski występujący w murawach na odlesionych, ubogich glebach piaszczystych oraz w borach sosnowych. Kostrzewa olbrzymia [Festuca gigantea(L.) Vill.] – wysoka, żywo zielona, trawa (do 150 cm), luźnokępkowa o źdźbłach łukowato podnoszących się i szerokich liściach (0,6-1,5 cm). U wylotu pochew liściowych charakterystyczne, wydatne 2 sierpowate uszka. Języczek krótki, ucięty. Wiecha duża (10-40 cm długości), szeroko rozpierzchła. Plewki z długą (do 2 cm), lekko falistą ością. Gatunek charakterystyczny dla związku Alno-Ulmion (lasy łęgowe – olszowe, olszowo-jesionowe i wiązowo-jesionowe). Kostrzewa różnolistna (Festuca heterophylla Lam.) – trawa gęstokępkowa (do 120 cm wysokości) o szczeciniastych, 3-nerwowych blaszkach liściowych na pędach płonnych i płaskich, 7-11-nerwowych blaszkach na pędach generatywnych. Gatunek występujący przeważnie w lasach dębowo-grabowych zachodniej części kraju. Kostrzewa leśna (Festuca altissima All.) – roślina podobna do k. olbrzymiej, od której różni się przede wszystkim brakiem uszek u wylotu pochew i występowaniem porozcinanych języczków. Gatunek charakterystyczny dla związku Fagion (lasy bukowe) i zespołów Dentario enneaphylli-Fagetum (żyzna buczyna sudecka) oraz Galio odorati-Fagetum (żyzna buczyna niżowa). Dość częsty w Karpatach, na Dolnym Śląsku oraz na Pomorzu Zachodnim, a rzadki na północnym wschodzie. Nie występuje w centralnej Polsce.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), wiklinowy kosz umieszczany najlepiej w miejscu otoczonym ze wszystkich stron wodą (np. na zatapianej podczas rozlewisk wierzbie lub w wykrocie w olsie), aby uniemożliwić dostanie się doń lisowi, przeznaczony dla kaczek (głównie krzyżówek). Aby zabezpieczyć lęg przed doskonale pływającymi norkami amerykańskimi, lepiej nie umieszczać koszy nad powierzchnią wody. Koszy nie należy jednak wieszać zbyt wysoko, wystarczy metr, najwyżej dwa metry nad ziemią. Pisklęta opuszczają gniazdo w kilka godzin po wykluciu się z jaja, gdy więc będą wyskakiwać z kosza, by podążyć za matką, powinny mieć w miarę miękkie lądowanie.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ssaki), (Dryomys nitedula Pallas, 1778) gryzoń z rodziny pilchowate Gliridae, w rodzaju Dryomys, w rzędzie gryzonie Rodentia. Na świecie 3 gatunki, w Polsce jeden: kosztaka Dryomys nitedula.Tryb życia nadrzewny. Ogon długi (62-90 mm), puszysty. Na całej jego długości włosy mają jasne końce. Ubarwienie grzbietu zmienne: od jednolicie szarego do żółto-rudego. Boki ciała jasniejsze, szare. Spód ciała biały, z żółtawym nalotem, wyraźnie odcięty od koloru boków. Po bokach głowy ciemna plama sięgająca do nasady ucha. Długość ciała 72-113 mm, masa ciała 15-47 g. Uszy dość krótkie (11-15 mm), ale wyraźnie wystają z futerka. Oczy bardzo duże. Długość czaszki 21-26 mm, wzór zębowy 1013, zęby ukorzenione. Aktywność nocna, jednofazowa. Aktywność roczna z przerwą na sen zimowy (X-IV). Zamieszkuje głównie lasy liściaste. Zasiedla dziuple, skrzynki dla ptaków, opuszczone gniazda ptasie. Wszystkożerna. W pokarmie: owady, jaja i lęgi ptasie, jagody, owoce, nasiona, rzadziej zielone części roślin. Poważny szkodnik ptasich lęgów. Ruja: IV-V, młode rodza się w V-VI. Liczba miotów: 1, liczba młodych w miocie: 2-6. Długość życia w niewoli: 2 lata. Wysoka śmiertelnośc w czasie snu zimowego. Przeciętna długość życia w naturze: 2 lata. Naturalni wrogowie: sowy, ptaki drapieżne. Objęta ochroną gatunkową ścisłą. Wymaga ochrony czynnej.
Zobacz więcej...
(wartościowanie nieruchomości leśnych), koszty działalności Lasów Państwowych, nie mające bezpośredniego związku przyczynowo – skutkowego z przychodami, uzyskiwanymi przez Lasy Państwowe w bieżącym okresie sprawozdawczym (pomimo formalnej nieraz możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów), których poniesienie skutkuje wytwarzaniem w Lasach Państwowych użyteczności (dóbr) niematerialnych:
a) nie kwalifikujących się do uznania za aktywa majątkowe,
b) mających pozytywny wpływ na sytuację prawną i faktyczną Lasów Państwowych, w tym na możność realizowania przez ten podmiot w następnych okresach sprawozdawczych praw i wywiązywania się z ciążących obowiązków,
c) obejmujących:
- konkretne rozwiązania w zakresie systemów funkcjonalnych ,
- walory kadry pracowniczej, w tym jej umiejętności, dyspozycyjność, stopień zintegrowania oraz utożsamiania się z interesem Lasów Państwowych (efekty szkoleń, efekty imprez pracowniczych, efekty motywowania kadry itd.)
- postrzeganie przez kontrahentów, kooperantów, media oraz społeczeństwo (efekty działań promocyjno – edukacyjnych),
oraz
- inne użyteczności niematerialne, składające się na tzw. goodwill Lasów Państwowych.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Stanisław Kościelny urodził się 20 III 1901 r. w Sokolnikach pod Wieluniem jako syn urzędnika. Po ukończeniu szkoły realnej w Wieluniu w 1923 r. studiował leśnictwo na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1927 r. pracował w Katedrze Botaniki Ogólnej i Fitopatologii jako zastępca młodszego asystenta, a po uzyskaniu dyplomu inżyniera leśnictwa (1928) jako młodszy asystent i następnie starszy asystent. Od 1936 r. prowadził ćwiczenia z botaniki leśnej; jednocześnie w latach 1930-1939 wykładał kilka przedmiotów (m.in. encyklopedię leśnictwa) w Państwowej Szkole Mierniczo-Melioracyjnej w Poznaniu. Wysiedlony w grudniu 1939 r. z Poznania, spędził okres okupacji w Warszawie, pracując najpierw jako robotnik, a następnie księgowy. Po wyzwoleniu Poznania powrócił w marcu 1945 r., zabezpieczając mienie i porządkując po zniszczeniach wojennych pomieszczenia dawnej Katedry Botaniki Ogólnej i Fitopatologii. W 1946 r. doktoryzował się na Wydziale Rolniczo-Leśnym na podstawie pracy "Przyczyny płodności i bezpłodności wiśni hodowanych w Polsce", po czym został mianowany adiunktem. Od 1948 r. wykładał botanikę i dendrologię na nowo powstałym Studium Ogrodniczym UP, a następnie na Wydziale Ogrodniczym Wyższej Szkoły Rolniczej oraz botanikę na Wydziale Zootechnicznym WSR i w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Został zastępcą profesora w Katedrze Ogólnej Hodowli Lasu 1 I 1952 r., a we wrześniu 1952 r. kierownikiem Katedry Botaniki Leśnej, którą kierował do przejścia na emeryturę we wrześniu 1971 r. Zasługą S. Kościelnego, jako kierownika Katedry Botaniki Leśnej, było przywrócenie po zniszczeniach wojennych roli dydaktycznej ogrodu dendrologicznego w przyległym do Kolegium Cieszkowskich parku na Sołaczu. Pod jego opieką znajdował się również park-arboretum w Gołuchowie, w latach 1958-1973 należący do WSR w Poznaniu. W 1961 r. habilitował się na Wydziale Rolniczym WSR w Poznaniu na podstawie pracy "Wpływ temperatury, światła i fungicydów na kiełkowanie pyłków niektórych drzew i krzewów" i uzyskał stopień docenta botaniki leśnej, a w 1962 r. stanowisko docenta etatowego na Wydziale Leśnym. W pracy naukowej zajmował się głównie dendrologią. Był autorem i współautorem ok. 30 publikacji, w tym kluczy dendrologicznych (wspólnie z K. Steckim) oraz obszernej pracy "Drzewa i krzewy" (z B. Sękowskim; Warszawa 1971). Był promotorem w trzech przewodach doktorskich i recenzentem wielu prac naukowych. Pełnił także funkcje administracyjne i społeczne jako prodziekan Wydziału Leśnego (1956-1959), przewodniczący Sekcji Dendrologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego (1957-1960), wiceprzewodniczący Polsko-Czechosłowackiej Federacji Dendrologicznej (od 1960) oraz członek innych towarzystw. Zmarł 31 1 1973 r. w Poznaniu w wieku 72 lat.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 »
Wszystkich stron: 62
