P
Ilość znalezionych haseł: 1856
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Athene noctua, ang. Little Owl) ptak z rodziny Strigidae (puszczykowate), rzędu Strigiformes (sowy). Długość ciała 23-27,5 cm, rozpiętość skrzydeł 50-57 cm, masa ciała 100-226 g. Ubarwienie brunatne, biało plamkowane z wierzchu i ciemno kreskowane od spodu. Na słabo zaznaczonej szlarze wyróżniają się białe brwi i żółte oczy. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce słabo rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje tereny rolnicze z alejami i zadrzewieniami. Gniazdo zakłada na drzewach (dziuple) lub na budynkach. W okresie V-VI składa 2-5 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 27-28 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek osiadły. Pożywienie: drobne gryzonie, płazy, gady, owady. Liczebność w Polsce szacowana jest na 1000-2000 par i wciąż spada. Gatunek objęty ochroną ścisłą i dodatkowym zakazem fotografowania, filmowania i obserwacji mogących powodować płoszenie lub niepokojenie.
Zobacz więcej...
(Gleboznawstwo leśne), obszary półpustynne występują głównie w strefach brzeżnych pustyń i są do nich w dużym stopniu podobne. Półpustynia cechuje się wybitnie suchym klimatem, występowaniem okresowych, słonych jezior i solnisk, rozrzedzoną pokrywą roślinną z przewagą suchorostów (kserofitów) i sukulentów (roślin gromadzących i przechowujących wodę), a także roślin efemerycznych, pojawiających się epizodycznie po opadach deszczu i szybko ginących. Półpustynia stanowi formację pośrednią pomiędzy strefami znanymi jako → pustynia i → step oraz jego suchą odmianą. Granica pomiędzy strefami półpustyni i suchego stepu jest płynna. Obie formacje wzajemnie się przenikają na dość szerokiej przestrzeni. W Europie południowo-wschodniej półpustynia występuje w otoczeniu Morza Kaspijskiego, głównie w regionie Astrachania i Kałmucji, sięgając do granicy rosyjsko-kazachskiej. Półpustynie zajmują wielkie obszary lądów w Azji Środkowej, w Afryce, w Ameryce oraz w Australii. Obszary półpustyń są pokryte płaszem specyficznych gleb, wykazanych hasłami → gleby Europy, wykaz jednostek głównych oraz → gleby Europy, wykaz jednostek szczegółowych półpustyni.
Zobacz więcej...
(uboczne użytkowanie lasu), Półuprawa (albo uprawa częściowa), to forma uprawy roślin owocodajnych lub leczniczych w ich naturalnym środowisku. Półuprawy mogą być zakładane pod okapem drzewostanu, w lukach, na obrzeżach drzewostanu, wokół zbiorników wodnych, na skraju dróg, pod liniami energetycznymi, itp. Stosowany jest podsiew, podsadzanie, uzupełnianie istniejących stanowisk, ułatwianie rozmnażania wegetatywnego lub generatywnego. Przygotowanie gleby pod półuprawy lub zabiegi pielęgnacyjne znajduje zastosowanie tylko w niewielkim zakresie. Półuprawy pozwalają na wzbogacanie i rozszerzanie naturalnych baz surowcowych roślin użytkowych, szczególnie tych gatunków, które nie nadają się do uprawy plantacyjnej, mogą natomiast rozwijać się tylko w warunkach leśnych, dając możliwość pozyskania wysokiej jakości surowców.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Antoni Pacyński urodził się 1 kwietnia 1883 roku w Bugaju koło Miłosławia, w powiecie wrzesińskim. Studiował w Akademii Leśnej w Tharandcie w latach 1904–1907. Po studiach przez dwa lata był adiunktem i kontrolerem lasów w dobrach pełkińskich Jerzego i Witolda Czartoryskich koło Jarosławia, a następnie nadleśniczym i pełnomocnikiem dóbr należących do Jadwigi Czartoryskiej w Konarzewie pod Poznaniem. Jako jeden z pierwszych w Wielkopolsce zastosował system bezzrębowy w lasach sosnowych i sosnowo-dębowych. Szkolił też gajowych na bezpłatnych kursach organizowanych przez Władysława Zamoyskiego w Kórniku. W czasie I. wojny światowej należał do tajnej organizacji „Obrona Narodu” i brał udział w przygotowaniach do organizacji przyszłej polskiej administracji leśnej. W grudniu 1918 został naczelnikiem Wydziału Leśnictwa w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej w Poznaniu, zaś w latach 1919-1920 współpracował z Józefem Rivolim i Bronisławem Niklewskim przy organizacji Sekcji Leśnej Wydziału Rolniczo-Leśnego Uniwersytetu Poznańskiego. W latach 1922-1925 pełnił funkcję dyrektora Dyrekcji Lasów Państwowych w Poznaniu, wykładając jednocześnie historię leśnictwa i literaturę leśną na Wydziale Rolniczo-Leśnym UP. We wrześniu 1925 został naczelnikiem fundacji „Zakłady Kórnickie”. W latach międzywojennych pełnił także funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Pracowników Leśnych. W początkach września 1939 wyjechał w Lubelskie, zabierając cenne dokumenty, dotyczące działalności konspiracyjnej Polaków przed I wojny światowej i w czasie Powstania Wielkopolskiego. Po ustaniu działań wojennych, pomimo ostrzeżeń wrócił do Kórnika, aby bronić interesów Fundacji, której dobrami zarządzał. Wkrótce po powrocie został aresztowany przez Gestapo i wraz z innymi 14 zakładnikami rozstrzelany 20 października 1939 roku w publicznej egzekucji na rynku w Kórniku.
Zobacz więcej...
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 »
Wszystkich stron: 124
