K
Ilość znalezionych haseł: 915
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum scabrum (Bull.) Gray - pospolity gatunek grzyba występującego od lipca do listopada, pojedynczo lub niewielkimi grupami, w różnych lasach, ale zawsze z udziałem brzozy. Kapelusz w młodości jest półkulisty, u dojrzałych owocników poduszkowaty, o średnicy 3 - 15 cm, barwy od żółtobrązowej do ciemnobrązowej. Skórka kapelusza jest gładka, nie oddziela się od miąższu. Rurki białawe, później szarobrązowe, wolne, nie zmieniają zabarwienia po przekrojeniu. Pory drobne, białoszare, z wiekiem nieco ciemnieją a naciśnięte brązowieją. Trzon smukły, pełny, włóknisty (praktycznie niejadalny), pokryty licznymi ciemnobrązowymi lub czarnymi kosmkami. Miąższ jest białawy, niezmienny w barwie, w owocnikach młodych elastyczny, u starszych zaś miękki i wodnisty. Koźlarz babka jest smacznym, powszechnie znanym i zbieranym grzybem; warto jednak zbierać tylko młode owocniki o jędrnym miąższu. Tworzy wiele form, niekiedy wyróżnianych jako odrębne gatunki – wszystkie one są jadalne.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum aurantiacum (Bulliard ex Saint-Amans) S.F. Gray (L. rufum (Schaeff.) Kreisel) - piękny i okazały grzyb, występujący zawsze pod osikami, w lasach, zaroślach, zadrzewieniach śródpolnych, a także pod drzewami rosnącymi pojedynczo. Owocniki pojawiają się od czerwca do października, pojedynczo lub w małych grupach. Kapelusz o średnicy 6 - 20 cm jest pomarańczowoczerwony lub ciemnoczerwony, początkowo kulisty, potem półkulisty, w starszym wieku wypukły lub poduszkowaty; jędrny, mięsisty, o powierzchni suchej, aksamitnej, z wiekiem gładkiej. Rurki długie, białawe, później szarooliwkowe, po zgnieceniu przebarwiają się na brązowofioletowo. Pory drobne, koliste, podobnie zabarwione jak rurki, po uszkodzeniu barwią się na winnoczerwonawo. Trzon jest białawy, z kosmkami początkowo jasnymi, potem pomarańczowymi do brązowoczerwonych; cylindryczny lub nieco maczugowaty. Miąższ jest białawy, po przekrojeniu szaroróżowy, fioletowawy, brązowawoczerwony, z czasem niebieskawoszarawy do prawie czerniawego, o słabym, ale przyjemnym zapachu. Koźlarz czerwony nie ma szczególnych walorów smakowych i aromatycznych, mimo to jest chętnie zbierany, z powodu jędrnej konsystencji, wydajności, rzadkich przypadków zaczerwienia, ale przede wszystkim – przyjemności zbioru pięknych owocników. Nadaje się zwłaszcza na zupę i do marynowania w occie, poza tym – jako grzyb domieszkowy.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Leccinum versipelle (Fr. & Hoek) Snell - pospolity gatunek grzyba, występujący w różnych lasach, ale zawsze pobliżu brzóz, z którymi tworzy mikoryzę. Owocniki pojawiają się od lipca do września, pojedynczo lub w małych grupach. Kapelusz w młodości jest prawie kulisty, potem półkulisty, wypukły, spłaszczony, na powierzchni szorstki, matowy, tylko w czasie deszczowej pogody trochę lepki, o średnicy 5 - 15 cm. Powierzchnia kapelusza jest pomarańczowożółtawa, żółtobrązowa, ceglastopomarańczowa, pomarańczowobrązowawa. Rurki długości do 30 mm są jasnoszare, po uszkodzeniu ciemnieją. Pory drobne, szarawe, z odcieniem oliwkowym, po naciśnięciu, a także u starszych egzemplarzy stają się brudnobrązowawe. Trzon jest mocny, pełny, smukły, długi, maczugowaty lub prawie cylindryczny, białawy lub szarawy, już u młodych owocników pokryty drobnymi, włóknistymi brązowoczarnymi lub prawie czarnymi łuseczkami, kosmkami. Miąższ jest prawie biały, po przekrojeniu zmienia barwę na różowoszarą, z odcieniem fioletowym, u podstawy trzonu zielonawoniebieskawy, o słabym, przyjemnym zapachu. Jest to znany i chętnie zbierany gatunek, o wartości użytkowej zbliżonej do koźlarza czerwonego (por.), do którego jest bardzo podobny – różni się od niego miejscem występowania (pod brzozami) i ciemniejszymi kosmkami na trzonie.
Zobacz więcej...
(Historia i tradycja leśna), został powołany do służby przez cara Rosji i króla Królestwa Polskiego- Aleksandra I- na mocy dekretu z grudnia 1819 roku. Rozporządzenie to podniosło rangę pracowników ówczesnej Administracji Leśnej Rządowej. Po raz pierwszy w historii leśnictwa na ziemiach polskich uregulowano kwestie dotyczące umundurowania oraz wyodrębnienia służby leśnej z administracji państwowej. Królewski Korpus Leśny był podzielony na 8 klas z wyodrębnieniem stanowisk:
klasa I: minister prezydujący w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu, dyrektor jeneralny lasów rządowych, nadleśny naczelny;
klasa II: nadleśni jeneralni;
klasa III: naczelnik wydziału lasów, naczelnicy sekcji, profesorowie szkoły leśnej;
klasa IV: komisarze leśni, referenci wydziału lasów, assesorowie nadleśni, nadleśni, inspektor magazynu drzewa;
klasa V: nadleśniczowie, adiunkci klasy pierwszej sekcji technicznej w wydziale lasów, mierniczowie leśni, urzędnicy linii biurowej wydziału leśnego nie objęci w klasie III i IV, kontroler magazynu drzewa, sekretarze sekcji leśnej przy komisjach wojewódzkich;
klasa VI: podleśni, pisarze przy urzędach leśnych, pisarze przy magazynie drewna, adiunkci leśni klasy drugiej sekcji technicznej w wydziale lasów, uczniowie szkoły leśnej;
klasa VII: strażnicy;
klasa VIII: strzelcy.
Zobacz więcej...
(siedliskoznawstwo leśne), jednostka regionalizacji przyrodniczo-leśnej wyróżniana w regionalizacji z lat 1952, 1969, 1979, 1990 i 2010.
def. 2010 r., wyższa hierarchicznie jednostka regionalizacji, w której przyrodnicze warunki produkcji leśnej są kształtowane przez zróżnicowane na obszarze kraju warunki klimatyczne, czego wyrazem jest różna rola lasotwórcza buka, jodły i świerka oraz ich przydatność do celów hodowli lasu. Przy ustalaniu granic krain, do których włączano mezoregiony w całości, uwzględniono zasięgi zlodowaceń, rzeźbę terenu oraz klasy i rodzaje naturalnych krajobrazów. Granice mezoregionów są możliwe do identyfikcji w terenie ponieważ wyznaczono po widocznych w terenie elementach liniowych: drogi, rzeki, linie oddziałowe itp.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), według Profesora Mroczkiewicza (1952) „Kraina jest to wielki łączny obszar o wyrównanych granicach, o zbliżonych warunkach fizjograficznych, w ramach którego pewien, zasadniczo tylko dla tej krainy charakterystyczny typ siedliskowy lasu, o jednolitych wytycznych gospodarczych, osiąga optimum produkcyjności”. W następnych latach modyfikowano tę definicję, aby przyjąć dziś obowiązującą, iż jest to „wyższa hierarchicznie jednostka regionalizacji przyrodniczo-leśnej, w której przyrodnicze warunki produkcji leśnej są kształtowane przez zróżnicowane na obszarze kraju warunki klimatyczne, czego wyrazem jest różna rola lasotwórcza buka, jodły i świerka oraz ich przydatność do celów hodowli lasu”. Przy ustalaniu granic krain, do których włączono mezoregiony w całości, uwzględniono zasięgi zlodowaceń, rzeźbę terenu oraz klasę krajobrazów naturalnych.
Chociaż od czasu pierwszej wersji regionalizacji przyrodniczo-leśnej Polski w roku 1952, przez prawie 60 lat do roku 2010 kilkakrotnie zmieniano definicję krainy, to zachowa¬no jednak podział kraju na osiem krain przyrodniczo-leśnych. W „Regionalizacji przyrodniczo-leśnej 1952” wyróżniono następujące krainy:
I. Bałtycka, lasów bukowych i bukowo-mieszanych
II. Mazursko-Podlaska, borów świerkowych i świerkowo-mieszanych
III. Wielkopolsko-Pomorska, lasoborów świeżych z domieszką dębu i buka
IV. Mazowiecko-Podlaska, lasoborów świeżych bez domieszki świerka, buka i jodły
V. Śląska, lasoborów świeżych i wilgotnych z udziałem świerka, buka i jodły
VI. Wyżów Środkowo-Polskich (później zmieniona na Wyżyn Środkowopolskich, a następnie na Małopolska), lasoborów i lasów świeżych i wilgotnych
VII. Sudecka, lasów regla dolnego i borów regla górnego
VIII. Karpacka, lasów regla dolnego i borów regla górnego.
Nazwy siedmiu z nich pozostały od początku bez zmian, a dwukrotnie zmieniano nazwę jednej (VI) z krainy Wyżów Środkowo-Polskich na Wyżyn Środkowopolskich, a następnie na Małopolską.
Grani¬ce krain były zmieniane i nieznacznie uszczegóławiane (KO-38_M). Najmniejsze zmiany nastąpiły w areale krain VII i VIII (Sudeckiej i Karpackiej). W roku 1990 dość znacznie zmieniono granice i obszar krain I–VI, a w roku 2010 istotne zmiany wprowadzono w granicach i areale krainy I oraz III–VI.
Zmiany w kolejnych wersjach regionalizacji, które następowały w granicach krain polegały na: zwiększeniu liczby dzielnic z 36 do 59; wprowadzeniu jednostek niższej rangi – to jest 149 mezoregionów oraz 5 mikroregionów; a także rezygnacji z wyróż¬niania dzielnic i zwiększeniu liczby mezoregionów do 183.
Podział ostateczny na 8 krain wynika głównie ze zróżnicowania przyrodniczego kraju, a w szczególności:
- z warunków klimatycznych, wyrażonych przez takie dane jak: suma rocznych opadów atmosferycznych, średnia roczna temperatura powietrza, długość okresu wegetacyjnego, amplituda temperatur rocznych,
- zasięgów naturalnego występowania jodły, świerka i buka – wskaźników zróżni¬cowania warunków klimatycznych,
- zasięgu głównych zlodowaceń,
- występowania i rozmieszczenia klas krajobrazów naturalnych,
- występowania i rozmieszczenia głównych jednostek potencjalnej roślinności natu¬ralnej i krajobrazów roślinnych,
Podział na krainy przyrodniczo-leśne jest podziałem ogólnym, zbudowanym od góry.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), ogół elementów przyrodniczych i antropogenicznych wyróżniających określony teren. Elementy przyrodnicze to: litologia, rzeźba, klimat, woda, gleba, świat roślin i zwierząt. Na naturalnie ukształtowany krajobraz nakłada się działalność człowieka. Przejawia się ona w zamianie pierwotnie ukształtowanej pwoierzchni na tereny uprawne, budowę infrastruktury mieszkaniowej i inne. W zależności od stanu i stopnia przekształcenia rozróżnia się krajobrazy: pierwotne (wykazują zdolność do samoregulacji, a ich równowaga biologiczna nie jest zachwiana przez człowieka), naturalne (wykazujące częściową zdolność do samoregulacji, jednak nie zawierają istotnych elementów przestrzennych wprowadzonych w wyniku działalności człowieka), kulturowe (znajdują się pod wpływem intensywnej działalności człowieka i wykazują zachwianą zdolność samoregulacji, wymagają ochrony), zdewastowane (charakteryzują się silnym uprzemysłowieniem i urbanizacją, brakiem naturalnych elementów krajobrazu). W Polsce i w Europie dominują krajobrazy kulturowe. Krajobraz podlega zmianom, np. sezonowym, zimą w Polsce teren pokrywa śnieg, wiosną ten sam teren zieleni się, jesienią liście drzew są wielobarwne.
Zobacz więcej...
(ekologia lasu, podstawowe pojęcia z zakresu ekologii), fizjocenoza, zbiór przestrzenny ekosystemów o zbliżonej strukturze zewnętrznej (np. leśnych, łąkowych, torfowiskowych), które są połączone procesem obiegu materii i przepływu energii, a także oddziaływaniem antropogenicznym. Materialnymi komponentami krajobrazu (geokomponentami) są: woda, powietrze, gleby, rośliny i zwierzęta oraz człowiek i wytwory jego działalności. Stanowią one kompleks zintegrowany za pomocą różnych sił i zjawisk. Istotny wpływ na formowanie krajobrazu ma świat istot żywych, głównie roślinność. Jej elementarnymi jednostkami wchodzącymi w skład jednostek krajobrazu są fitocenozy. Tworzą one przestrzennie określone układy zw. Fitokompleksami krajobrazowymi, które stanowią zazwyczaj dominujący element biokompleksów (ożywionej części krajobrazu). Krajobraz podlega różnorodnej działalności człowieka. W zależności od jej nasilenia, zmian i deformacji, jakich dokonała, wyróżnia się: krajobraz pierwotny, krajobraz naturalny i krajobraz kulturowy.
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), w prawie polskim termin krajobraz pojawia się w wielu dokumentach prawnych w różnych kontekstach.
W ustawie o ochronie przyrody znajduje się określenie „ochrona krajobrazowa”, która oznacza „zachowanie cech charakterystycznych danego krajobrazu”, a walory krajobrazowe są zdefiniowane jako: „wartości ekologiczne, estetyczne lub kulturowe obszaru oraz związane z nimi rzeźba terenu, twory i składniki przyrody, ukształtowane przez siły przyrody lub działalność człowieka”.
Ustawa Prawo ochrony środowiska traktuje krajobraz jako jeden z elementów środowiska przyrodniczego, które definiowane jest następująco: „ogół elementów przyrodniczych, w tym przekształconych w wyniku działalności człowieka, a w szczególności powierzchnia ziemi, kopaliny, wody, powietrze, zwierzęta i rośliny, krajobraz oraz klimat”.
Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami zawiera pojęcie krajobrazu kulturowego, który definiuje jako „przestrzeń historycznie ukształtowaną w wyniku działalności człowieka, zawierającą wytwory cywilizacji oraz elementy przyrodnicze”.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), krajobraz glebowy jest rozwinięciem terminu → krajobraz. Krajobraz jest to termin wieloznaczny, stosowany w różnych dziedzinach (rolnictwo, leśnictwo, geografia, ekologia, biologia, architektura, planowanie przestrzenne, turystyka), różnie definiowany i interpretowany. Także kierunek kształcenia w szkołach wyższych o nazwie architektura krajobrazu. Krajobraz glebowy w ujęciu przyrodniczym jest to część powierzchni Ziemi, która w wyniku wzajemnego oddziaływania litologii, rzeźby, klimatu, wody, gleby, roślin, zwierząt oraz działalności człowieka, tworzy współzależną całość, odróżniającą się od sąsiednich obszarów (np. krajobraz nizin, wyżyn, gór, ale też krajobraz pól uprawnych, krajobraz łąk, krajobrz leśny i inne). W ujęciu gleboznawczym krajobraz to kilka różnorodnych obszarów określanych jako → polipedon, złożony z kilku jednostek glebowych o nazwie → pedon. Polipedon łąki, polipedon lasu, polipedon pola uprawnego składają się na krajobraz fragmentu terenu, w różnym stopniu przekształconym przez człowieka w zależności od jakości gleb. W języku potocznym słowo krajobraz używane jest na określenie widoku (np. krajobraz miejski, krajobraz zimowy, krajobraz malowniczy, ładny, zeszpecony itd.).
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 »
Wszystkich stron: 61
