K
Ilość znalezionych haseł: 919
(historia i tradycja leśna), Stanisław Król urodził się 11 listopada 1923 r. w Poznaniu. Po ukończeniu studiów wyższych w 1951 r. na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego i uzyskaniu tytułu zawodowego magistra inżyniera leśnictwa podjął pracę na naszej Uczelni, na której przeszedł wszystkie kolejne szczeble kariery naukowej. Stopień naukowy doktora uzyskał w 1962 r. na Wydziale Leśnym Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu, a stopień doktora habilitowanego w 1967 r. W latach 1950-1976, jako asystent, adiunkt, a następnie docent, pracował w Katedrze Botaniki Leśnej na Wydziale Leśnym. Od października 1976 r. objął kierownictwo Zakładu Botaniki Ogólnej w Instytucie Przyrodniczych Podstaw Produkcji Roślinnej na Wydziale Ogrodniczym (od 1981 Katedry Botaniki), którą kierował do 1992 r. W 1977 r. otrzymał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego, a w 1989 r. profesora zwyczajnego nauk leśnych. Profesor Król zajmował się ekologią drzew leśnych rodzimego i obcego pochodzenia, florystyką, fitosocjologią, ekologią i ochroną przyrody. Do największych jego osiągnięć należy zaliczyć prace dotyczące oceny aklimatyzacji i uprawy dębu czerwonego i sosny czarnej w Polsce oraz biologii i ekologii cisa pospolitego. Dorobek naukowy Profesora obejmuje 147 pozycji, w tym pięć książek, których był autorem lub współautorem. Pod jego kierunkiem siedem osób zyskało stopień naukowy doktora, a 42 - tytuły zawodowe magistra inżyniera. Ponadto był recenzentem 12 rozpraw doktorskich i pięciu habilitacyjnych. Pomimo przejścia w 1992 r. na emeryturę pozostał bardzo aktywny w pracach publikacyjnych i w działalności różnych rad naukowych. Zmarł 11 września 2001 r. w Poznaniu.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), pęd, który w porównaniu z długopędem, charakteryzują się znacznie krótszymi, niekiedy trudno zauważalnymi, międzywęźlami, co powoduje, że pąki lub liście skupione są bardzo blisko siebie, czasami w tzw. pozornych okółkach. Typowe krótkopędy wytwarzają tylko pąki szczytowe, a u niektórych gatunków (głównie u drzew owocowych) na krótkopędach tworzą się kwiaty i później owoce. Żyją one najczęściej od kilku do kilkunastu lat. Krótkopęd zwany jest także pędem skróconym.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Corvus corax, ang. Raven) ptak z rodziny Corvidae (krukowate), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 54-67 cm, rozpiętość skrzydeł 115-130 cm, masa ciała 800-1560 g. Znacznie większy i masywniejszy od gawrona. W locie różni się od niego dużą głową z mocnym dziobem, długimi skrzydłami o rozpiętości zbliżonej do myszołowa i długim klinowatym ogonem. Ubarwienie całkowicie czarne z metalicznym połyskiem. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy, wyraźnie zwiększył liczebność w drugiej połowie ubiegłego wieku. Zamieszkuje lasy, góry. Gniazdo zakłada na drzewach lub na skałach. W okresie III-IV składa 4-6 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 20-21 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek osiadły. Wszystkożerny. Liczebność w Polsce szacowana na 10-20 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Epipactis – rodzaj z rodziny Orchidaceae (storczykowate). W Polsce 8 gatunków, w większości rzadkich. W lasach najczęściej jest spotykany kruszczyk szerokolistny [Epipactis helleborine (L.) Crantz] – bylina kłączowa o wysokości do 100 cm z jajowatymi, siedzącymi liśćmi i kwiatostanami w postaci wydłużonego, luźnego grona. Zewnętrzne działki okwiatu zielonkawe, wewnętrzne różowo nabiegłe. Warżka bez ostrogi, różowawa, podzielona na dwa człony. Okres kwitnienia długi – od czerwca do września. Gatunek charakterystyczny dla klasy Querco-Fagetea (żyzne lasy liściaste – dąbrowy, grądy, buczyny, łęgi). Drugim najczęstszym w Polsce gatunkiem z tego rodzaju jest k. błotny [Epipactis palustris (L.) Crantz]. Charakteryzuje się mocno czerwononabiegłą łodygą, występowaniem 5-10 liści, od jajowatolancetowatych do równowąskolancetowatych i luźnym kwiatostanem złożonym z 8-15 zwisających kwiatów osadzonych na skręconych, czerwonobrunatnych szypułkach, podpartych lancetowatymi (podobnymi do liści) przysadkami. Działki okwiatu brudnozielone, brązowofioletowe lub białe z różowymi smugami. Gatunek charakterystyczny dla rzędu Caricetalia davallianae i związku Caricion davalliane (eutroficzne młaki niskoturzycowe). Spotkany jest na wilgotnych łąkach oraz w lasach łęgowych ze związku Alno-Padion.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzerwy leśne), (Frangula) rodzaj z rodziny szakłakowatych (Rhamnaceae) obejmujący kilkadziesiąt gatunków, głównie w Ameryce Północnej, a także w południowo-wschodniej Azji, Afryce i Europie. W Polsce jeden gatunek. Kruszyna pospolita (Frangula alnus Mill.). Krzew do 6 m wysokości. Pędy ciemnoszare, z licznymi białymi przetchlinkami, w młodości owłosione, później nagie. Pąki bezłuskie, okryte drobnymi listkami owłosionymi brązowym kutnerem, liściowe małe i jajowate, kwiatowe większe i buławkowate. Liście szerokoeliptyczne lub odwrotniejajowate, 3-7 cm długości, całobrzegie, na szczycie tępe lub krótko zaostrzone. Blaszki nagie i błyszczące, z wierzchu ciemnozielone, spodem jaśniejsze. Nerwy przy brzegu blaszki łukowato wygięte i połączone. Kwiaty drobne, zielonkawe, skupione w wiązkach po 10-20. Owoce (pestkowce) kuliste, początkowo zielone, później czerwone, a po dojrzeniu czarne. Występowanie – prawie cała Europa, bez północnych krańców Skandynawii, oraz zachodnia Syberia, Azja Mniejsza i Kaukaz, także północna Afryka (Algieria, Maroko, Tunezja). W Polsce na całym niżu i w niższych położeniach górskich. Siedliska wilgotnych lasów liściastych i borów mieszanych. Lasy łęgowe i olsy oraz zarośla na obrzeżach tych zbiorowisk.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 »
Wszystkich stron: 62
