K
Ilość znalezionych haseł: 914
(Historia i tradycja leśna), Drewniane pudełka, służące jako pomoc w nauce dendrologii, szczególnie rozpowszechnione na przełomie XVIII i XIX wieku. Każde z nich wykonane było z określonego gatunku drewna. Wewnątrz znajdowały się części morfologiczne oraz opis botaniczny tegoż gatunku. Zależnie od inwencji autora danej księgi, można było w niej znaleźć także wiórki, trocinki, popiół, węgiel drzewny i inne elementy, charakterystyczne dla wybranego taksonu. Kolekcjonerzy potrafili niekiedy zgromadzić pokaźną bibliotekę drzewną, liczącą często kilka tysięcy ksiąg gatunków rodzimych, jak i tych egzotycznych. W Polsce bogatym, unikalnym zbiorem ksiąg drzewnych dysponuje Muzeum Diecezjalne w Sandomierzu oraz Ośrodek Kultury Leśnej w Gołuchowie.
Zobacz więcej...
(edukacja leśna), całokształt poczynań, czynności, działań umożliwiających jednostkom, bądź grupom „opanowanie podstawowych wiadomości, umiejętności, nawyków i przyzwyczajeń, rozwój zdolności i uzdolnień…, dorobienie się własnych poglądów i przekonań, rozwoju wielostronnych zainteresowań, zamiłowań i upodobań…” ; „ogół czynności i procesów umożliwiających ludziom poznanie przyrody, społeczeństwa, a zarazem uczestnictwo w ich przekształcaniu, jak również osiągnięcie możliwie wszechstronnego rozwoju sprawności fizycznych, umysłowych, zdolności i uzdolnień, zainteresowań i zamiłowań, przekonań i postaw oraz zdobycie pożądanych kwalifikacji zawodowych.”
Zobacz więcej...
(Ekologia lasu, ekosystem leśny), drzewostany mają zdolność wytwarzania w swoim wnętrzu specyficznego klimatu, który w pierwszym rzędzie zależy od tworzących je gatunków drzew. Swoisty mikroklimat oraz charakterystyczna dla danego gatunku ścioła wpływają z kolei na tempo i kierunek procesów humifikacji, a w rezultacie na cały kompleks fizycznych i chemicznych warunków glebowych. Konsekwencją modyfikacji mikroklimatu i gleby jest występowanie pod poszczególnymi gatunkami drzew swoistej flory i fauny. Zatem skład gatunkowy drzewostanu decyduje o powstawaniu charakterystycznych, związanych z nim ekosystemów.
W badaniach przeprowadzonych w południowej Wielkopolsce (9 gatunków drzew na siedlisku BMśw i 9 gatunków drzew na siedlisku LMśw) wykazano, że w jednogatunkowych drzewostanach, po 30 latach od ich posadzenia na tym samym typie siedliskowym lasu: mikroklimat, gleba, runo, występowanie roztoczy, dżdżownic i ptaków znacznie się różniły. Również różnice ekosystemowe obserwowane w borach i grądach wynikają w głównej mierze z udziału różnych gatunków drzew w tych ekosystemach.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (łac. Gallinago gallinago, ang. Snipe) ptak z rodziny Scolopacidae (bekasowate), rzędu Charadriiformes (siewkowe). Długość ciała 23-28 cm (w tym dziób ok. 7 cm), rozpiętość skrzydeł 39-45 cm, masa ciała 80-170 g. Ubarwienie maskujące, czarno-brązowo-szare ze skomplikowanym wzorem na poszczególnych piórach wierzchu ciała, który układa się w podłużne pasy. Na głowie rysunek złożony z równoległych brunatnych i płowych pasków. Pierś brunatno kreskowana, a brzuch po bokach prążkowany. Dziób długi, prosty, szary u nasady i czarny w części końcowej. Nogi dość krótkie, zielonkawoszare. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce dość szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje wilgotne łąki, turzycowiska. W okresie godowym odbywa widowiskowe loty tokowe, wznosi się i opada, wydając przy tym beczący dźwięk powstający przy wibracji skrajnych sterówek. Gniazdo zakłada na ziemi. W okresie IV-VII składa 4 jaja, które wysiaduje wyłącznie samica przez 18-20 dni. Zagniazdownik, pisklęta wykluwają się pokryte puchem i są od razu gotowe do opuszczenia gniazda. Wyprowadza 1-2 lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty III-IV i VIII-XI, zimuje w zachodniej Europie i basenie Morza Śródziemnego. Pożywienie: bezkręgowce, rzadziej nasiona. Liczebność w Polsce szacowana na 15-30 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(inżynieria leśna, budownictwo leśne), należy przez to rozumieć sumę kubatury brutto wszystkich kondygnacji, stanowiących iloczyn powierzchni całkowitej, mierzonej po zewnętrznym obrysie przegród zewnętrznych i wysokości kondygnacji brutto, albo między podłogą na stropie lub warstwą wyrównawczą na gruncie a górną powierzchnią podłogi bądź warstwy osłaniającej izolację cieplną stropu nad najwyższą kondygnacją, przy czym do kubatury brutto budynku wlicza się kubaturę przejść, prześwitów i przejazdów bramowych, poddaszy nieużytkowych oraz przekrytych części zewnętrznych budynku, takich jak: loggie, podcienia, ganki, krużganki, werandy, a także kubaturę balkonów i tarasów, obliczaną do wysokości balustrady. Nie wlicza się kubatury ław i stóp fundamentowych, kanałów i studzienek instalacyjnych, studzienek przy oknach piwnicznych, zewnętrznych schodów, ramp i pochylni, gzymsów, daszków i osłon oraz kominów i attyk ponad płaszczyzną dachu.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Marian Kubiak urodził się 27 grudnia 1923 r. W Poznaniu. Tu ukończył szkołę podstawową i dwie klasy gimnazjum. W listopadzie 1939 r. został wysiedlony przez okupanta wraz z rodziną do Koniecpola pod Częstochowę, ale bez ojca, który dostał się do niewoli sowieckiej i został później zamordowany w obozie w Ostaszkowie. W czasie okupacji uczęszczał na tajne kursy Liceum Ziem Zachodnich i w 1943 r. zdał egzamin dojrzałości. W latach 1940-1944 pracował jako robotnik leśny w Nadleśnictwie Chrząstów, a następnie jako manipulant na składnicy kopalniaka w Koniecpolu. Był poszukiwany przez gestapo i przeszedł do oddziału partyzanckiego Narodowych Sił Zbrojnych. Do Poznania wrócił w lutym 1945 r. i podjął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego, które ukończył w czerwcu 1948 r., uzyskując dyplom inżyniera nauk leśnych. We wrześniu 1948 r. podjął pracę na stanowisku asystenta w Zakładzie Ekonomiki Leśnictwa Instytutu Badawczego Leśnictwa, Oddział w Poznaniu, gdzie pracował do końca 1949 r. W 1950 r. przeszedł do pracy w przemyśle drzewnym, gdzie pracował na różnych stanowiskach do 1957 r. Będąc zatrudniony w Instytucie Badawczym Leśnictwa, podjął się przygotowania pracy doktorskiej, którą obronił w 1952 r. w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu pod kierunkiem prof. Tadeusza Molendy, uzyskując stopień doktora nauk leśnych. W 1958 r. został zatrudniony w Katedrze Użytkowania Lasu na stanowisku adiunkta, a w 1959 r. został delegowany na staż naukowy do Instytutu Technologii i Ochrony Drewna i Chemicznej Technologii Drewna na Wydziale Leśnym w Eberswalde (NRD), gdzie przebywał przez 2,5 roku. W 1967 r. został powołany na kierownika Katedry Użytkowania Lasu Wyższej Szkoły Rolniczej w Poznaniu. W czasie pełnienia funkcji zorganizował bazę i zaplecze techniczne do zajęć dydaktycznych i badań terenowych oraz wyposażył Katedrę w aparaturę audiowizualną. W 1968 r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na podstawie oceny ogólnego dorobku naukowego i przedłożonej rozprawy habilitacyjnej. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1975 r., tytuł profesora zwyczajnego w 1982 r. Po likwidacji instytutów i reaktywowaniu katedr w 1981 r. profesor Kubiak został powołany na kierownika Katedry Mechanizacji Prac Leśnych, której badania dotyczyły przeważnie wydajności i opłacalności maszyn stosowanych do pozyskiwania, zrywki i transportu drewna (karczowników, pilarek, maszyn ścinkowych, ciągników zrywkowych, ładowarek, pojazdów wywozowych i rębarek). Profesor Kubiak ściśle współpracował z Instytutem Badawczym Leśnictwa (był członkiem jego Rady Naukowej) oraz Okręgowymi Zarządami Lasów Państwowych. Dzięki temu prowadzone przez katedrę badania dotyczyły głównie optymalnych procesów technologicznych pozyskiwania drewna w cięciach rębnych i przedrębnych drzewostanów sosnowych i bukowych, zrębkowania drewna małowymiarowego sosnowego i bukowego, udziału podstawowych sortymentów i biomasy w rębnych drzewostanach sosnowych, bazy małowymiarowego drewna w lasach Polski oraz stanu i perspektyw rozwoju składnic manipulacyjno-spedycyjnych. Wyniki zrealizowanych tematów węzłowych - poza wartościami teoretycznymi - mają wydatne znaczenie praktyczne i są aktualne w dalszym ciągu. Profesor pełnił różne funkcje, m.in. był prodziekanem Wydziału Leśnego (1969, 1978), przewodniczącym Komisji Rektorskiej ds. Audiowizji i Aparatury Naukowej, członkiem Komisji Rektorskiej ds. Postępu Technicznego. Był też członkiem Komitetu Nauk Leśnych Polskiej Akademii Nauk, Komisji Nauk Leśnych i Drzewnych Oddziału PAN w Poznaniu, Komisji Nauk Leśnych Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Rady Naukowej IBL oraz pełnił funkcję przewodniczącego poznańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Leśnego. Na dorobek naukowy Profesora składa się 95 monografii, studiów i rozpraw, 47 artykułów, 11 podręczników i skryptów akademickich, trzy patenty i świadectwa autorskie, a także kierowanie dziewięcioma grantami resortowymi. Brał udział w licznych sympozjach krajowych i zagranicznych oraz organizował sześć sympozjów międzynarodowych. Był promotorem 12 prac doktorskich, recenzentem 15 rozpraw habilitacyjnych, recenzentem w 13 przewodach na tytuł profesora (w tym dwóch zagranicznych) oraz opiekunem 180 prac magisterskich. Za pracę naukową i dydaktyczną wielokrotnie został wyróżniony nagrodami ministra, rektora oraz zespołową NOT. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, dwa razy odznaką „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego", Srebrną i Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Leśnego, którego był członkiem honorowym. Za działalność w czasie II wojny światowej Profesorowi przyznano Krzyż Narodowego Czynu Zbrojnego, Odznakę Weterana Walk o Niepodległość oraz Krzyż Partyzancki. Przeszedł na emeryturę w 1994 r. Zmarł 19 II 2007 r. w Poznaniu w wieku 84 lat.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 »
Wszystkich stron: 61
