R
Ilość znalezionych haseł: 712
(historia i tradycja leśna), Józef Rivoli urodził się 3 października 1838 w Nowej Wsi pod Swarzędzem. Po uzyskaniu matury w gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, rozpoczął w 1858 roku praktykę w pruskich lasach państwowych w Bolewicach, a w latach 1860-62 studiował leśnictwo na Akademii Leśnej w Tharandcie. Po ukończeniu studiów objął w 1863 roku stanowisko nadleśniczego w dobrach kórnickich hr. Tytusa Działyńskiego. Następny właściciel, hr. Jan Działyński, uczynił go w 1870 roku głównym zarządcą i plenipotentem całego swego majątku, którą to funkcję Rivoli pełnił do roku 1876. W grudniu 1866 r., wraz z Hipolitem Trąmpczyńskim i Hipolitem Cegielskim przyczynił się do powstania Wydziału Leśnego, utworzonego przy Centralnym Towarzystwie Gospodarczym i kierował nim od 1867 roku aż do roku 1918 (od 1908 roku było to Towarzystwo Leśne w Wielkim Księstwie Poznańskim). Od 1873 do 1875 r. J. Rivoli wykładał encyklopedię leśnictwa i geografię fizyczną ziem polskich w Wyższej Szkole Rolniczej w Żabikowie. Przez dwa lata – najpierw w Kórniku (1876), później w Poznaniu (1877), własnym nakładem wydawał miesięcznik o tematyce leśnej "Przegląd Leśniczy", który docierał również do Królestwa Polskiego i Galicji. Pracując w Kórniku, prowadził Rivoli badania naukowe, które zaowocowały opublikowaną po niemiecku, prekursorską w zakresie mikroklimatologii leśnej rozprawą pt. "Ueber den Einfluss der Wälder auf die Temperatur der untersten Luftschichten", wydaną w Poznaniu w 1869 roku. W tym czasie odbył też Rivoli wiele podróży naukowych krajowych i zagranicznych, m.in. w Karpaty (1871), do Norwegii i Szwecji (1872), Szwajcarii i Portugalii (1873) oraz kilkakrotnie do Hiszpanii. Wyjazd do Portugalii zaowocował monografią fizjograficzną obszaru portugalskich gór Serra da Estrella, wydaną w języku niemieckim w 1880 roku ("Die Serra da Estrella. Versuch einer physikalisch-geographischen Beschreibung dieser Gebirgsgruppe mit spezieller Berücksichtigung ihrer Verhältnisse" - Petermanns Mitteilungen 1880, Beiheft nr 61). Rozprawa przyniosła Rivolemu europejski rozgłos i order „De Nostra Senhora da Conceiçâo de Villa Viçoza”, przyznany w 1886 roku przez króla Portugalii Ludwika I. Inne znaczące prace naukowe Rivolego to obszerne studium pt. "O geograficznym rozsiedleniu świerka", opublikowane w 1884 roku w Sylwanie, oraz rozprawa pt. "Badania nad wpływem klimatu na wzrost niektórych drzew europejskich" (Poznań 1921). Po odejściu z Kórnika w 1876 r. Józef Rivoli zajmował się m.in. urządzaniem lasów na terenach całej dawnej Rzeczpospolitej – od Warty po Dniestr i Dźwinę, od Malborka po Nowy Sącz. W 1877 roku we Lwowie stanął w szeregu inicjatorów powołania do życia galicyjskiego Towarzystwa Leśnego, opracowując wraz z Henrykiem Strzeleckim i Ernestem Tillem statut dla tego towarzystwa. W 1907 r. przewodniczył w Krakowie obradom „Pierwszego Zjazdu polskich leśników” ze wszystkich dzielnic Ojczyzny. Na mocy jednej z uchwał powierzono Rivolemu przewodnictwo powołanej przez Zjazd specjalnej komisji do spraw ujednolicenia polskiego słownictwa techniczno-leśnego. Odzyskanie niepodległości po I wojnie światowej otwiera przed 80-letnim już Józefem Rivolim nowe pole działania. Bardzo aktywnie włącza się w organizację Sekcji Leśnej na Wydziale Rolniczo-Leśnym powstającego Uniwersytetu Poznańskiego (zwanego wówczas Wszechnicą Piastowską), tworzy w 1919 roku Katedrę Hodowli Lasu i zostaje jej pierwszym kierownikiem, wykładając hodowlę lasu i geografię leśnictwa, a przez pewien czas także urządzanie lasu. W 1921 r. przewodniczy w Poznaniu obradom III Ogólnego Zjazdu Leśników. Jego ogromne zasługi naukowe i organizacyjne zostają docenione przez macierzystą uczelnię. Uchwałą Senatu UP z dnia 15 grudnia 1922 r. prof. Józef Rivoli wraz z Marią Skłodowską-Curie i Romanem Dmowskim otrzymał tytuł doktora honoris causa (były to pierwsze doktoraty h.c. Uniwersytetu Poznańskiego). Rok później Rzeczpospolita nagrodziła go Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta. Życie Prof. Józefa Rivolego dobiegło końca 16 lutego 1926 r. Umarł w Poznaniu i został pochowany na cmentarzu świętomarcińskim. Jego wychowankowie wystawili mu w 1935 r. pomnik na terenach zajmowanych przez Wydział Rolniczo-Leśny UP na Sołaczu. Zniszczony przez Niemców, pomnik ten został odbudowany w 1948 r. W 1942 r. okupacyjne władze niemieckie zlikwidowały cmentarz świętomarciński i ciało Profesora w masowej ekshumacji zostało przeniesione na cmentarz dębiecki, na peryferie Poznania. W 2004 roku udało się zidentyfikować miejsce jego pochówku i odnalezione szczątki ciała Profesora zostały przeniesienie na cmentarz poznańskiej parafii pw. św. Jana Vianney’a.
Zobacz więcej...
(informatykaw leśnictwie, oprogramowanie i sprzęt), robak komputerowy - samoreplikujący się program komputerowy, podobny do wirusa komputerowego. Główną różnicą między wirusem a robakiem jest to, że, podczas gdy wirus potrzebuje nosiciela – zwykle jakiegoś pliku wykonywalnego (chociaż istnieją wirusy pisane w językach skryptowych podczepiające się pod dokument lub arkusz kalkulacyjny), który modyfikuje doczepiając do niego swój kod wykonywalny, to robak jest pod tym względem samodzielny, a rozprzestrzenia się we wszystkich sieciach podłączonych do zarażonego komputera poprzez wykorzystanie luk w systemie operacyjnym lub naiwności użytkownika. Oprócz replikacji, robak może pełnić dodatkowe funkcje, takie jak niszczenie plików, wysyłanie poczty (z reguły spam) lub pełnienie roli backdoora lub konia trojańskiego.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Robinia) rodzaj z rodziny strączkowych (Fabaceae) i podrodziny motylkowych (Papilionideae) obejmujący 4 gatunki występujące w Ameryce Północnej i Środkowej. W Polsce najczęściej jest uprawiana robinia biała, robinia akacjowa, grochodrzew (Robinia pseudoacacia L.). Drzewo do 25 m wysokości. Korowina ciemna, głęboko spękana. Pędy w górnej części bruzdowane, początkowo oliwkowozielone, później czerwonobrunatne, nagie lub tylko w młodości nieco owłosione. Ciernie pochodzenia przylistkowego, po 2 w węźle, osadzone prostopadle do pędu. Pąki słabo widoczne, ukryte między cierniami pod bliznami liściowymi. Liście nieparzystopierzastozłożone z 7-19 listkami. Listki eliptyczne lub jajowate, całobrzegie, na wierzchołku często lekko wycięte z małym wyrostkiem. Kwiaty w gęstych gronach, grzbieciste, białe, silnie pachnące, rozwijają się w maju i czerwcu. Owoce (strąki) nagie, długi czas po dojrzeniu wiszą na drzewach. Występowanie – dwa ośrodki zasięgowe w USA. Pierwszy obejmuje Apallachy (do 1100 m n.p.m.) i rejony przyległe, a drugi znajduje się na terenie stanów: Oklahoma, Arkansas i Missouri. Ponadto oderwane stanowiska w stanach: Indiana, Illinois, Kentucky, Alabama i Georgia. Warunki wilgotnego klimatu umiarkowanego. Szeroki zakres wymagań glebowych, jednak optimum wzrostu na glebach żyznych, głębokich i przepuszczalnych o odczynie zasadowym. Gatunek sprowadzony do Europy w 1601 r. (Francja), do Polski w 1806 r. (Warszawa). Powszechnie uprawiany w parkach, ogrodach oraz na terenach miejskich i w zadrzewieniach wiejskich. Dobrze znosi suszę, zanieczyszczenia powietrza i zasolenie gleby. Używany często do zalesiania nieużytków i utrwalania zboczy narażonych na erozję. Dawniej sadzony w lasach ze względu na szybki przyrost i cenne drewno, jednak najczęściej wytwarza pnie o słabej jakości technicznej.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 »
Wszystkich stron: 48
