R
Ilość znalezionych haseł: 712
(historia i tradycja leśna),Eugeniusz Ronka pochodził z rodziny szwajcarskiej (taka pisownia jego nazwiska utrwaliła się w XIX w Wielkopolsce; w innych źródłach pojawiają się różne formy jego nazwiska: de Ronka, de Ronca, de Ronko, de Ronke, Ronko, Ronke). Ojciec Eugeniusza,Ludwik, był profesorem Uniwersytetu Moskiewskiego. Według większości źródeł Eugeniusz urodził się w 1790 roku we Władykaukazie, gdzie w tym czasie przebywali jego rodzice. Studia uniwersyteckie ukończył w Moskwie, po czym wstąpił do wojska. Najazd Napoleona na Rosję zastał go, jako oficera artylerii, w korpusie inżynierów armii w Tule. W 1815 r. młody oficer został odkomenderowany do komisji mierniczej, pracującej na Ukrainie i na Krymie, a następnie przeniesiony do Petersburga. Służba wojskowa nie pochłaniała mu zbyt wiele czasu, więc zapisał się na studia w tamtejszym Instytucie Leśnym. Po ich ukończeniu został skierowany w 1820 roku do pracy w Puszczy Białowieskiej na stanowisko nadleśniczego (Oberforsmeister), co w rosyjskiej administracji leśnej wiązało się automatycznie z awansem na stopień wojskowy kapitana. Na nowym stanowisku, Ronka okazał się bardzo sprawnym kierownikiem i organizatorem wszystkich służb puszczańskich. Wiele uwagi poświęcał hodowli żubrów w Puszczy, których stan liczbowy za jego bytności w Puszczy zwiększył się z 596 sztuk w 1822 r. do 711 sztuk w 1829 r. Zamieszkał w Królowym Moście, gdzie poślubił Polkę - Anielę Wiesiołowską; małżeństwo to z pewnością przyczyniło się do jego zupełnej polonizacji W kilka miesięcy po wybuchu Powstania Listopadowego Ronka otrzymał carski nakaz konfiskaty wszelkiej broni palnej z terenu Puszczy Białowieskiej. Zgromadzony arsenał nie został oddany władzom rosyjskim, lecz posłużył do uzbrojenia około 300-osobowej partii powstańczej, w której znalazł sie takze ponad 100-osobowy oddział strażników i strzelców z Puszczy Białowieskiej, z którym Ronko przyłączył się do korpusu generała Dezyderego Chłapowskiego. Po upadku Powstania na Litwie, korpus wraz z oddziałem dowodzonym przez Ronkę, przekroczył granicę rosyjsko-pruską i został internowany. Ronka znalazł się na liście powstańców ściganych carskim listem gończym, a za jego głowę wyznaczono nagrodę 6 000 rubli w złocie. Po upływie okresu internowania w Prusach, udał się na emigrację do Francji, a później do Szwajcarii, gdzie podjął pracę w lasach, poznając praktycznie różne dziedziny gospodarstwa leśnego tego kraju, a szczególnie nowoczesne metody urządzania lasu. Po kilku latach pobytu w Szwajcarii Ronka uzyskał paszport tego kraju i pieszo przez Bawarię i Czechy dotarł do Wielkiego Księstwa Poznańskiego, gdzie znalazł zatrudnienie u towarzysza walk powstańczych na Litwie, hrabiego Seweryna Mielżyńskiego, właściciela dóbr miłosławskich koło Wrześni. Wydalany dwukrotnie z Prus, wracał do Miłosławia, gdzie wreszcie po 1840 roku otrzymał prawo pobytu w Królestwie Pruskim. Wykonał urządzanie lasów Mielżyńskiego i w innych majątkach polskich, szkoląc przy tym leśniczych i zachęcając ich do studiowania literatury fachowej i kształcenia w szkołach leśnych. Opracował także Kalendarz dla leśnika i łowczego całorocznego zatrudnienia w boru i lesie, dla pierwszego w Wielkim Księstwie Poznańskim polskiego Podręcznika leśnictwa, wydanego w Poznaniu w 1869 r. Jego działalność przyczyniła się w znaczącym stopniu do unowocześnienia polskiego gospodarstwa leśnego w XIX-wiecznej Wielkopolsce. Pod koniec swego życia, prawdopodobnie między 1868 a 1870 rokiem, ciężko schorowany Eugeniusz Ronka przeniósł się z Miłosławia do Galicji, do swej córki, Marii z Ronków Breańskiej i zamieszkał w Zagórzanach, parafia Gdów. Tam też zmarł dnia 5 lipca 1875 r.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, płazy), (łac. Epidalea calamita syn. Bufo calamita). Gatunek z rodziny ropuchowatych Bufonidae. Najmniejsza z polskich ropuch (długość ciała 5-7 cm, sporadycznie 8 cm), budowa lekka i smukła. Skóra cienka, gładsza niż u innych ropuch, nieco wilgotna. Gruczoły skórne wyraźnie zaznaczone, ale rozwinięte słabiej niż u innych ropuch. Błony bębenkowe zaznaczone słabo lub niewidoczne. Źrenice eliptyczne poziome. Kończyny krótkie. Błony pławne bardzo krótkie, tylko u nasady palców. Modzele stawowe na palcach tylnych kończyn podwójne. Ubarwienie oliwkowoszare z zielonymi lub brązowymi nieregularnymi plamami, podobne jak u ropuchy zielonej lub u ropuchy szarej. Plamy o krawędziach nieostrych, inaczej niż u ropuchy zielonej. Na grzbiecie wyraźny biały lub żółty pasek, zwany linią kręgową. Cecha ta ma znaczenie maskujące. Strona brzuszna jasna, biaława lub szara, w zielone plamki różnych kształtów. Ubarwienie i plamistość indywidualnie zmienne. Występuje w całej Polsce, w górach do 1200 m n.p.m. Gatunek rzadki. Lokalnie może występować licznie. Gatunek lądowy. Zasiedla miejsca o luźnej glebie, piaszczystej lub lessowej - doliny rzek, pola uprawne, łąki, sady, ogrody, wydmy, pogranicza lasów, rzadko ich wnętrze. Najbardziej sucholubna spośród naszych ropuch. Preferuje stanowiska słoneczne, bezdrzewne. Występuje w żwirowniach, piaskowniach, dołach po wydobyciu piasku, kamieniołomach. Rozród w zbiornikach o piaszczystym dnie, bez roślin wodnych lub z niewielką ich ilością, z dużym udziałem płycizn, nasłonecznionych, niezarybionych. Aktywna od kwietnia. Rozród późny, może byc przedłużony, podobnie jak u ropuchy zielonej. Gody przedłużone. Składanie jaj kilka razy w sezonie. Szczyt aktywności godowej w maju i czerwcu. Rozwój jaj ok. 10 dni, rozwój kijanek 6-8 tygodni. Aktywna o zmierzchu i w nocy. Kryjówki dzienne w ziemi, pod karpami, w kępach roślinności, w stertach kamieni i drewna, w norach gryzoni. Zimuje na lądzie, w głębokich (do 3 m) norach. Potrafi szybko i sprawnie zagrzebać się w ziemi, podobnie jak grzebiuszka. Szybko biega, nie skacze. Ludowa nazwa gatunku: ropucha żwawa. Produkuje toksyny o silnym działaniu. Pokarm: ślimaki, drobne stawonogi i ich larwy, dżdżownice, muchy, pająki, mrówki. Kijanki raczej roślinożerne. Wśród larw stwierdzono kanibalizm. Ściśle chroniona. Figuruje w II załączniku Konwencji Berneńskiej i IV załączniku Dyrektywy siedliskowej. Według kategorii IUCN gatunek najmniejszej troski.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, płazy), (łac. Bufo bufo) gatunek z rodziny ropuchowatych Bufonidae. Największa z polskich i europejskich ropuch. Samce dorastają do 6-10 cm dlugości, samice są większe (7-15 cm). Rekordowo duże osobniki miały 20 cm długości. Ciało krępe, krótkie, masywnie zbudowane, kończyny krótkie, silne. Głowa dość duża, pysk zaokrąglony. Oczy duże, źrenice poziome, tęczówki złote, ciemniejsze niż u innych polskich ropuch. Za oczami słabo widoczne błony bębenkowe. W tylnej części głowy silnie rozwinięte, wypukłe parotydy o nerkowatym kształcie, sięgają aż do łopatek. Błony pławne tylnych kończyn sięgają do połowy długości palców. Modzele stawowe na palcach tylnych kończyn podwójne. Ubarwienie grzbietu jednolite, w brązach i szarościach, z licznymi niewielkimi ciemnymi plamkami. Strona brzuszna jaśniejsza, biaława lub kremowa. Ubarwienie zróżnicowane i zmienne - jasne lub ciemne, zależne również od wieku osobnika. U młodych osobników czerwone plamki na bokach ciała. Brak szaty godowej. Rozród wczesnowiosenny. Masowe wędrówki do zbiorników wodnych już w marcu. Ampleksus w czasie wędrówki. Rozród w wodach stojących lub wolno płynących, z reguły w miejscach, w których same przyszły na świat. Gody esplozywne. Składanie jaj przez całą dobę w ciągu 3-5 dni. Szeroko rozprzestrzeniona. W Polsce pospolita w całym kraju. W górach do wysokości 1000 m n.p.m. Gatunek eurytopowy i plastyczny ekologicznie. Zasiedla różne środowiska: lasy iglaste, mieszane i liściaste, zagajniki, zakrzewienia, łąki, tereny bujnie zarośnięte roślinnością, również suche, tereny antropogeniczne: parki, ogrody, sady. Unika terenów całkowicie bez wody, piaszczystych i o twardym podłożu oraz nadmiernie wilgotnych, w których brak ukryć w podłożu. Gatunek wybitnie lądowy, w wodzie przebywa tylko w czasie rozrodu. Tryb życia skryty, nocny. W ciągu dnia aktywne tylko młode osobniki i osobniki w trakcie jesiennej wędrówki na zimowisko (od września). Poruszają się krocząc. Skaczą rzadko, tylko w stanach zaniepokojenia i ucieczki. Ukrycia: nory gryzoni, piwnice, pryzmy kompostowe. Żarłoczna. Pożywienie: głównie owady (chrząszcze, turkucie podjadki, mrówki, osy, pszczoły), wije, pajęczaki, skąposzczety, ślimaki bezskorupowe, również małe kręgowce (młode żaby, pisklęta, oseski gryzoni). Odporna na jad os i pszczół oraz na jad żmii zygzakowatej. Jej własne toksyny uwalniane są z gruczołów skórnych pod wpływem mechanicznego podrażnienie. Jad działa drażniąco, służy do obrony przed drapieżnikami. Odporność na jad ropuch wykazują zaskrońce. Obrona przed drapieżnikiem: prostowanie kończyn, unoszenie tylnej części ciała, nadymanie się. Objęta ochroną częściową. Figuruje w III załączniku Konwencji Berneńskiej. Według kategorii IUCN gatunek najmniejszej troski.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, płazy), (łac. Pseudepidalea viridis) gatunek z rodziny ropuchowatych Bufonidae, niedawno wydzielony z gatunku Bufo viridis. Duży masywny płaz, osiąga długość do 10 cm. Skóra brodawkowata, ale gładsza niż u ropuchy szarej. Również parotydy są słabiej zaznaczone niż u ropuchy szarej. Tylne kończyny dość długie, co umożliwia poruszanie się skokami. Błony pławne słabo rozwinięte. Modzele stawowe na palcach tylnych kończyn pojedyncze. Źrenice eliptyczne poziome, tęczówki złocistozielone. Ubarwienie grzbietu maskujące, przypomina moro: ciemnozielone wyraźnie zarysowane nieregularne w kształcie plamy na jasnym tle. Tło szarawe, popielate, białe, kremowe, jasnożółte. Odcienie zmienne. Plamy bardzo zmienne pod względem kształtu i wielkości. Na bokach ciała mogą występować czerwone lub pomarańczowe kropki na brodawkach skórnych. Spód ciała jednolicie szary lub jasny z szarymi plamami. W czasie godów samce wyraźnie bardziej zielone od samic. Gody zaczynają się później niż u ropuchy szarej, mogą być rozciągnięte w czasie. Gody z różnych zbiornikach wodnych: w małych i dużych stawach, sadzawkach, zatoczkach, zbiornikach zaporowych, dużych kałużach, rowach melioracyjnych, wykopach pod fundamenty, żwirowniach i piaskowniach, a na wybrzeżu również w słonawej wodzie. Nie przywiązuje się do zbiorników wodnych. Ampleksus pachowy, często mieszany, omyłkowy z osobnikami ropuchy szarej, paskówki i/lub żab brunatnych. W Polsce w całym kraju, ale występuje nielicznie. W górach do 1000 m n.p.m. Preferuje środowiska o charakterze zbliżonym do stepu. Zasiedla zarośnięte stepy, pastwiska, suche i średnio wilgotne łąki, tereny kamieniste, doliny rzek, łachy piaszczyste, wydmy, żwirownie, parki, ogrody. Najbardziej synantropijna spośród polskich ropuch. Występuje w środowiskach zurbanizowanych, w pobliżu zabudowań na wsi i w mieście. Unika terenów silnie zarośniętych. Aktywna o zmierzchu i w nocy. Bardzo odporna na suszę i wysokie temperatury. W pokarmie owady, ślimaki, skąposzczety, pająki, stonogi, chrząszcze, larwy chrząszczy, mrówki. Sen zimowy wcześnie - od września-października. Zimuje na lądzie pojedynczo lub grupowo pod kamieniami lub w naturalnych zagłębieniach terenu. Chroniona. Wymieniona w II załączniku Konwencji Berneńskiej i IV załączniku Dyrektywy siedliskowej. Według kategorii IUCN gatunek najmniejszej troski.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 »
Wszystkich stron: 48