T
Ilość znalezionych haseł: 469
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Acrocephalus arundinaceus, ang. Great Reed Warbler) ptak z rodziny Acrocephalidae (trzciniaki), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 16-20 cm, masa ciała 24-40 g. Jednolicie oliwkowobrązowy wierzch ciała i bladobeżowy spód. Nad okiem beżowa brewka. Dziób mocny. Od bardzo podobnego trzcinniczka różni się większymi rozmiarami i głośniejszym, bardziej gardłowym śpiewem. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje trzcinowiska, szuwary. Gniazdo w postaci koszyczka wplecionego pomiędzy łodygi trzcin. W okresie VI-VII składa 4-6 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 14 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny, przeloty IV-V i VIII-IX, zimuje w Afryce. Owadożerny. Liczebność w Polsce szacowana na 20-50 tysięcy par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Acrocephalus scirpaceus, ang. Reed Warbler) ptak z rodziny Acrocephalidae (trzciniaki), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 12,5-14 cm, masa ciała 10-16 g. Ubarwienie z wierzchu jednolicie oliwkowobrązowe z wyjątkiem rdzawego kupra, od spodu płowokremowe. Na głowie krótka biaława brewka. Brak dymorfizmu płciowego. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje trzcinowiska, szuwary. Gniazdo w postaci koszyczka wplecionego pomiędzy łodygi trzcin. W okresie VI-VII składa 3-5 jaj, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 9-12 dni. Wyprowadza 1-2 lęgi w roku. Gatunek wędrowny, przeloty IV-V i VIII-X, zimuje w Afryce. Owadożerny. Liczebność w Polsce szacowana na 40000-200000 par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Calamgrostis – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący 150-200 gatunków występujących na całym świecie, z wyjątkiem obszarów o klimacie tropikalnym. W Polsce 8 gatunków. Cztery z nich są pospolitymi roślinami występującymi w lasach. Trzcinnik piaskowy [Calamgrostis epigejos (L.) Roth] – wysoka (do 150 cm), tworząca łany, szarozielona trawa z licznymi długimi rozłogami. Liście do 70 cm długości, płaskie (do 1 cm szerokości), obustronnie szorstkie, na brzegach ostre. Języczek do 9 mm długości, tępy, czasami porozrywany. Wiecha początkowo szeroka, a po przekwitnięciu wąska, 20-30 cm długości. Kłoski (jednokwiatowe, jak u wszystkich trzcinników) zielone lub z odcieniem fioletowym. Ość nie wystaje z kłoska. Gatunek o szerokiej skali socjologiczno-ekologicznej, rośnie często bujnie na porębach i nieużytkach, w lasach zwykle w fitocenozach antropogenicznie zniekształconych. Jego masowy pojaw jest świadectwem degeneracji lasu, tzw. cespityzacji. Trzcinnik leśny [Calamgrostis arundinacea (L.) Roth.] – żywozielona trawa kępkowa, dorastająca do 120 cm wysokości o liściach płaskich i szorstkich, po górnej stronie matowych, a od dołu lśniących. Języczek 2-3 mm długości, postrzępiony. Wiecha do 20 cm długości, wąska, po przekwitnieniu ścieśniona. Kłoski żółtawe lub fioletowawe z pędzelkowato owłosionym zakończeniem osadki. Oś mocno zgięta, wyrastająca poniżej połowy plewki, do 7 mm długości, wystaje z kłoska. Roślina częsta w kwaśnych dąbrowach. Trzcinnik lancetowaty [ Calamgrostis canescens (Weber) Roth] – trawa luźnokępkowa (do 120 cm wysokości), o jasnozielonych lub zielonych, płaskich, obustronnie szorstkich liściach, niekiedy rynienkowato zwiniętych. Języczek 2-4 mm długi, niekiedy poprzerywany. Wiecha górą zwisająca, wąska. Kłoski wąskie, lancetowate, zwykle ciemnofioletowe, rzadziej żółtawe. Ość tylko nieznacznie dłuższa od kłoska. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk olsów i zarośli łozowych z klasy Alnetea glutinosae. Trzcinnik owłosiony [ Calamgrostis villosa (Chaix) J. F. Gmel.] – trawa z podziemnymi rozłogami (tworzy rozległe łany) i charakterystycznie łukowato wznoszącymi się źdźbłami. Pochwy z wyraźnym pierścieniem włosków u nasady blaszki. Liście szerokie, niekiedy zwinięte u okazów na stanowiskach nasłonecznionych. Gatunek częsty w górach i w innych regionach południowej części kraju. Charakterystyczny dla górnoreglowej świerczyny sudeckiej (Calamagrostio villosae-Piceetum) oraz dla trzcinnikowego boru bagiennego (Calamgrostio villosae-Pinetum) z drzewostanem świerkowo-sosnowym lub sosnowym.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), trzebież przerębowa, według której do wieku 50-60 lat należy trzebić drzewostany wszystkich gatunków trzebieżą dolną, od tego jednak okresu począwszy należy postępować wręcz odwrotnie; wycinając wyłącznie drzewa górujące (I klasa Krafta), one bowiem zdaniem autora, jako zazwyczaj krzywe i silnie gałęziste, o nadmiernie dużej koronie, nie przedstawiają większej wartości, a do tego głuszą lepiej ukształtowane sąsiedztwo. Wskutek systematycznie powtarzanych cięć co 10 lat, użytki przedrębne i przyrost drzewostanu, zdaniem Borggrevego, miałyby się podwajać a prowadzona bardzo silna trzebież górna w celu odsłonięcia drzewostanu opanowanego miała wykorzystywać utajone w nim zdolności przyrostowe.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), Jedna z historycznych metod trzebieży, polegająca na szybkim likwidowaniu w młodości drzewostanu podrzędnego, by w wieku 30 lat, na dobrych siedliskach, pozostało 2000-2500/ha drzew z drzewostanu głównego. Silne rozluźnienie zwarcia ma na celu zregenerowanie koron drzew (głównie świerków). Dalsze trzebieże prowadzi się sukcesywnie, w miarę przechodzenia drzew do drzewostanu podrzędnego i z czasem wkracza się coraz silniej do warstw górnych, gdy drzewa zaczynają sobie przeszkadzać. Równocześnie prowadzi sie selekcję przez eliminowanie drzew krzywych, gałęzistych i uszkodzonych. zasadą w trzebieży czeskiej jest, aby zwarcie wracało do stanu wujściowego 3 lata po zabiegu. Przy tej metodzie skracano produkcje grubego, wartościowego drewna; ponadto ustalono zasadę, że w pierwszej połowie kolei rębu należy popierać przyrost miąższości drzew, a dopiero w drugiej dbać o poprawę jakości i stopień wypełnienie pnia oraz, że zróżnicowanie wieku rębności drzewostanów świerkowych w mniejszym stopniu zależy od bonitacji siedliska niż od sposobu pielęgnowania.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), jedna z historycznych metod trzebieży górnej, stanowiąca etap jednolitego systemu pielęgnacyjnego w okresie całego życia drzewostanu. Pierwszy zabieg trzebieżowy wykonywany jest w wieku 20 lat, gdy drzewostan osiąga około 7 m wysokości, powtarzany jest co 3 lata do wieku drzewostanu 40 lat. Następnie, do 60 lat, nawrót cięć wydłuża się do 5-7 lat, a dalej do 7-10 lat. Według innego wariantu tej trzebieży odstęp między poszczególnymi zabiegami wynosi tyle lat, ile dziesięcioleci liczy sobie drzewostan. Po przekroczeniu wieku 60 lat wybierane jest w nim 200-300 tzw. drzew elitarnych, które oznacza się farbą i otacza opieką. W tym czasie następuje podział drzew na główne (elitarne) i podrzędne pożyteczne oraz podrzędne szkodliwe. Te ostatnie w pierwszej kolejności są usuwane z drzewostanu.
Zobacz więcej...
(hodowla lasu, szczegółowa hodowla lasu), opracowany w 1934 roku sposób cięć, którego celem jest dążenie do wytworzenia w drzewostanie zwarcia pionowego i zapewnienie odpowiedniego dostępu światła do wszystkich pięter drzewiastych. Cięcia w tej trzebieży mają charakter trzebieży górnej, usuwała się bowiem z drzewostanu głównego drzewa gorszej jakości, których nie oznaczała się jednak na stałe, lecz przy każdym nawrocie ponownie oceniana i wybiera. Wykonywany zabieg o nasileniu umiarkowanym powinien na tyle przerywać sklepienie leśne, by do następnego zabiegu korony drzew zwarły się ponownie. Jednorazowo w tej metodzie trzebienia pobierane jest ok. 10-20% zapasu, zależnie od składu i zasobności drzewostanu. Nawrót cięć zalecił Ejtingen częsty, co 5 lat, a pierwsze wkroczenie powinno mieć miejsce w wieku 20 lat i do 70 roku życia drzewostanu miało być 10 razy powtórzone. Oprócz podziału drzew według ich znaczenia Ejtingen wyróżnił w drzewostanie tzw. biogrupy, czyli skupienia kilku drzew, w których wzajemne odległości w grupie są wyraźnie mniejsze niż poza grupą. Autor zalecał ostrożne ingerowanie w biogrupy i stopniowe ich rozluźnianie.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 »
Wszystkich stron: 32
