K
Ilość znalezionych haseł: 919
(botanika leśna, rośliny zielne), Valeriana – rodzaj z rodziny Valerinaceae (kozłkowate) reprezentowany w Polsce przez 6 gatunków. Z lasami są związane 3 gatunki. Kozłek lekarski (Valeriana officinalis L.) – okazała dwu- lub wieloletnia roślina z krótkim kłączem pokrytym licznymi korzonkami i wysoką (do 150 cm), bruzdowaną łodygą oraz nieparzysto pierzastodzielnymi liśćmi składającymi się z 7-9 par lancetowatych listków. Kwiaty w baldachokształtnym, gęstym kwiatostanie, drobne, białe lub białoróżowe. Kłącza i korzenie wydzielają charakterystyczny walerianowy zapach. Gatunek charakterystyczny dla związku Filipedendulion (zbiorowiska ziołoroślowe złożone z wysokich bylin, występujące na wilgotnych siedliskach obrzeży olsów i łęgów olszowo-jesionowych, szuwarów, łąk oraz drobnych cieków) i zespołu Valeriano-Filipenduletum (ziołorośla kozłka lekarskiego i wiązówki błotnej). Spotykany na obrzeżach olsów i łęgów olszowo-jesionowych. Kozłek bzowy (aleriana. sambucifolia J. C. Mikan) – okazała bylina (do 150 cm wysokości) o kłączach z długimi, nadziemnymi rozłogami, zakorzeniającymi się na szczytach. Liście różyczkowe 3-5-listkowe, łodygowe – nieparzysto pierzastosieczne z 2-4 parami jajowatolancetowatych, zwykle grubo ząbkowanych, listków bocznych. Kwiaty w baldachokształtnych kwiatostanach, białe, bladoróżowe lub liliowe. Występuje w lasach łęgowych, olszynach, jaworzynach i ziołoroślach. Jest gatunkiem charakterystycznym dla związku Adenostylion alliariae (wysokogórskie ziołorośla i zarośla liściaste związane trwałym przepływem wody). Kozłek. trójlistkowy (Valeriana tripteris L.) – roślina wieloletnia, o pojedynczej łodydze dorastającej do 50 m wysokości, na której osadzone są zwykle 2 lub 3 pary trójsiecznych albo trójdzielnych liści. Liście pędów płonnych i najniższe łodygowe są niepodzielone, przeważnie sercowate. Występuje w Karpatach, rzadziej na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej i na Górnym Śląsku. Jest gatunkiem charakterystycznym dla klasy Asplenietea rupestria (zbiorowiska szczelin skalnych w skalistych partiach gór). Rośnie w cienistych lasach i zaroślach liściastych, na glebach wilgotnych i świeżych.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum scabrum (Bull.) Gray - pospolity gatunek grzyba występującego od lipca do listopada, pojedynczo lub niewielkimi grupami, w różnych lasach, ale zawsze z udziałem brzozy. Kapelusz w młodości jest półkulisty, u dojrzałych owocników poduszkowaty, o średnicy 3 - 15 cm, barwy od żółtobrązowej do ciemnobrązowej. Skórka kapelusza jest gładka, nie oddziela się od miąższu. Rurki białawe, później szarobrązowe, wolne, nie zmieniają zabarwienia po przekrojeniu. Pory drobne, białoszare, z wiekiem nieco ciemnieją a naciśnięte brązowieją. Trzon smukły, pełny, włóknisty (praktycznie niejadalny), pokryty licznymi ciemnobrązowymi lub czarnymi kosmkami. Miąższ jest białawy, niezmienny w barwie, w owocnikach młodych elastyczny, u starszych zaś miękki i wodnisty. Koźlarz babka jest smacznym, powszechnie znanym i zbieranym grzybem; warto jednak zbierać tylko młode owocniki o jędrnym miąższu. Tworzy wiele form, niekiedy wyróżnianych jako odrębne gatunki – wszystkie one są jadalne.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum aurantiacum (Bulliard ex Saint-Amans) S.F. Gray (L. rufum (Schaeff.) Kreisel) - piękny i okazały grzyb, występujący zawsze pod osikami, w lasach, zaroślach, zadrzewieniach śródpolnych, a także pod drzewami rosnącymi pojedynczo. Owocniki pojawiają się od czerwca do października, pojedynczo lub w małych grupach. Kapelusz o średnicy 6 - 20 cm jest pomarańczowoczerwony lub ciemnoczerwony, początkowo kulisty, potem półkulisty, w starszym wieku wypukły lub poduszkowaty; jędrny, mięsisty, o powierzchni suchej, aksamitnej, z wiekiem gładkiej. Rurki długie, białawe, później szarooliwkowe, po zgnieceniu przebarwiają się na brązowofioletowo. Pory drobne, koliste, podobnie zabarwione jak rurki, po uszkodzeniu barwią się na winnoczerwonawo. Trzon jest białawy, z kosmkami początkowo jasnymi, potem pomarańczowymi do brązowoczerwonych; cylindryczny lub nieco maczugowaty. Miąższ jest białawy, po przekrojeniu szaroróżowy, fioletowawy, brązowawoczerwony, z czasem niebieskawoszarawy do prawie czerniawego, o słabym, ale przyjemnym zapachu. Koźlarz czerwony nie ma szczególnych walorów smakowych i aromatycznych, mimo to jest chętnie zbierany, z powodu jędrnej konsystencji, wydajności, rzadkich przypadków zaczerwienia, ale przede wszystkim – przyjemności zbioru pięknych owocników. Nadaje się zwłaszcza na zupę i do marynowania w occie, poza tym – jako grzyb domieszkowy.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum versipelle (Fr. & Hoek) Snell - pospolity gatunek grzyba, występujący w różnych lasach, ale zawsze pobliżu brzóz, z którymi tworzy mikoryzę. Owocniki pojawiają się od lipca do września, pojedynczo lub w małych grupach. Kapelusz w młodości jest prawie kulisty, potem półkulisty, wypukły, spłaszczony, na powierzchni szorstki, matowy, tylko w czasie deszczowej pogody trochę lepki, o średnicy 5 - 15 cm. Powierzchnia kapelusza jest pomarańczowożółtawa, żółtobrązowa, ceglastopomarańczowa, pomarańczowobrązowawa. Rurki długości do 30 mm są jasnoszare, po uszkodzeniu ciemnieją. Pory drobne, szarawe, z odcieniem oliwkowym, po naciśnięciu, a także u starszych egzemplarzy stają się brudnobrązowawe. Trzon jest mocny, pełny, smukły, długi, maczugowaty lub prawie cylindryczny, białawy lub szarawy, już u młodych owocników pokryty drobnymi, włóknistymi brązowoczarnymi lub prawie czarnymi łuseczkami, kosmkami. Miąższ jest prawie biały, po przekrojeniu zmienia barwę na różowoszarą, z odcieniem fioletowym, u podstawy trzonu zielonawoniebieskawy, o słabym, przyjemnym zapachu. Jest to znany i chętnie zbierany gatunek, o wartości użytkowej zbliżonej do koźlarza czerwonego (por.), do którego jest bardzo podobny – różni się od niego miejscem występowania (pod brzozami) i ciemniejszymi kosmkami na trzonie.
Zobacz więcej...
(Historia i tradycja leśna), został powołany do służby przez cara Rosji i króla Królestwa Polskiego- Aleksandra I- na mocy dekretu z grudnia 1819 roku. Rozporządzenie to podniosło rangę pracowników ówczesnej Administracji Leśnej Rządowej. Po raz pierwszy w historii leśnictwa na ziemiach polskich uregulowano kwestie dotyczące umundurowania oraz wyodrębnienia służby leśnej z administracji państwowej. Królewski Korpus Leśny był podzielony na 8 klas z wyodrębnieniem stanowisk:
klasa I: minister prezydujący w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, dyrektor jeneralny lasów rządowych, nadleśny naczelny;
klasa II: nadleśni jeneralni;
klasa III: naczelnik wydziału lasów, naczelnicy sekcji, profesorowie szkoły leśnej;
klasa IV: komisarze leśni, referenci wydziału lasów, assesorowie nadleśni, nadleśni, inspektor magazynu drzewa;
klasa V: nadleśniczowie, adiunkci klasy pierwszej sekcji technicznej w wydziale lasów, mierniczowie leśni, urzędnicy linii biurowej wydziału leśnego nie objęci w klasie III i IV, kontroler magazynu drzewa, sekretarze sekcji leśnej przy komisjach wojewódzkich;
klasa VI: podleśni, pisarze przy urzędach leśnych, pisarze przy magazynie drewna, adiunkci leśni klasy drugiej sekcji technicznej w wydziale lasów, uczniowie szkoły leśnej;
klasa VII: strażnicy;
klasa VIII: strzelcy.
Zobacz więcej...
(siedliskoznawstwo leśne), jednostka regionalizacji przyrodniczo-leśnej wyróżniana w regionalizacji z lat 1952, 1969, 1979, 1990 i 2010.
def. 2010 r., wyższa hierarchicznie jednostka regionalizacji, w której przyrodnicze warunki produkcji leśnej są kształtowane przez zróżnicowane na obszarze kraju warunki klimatyczne, czego wyrazem jest różna rola lasotwórcza buka, jodły i świerka oraz ich przydatność do celów hodowli lasu. Przy ustalaniu granic krain, do których włączano mezoregiony w całości, uwzględniono zasięgi zlodowaceń, rzeźbę terenu oraz klasy i rodzaje naturalnych krajobrazów. Granice mezoregionów są możliwe do identyfikcji w terenie ponieważ wyznaczono po widocznych w terenie elementach liniowych: drogi, rzeki, linie oddziałowe itp.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), według Profesora Mroczkiewicza (1952) „Kraina jest to wielki łączny obszar o wyrównanych granicach, o zbliżonych warunkach fizjograficznych, w ramach którego pewien, zasadniczo tylko dla tej krainy charakterystyczny typ siedliskowy lasu, o jednolitych wytycznych gospodarczych, osiąga optimum produkcyjności”. W następnych latach modyfikowano tę definicję, aby przyjąć dziś obowiązującą, iż jest to „wyższa hierarchicznie jednostka regionalizacji przyrodniczo-leśnej, w której przyrodnicze warunki produkcji leśnej są kształtowane przez zróżnicowane na obszarze kraju warunki klimatyczne, czego wyrazem jest różna rola lasotwórcza buka, jodły i świerka oraz ich przydatność do celów hodowli lasu”. Przy ustalaniu granic krain, do których włączono mezoregiony w całości, uwzględniono zasięgi zlodowaceń, rzeźbę terenu oraz klasę krajobrazów naturalnych.
Chociaż od czasu pierwszej wersji regionalizacji przyrodniczo-leśnej Polski w roku 1952, przez prawie 60 lat do roku 2010 kilkakrotnie zmieniano definicję krainy, to zachowa¬no jednak podział kraju na osiem krain przyrodniczo-leśnych. W „Regionalizacji przyrodniczo-leśnej 1952” wyróżniono następujące krainy:
I. Bałtycka, lasów bukowych i bukowo-mieszanych
II. Mazursko-Podlaska, borów świerkowych i świerkowo-mieszanych
III. Wielkopolsko-Pomorska, lasoborów świeżych z domieszką dębu i buka
IV. Mazowiecko-Podlaska, lasoborów świeżych bez domieszki świerka, buka i jodły
V. Śląska, lasoborów świeżych i wilgotnych z udziałem świerka, buka i jodły
VI. Wyżów Środkowo-Polskich (później zmieniona na Wyżyn Środkowopolskich, a następnie na Małopolska), lasoborów i lasów świeżych i wilgotnych
VII. Sudecka, lasów regla dolnego i borów regla górnego
VIII. Karpacka, lasów regla dolnego i borów regla górnego.
Nazwy siedmiu z nich pozostały od początku bez zmian, a dwukrotnie zmieniano nazwę jednej (VI) z krainy Wyżów Środkowo-Polskich na Wyżyn Środkowopolskich, a następnie na Małopolską.
Grani¬ce krain były zmieniane i nieznacznie uszczegóławiane (KO-38_M). Najmniejsze zmiany nastąpiły w areale krain VII i VIII (Sudeckiej i Karpackiej). W roku 1990 dość znacznie zmieniono granice i obszar krain I–VI, a w roku 2010 istotne zmiany wprowadzono w granicach i areale krainy I oraz III–VI.
Zmiany w kolejnych wersjach regionalizacji, które następowały w granicach krain polegały na: zwiększeniu liczby dzielnic z 36 do 59; wprowadzeniu jednostek niższej rangi – to jest 149 mezoregionów oraz 5 mikroregionów; a także rezygnacji z wyróż¬niania dzielnic i zwiększeniu liczby mezoregionów do 183.
Podział ostateczny na 8 krain wynika głównie ze zróżnicowania przyrodniczego kraju, a w szczególności:
- z warunków klimatycznych, wyrażonych przez takie dane jak: suma rocznych opadów atmosferycznych, średnia roczna temperatura powietrza, długość okresu wegetacyjnego, amplituda temperatur rocznych,
- zasięgów naturalnego występowania jodły, świerka i buka – wskaźników zróżni¬cowania warunków klimatycznych,
- zasięgu głównych zlodowaceń,
- występowania i rozmieszczenia klas krajobrazów naturalnych,
- występowania i rozmieszczenia głównych jednostek potencjalnej roślinności natu¬ralnej i krajobrazów roślinnych,
Podział na krainy przyrodniczo-leśne jest podziałem ogólnym, zbudowanym od góry.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), ogół elementów przyrodniczych i antropogenicznych wyróżniających określony teren. Elementy przyrodnicze to: litologia, rzeźba, klimat, woda, gleba, świat roślin i zwierząt. Na naturalnie ukształtowany krajobraz nakłada się działalność człowieka. Przejawia się ona w zamianie pierwotnie ukształtowanej pwoierzchni na tereny uprawne, budowę infrastruktury mieszkaniowej i inne. W zależności od stanu i stopnia przekształcenia rozróżnia się krajobrazy: pierwotne (wykazują zdolność do samoregulacji, a ich równowaga biologiczna nie jest zachwiana przez człowieka), naturalne (wykazujące częściową zdolność do samoregulacji, jednak nie zawierają istotnych elementów przestrzennych wprowadzonych w wyniku działalności człowieka), kulturowe (znajdują się pod wpływem intensywnej działalności człowieka i wykazują zachwianą zdolność samoregulacji, wymagają ochrony), zdewastowane (charakteryzują się silnym uprzemysłowieniem i urbanizacją, brakiem naturalnych elementów krajobrazu). W Polsce i w Europie dominują krajobrazy kulturowe. Krajobraz podlega zmianom, np. sezonowym, zimą w Polsce teren pokrywa śnieg, wiosną ten sam teren zieleni się, jesienią liście drzew są wielobarwne.
Zobacz więcej...
(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), fizjocenoza, zbiór przestrzenny ekosystemów o zbliżonej strukturze zewnętrznej (np. leśnych, łąkowych, torfowiskowych), które są połączone procesem obiegu materii i przepływu energii, a także oddziaływaniem antropogenicznym. Materialnymi komponentami krajobrazu (geokomponentami) są: woda, powietrze, gleby, rośliny i zwierzęta oraz człowiek i wytwory jego działalności. Stanowią one kompleks zintegrowany za pomocą różnych sił i zjawisk. Istotny wpływ na formowanie krajobrazu ma świat istot żywych, głównie roślinność. Jej elementarnymi jednostkami wchodzącymi w skład jednostek krajobrazu są fitocenozy. Tworzą one przestrzennie określone układy zw. Fitokompleksami krajobrazowymi, które stanowią zazwyczaj dominujący element biokompleksów (ożywionej części krajobrazu). Krajobraz podlega różnorodnej działalności człowieka. W zależności od jej nasilenia, zmian i deformacji, jakich dokonała, wyróżnia się: krajobraz pierwotny, krajobraz naturalny i krajobraz kulturowy.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 »
Wszystkich stron: 62
