T
Ilość znalezionych haseł: 469
(Hodowla lasu, Szczegółowa hodowla lasu), Jedna z historycznych metod trzebieży tzw. trzebież "z wolnej ręki"; realizowana głównie w lasach bukowych i jodłowych, pozbawionych pielęgnacji i w związku z tym reagujących bardzo szybko na zwiększenie przestrzeni życiowej. Opiera się na specyficznej, wprowadzonej przez autora, klasyfikacji drzew: a) drzewa o prostej, długiej, gładkiej strzale (strzała wyborowej jakości, bezsęczna, dłuższa niż 10 m); b) drzewa średniej jakości o krótkiej (poniżej 10 m) strzale dobrej jakości; c) drzewa krzywe i sękate; d) dwójki (także bliźniaki); e) rozpieracze; f) drzewa odroślowe; g) drzewa słabe. Pierwsze dwie klasy to drzewa gospodarczo wartościowe; technika cięć w trzebieży wolnej polega na oswobadzaniu koron najlepszych drzew w zależności od potrzeb aktualnej sytuacji drzewostanowej. Należy zwracać uwagę na cechy morfologiczne i ochronę przed pojawieniem się odrośli. Początek trzebieży uzależniony jest od ukształtowania (oczyszczenia pnia) i stosunków przyrostowych; u gatunków liściastych popieranie szybkiego przyrostu zaczyna się w wieku 40-70 lat, gdy pnie są oczyszczone z gałęzi do wysokości 10-15 m, a u iglastych jeszcze później. Heck proponował wyznaczanie trzebieży wolnej latem i jesienią, a ścinkę zimą, z nawrotem cięć co 3-6 lat, a od 70-80 roku życia drzewostanu co 7-10 lat.
Zobacz więcej...
(inżynieria leśna, hydrologia), trzęsawiska występują wyłącznie w strefie przyjeziornej i są jak gdyby pływającym kożuchem przesuwającym się stopniowo od brzegu jeziora ku środkowi. Trzęsawiskiem jest też zarośnięty mchem, turzycami i niektórymi bylinami zbiornik wodny, gdzie pod warstwą kożucha roślinnego, podłożonego warstwą tworzącego się torfu, znajduje się jeszcze woda lub półpłynny osad denny. Synonimem trzęsawiska są: ligawica, grzęzawa, grzęzawica, grzęzawisko, topiel, topielisko, trzęsawa, trzęsawica.
Zobacz więcej...
(botanika leśna, rośliny zielne), Molinia – rodzaj z rodziny Poaceae (trawy, wiechlinowate) liczący 2 gatunki we florze Polski. Trzęślica modra [Molinia caerulea (L.) Moench] – wysoka (do 150 cm) trawa z grubymi, sznurowatym korzeniami i krótkimi rozłogami, tworząca zbite kępy. Dolne międzywęźla krótkie i ukryte w pochwie liściowej (charakterystyczne bulwkowate zgrubienie u nasady łodygi). Liście długie i płaskie, twarde, szorstkie, zwężające się ku szczytowi, wiosną jasnozielone (modrawe). W miejscu języczka znajduje się skupienie jedwabistych włosków. Wiecha wąska, ścieśniona, gałązki cienkie, sztywne i szorstkie. Kłoski 2 lub 3-4-kwiatowe, stalowoniebieskie lub fioletowe, czasami zielone. Plewka dolna bez ości. Znamiona ciemnopurpurowe. Gatunek charakterystyczny dla zbiorowisk wilgotnych łąk ze związku Molinion caeruleae. Występuje w wilgotnych borach sosnowych (Molino-Pinetum) i niektórych kwaśnych dąbrowach (Molinio caeruleae-Quercetum roboris). Trzęślica trzcinowata (Molinia arundinacea Schrank) jest rośliną wyższą (do 2 m) z dłuższymi rozłogami i bardziej rozłożystą wiechą, której gałązki są nieco zwisające. Kłoski przeważnie zielone lub tylko nieznacznie zabarwione na fioletowo. Gatunek charakterystyczny dla podgórskiej wilgotnej dąbrowy acydofilnej (Molinio arundinaceae-Quercetum roboris).
Zobacz więcej...
(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Euonymus) rodzaj z rodziny dławiszowatych (Celastraceae) liczący około 180 gatunków w Ameryce Północnej i Środkowej, Europie, Azji środkowej Afryce i Australii. W Polsce dwa gatunki. Trzmielina pospolita (Euonymus europaeus L.). Krzew lub niskie drzewko do 10 m wysokości. Gałązki w pierwszych latach zielone, na słońcu zaczerwienione lub brązowawe. Bujne pędy, zwłaszcza odroślowe, 4-kanciaste, często z 4 listewkami korkowymi na kantach. Pąki przesunięte w węzłach o łuskach zielonych z ciemnymi brzegami. Liście jajowatoeliptyczne lub eliptyczne, 3-8 cm długości, na wierzchołku zaostrzone, u nasady klinowate, brzegiem karbowanopiłkowane. Kwiaty drobne, żółtawozielone. Owoce (torebki) 4-komorowe, różowe lub czerwone. Nasiona białe, całkowicie otoczone pomarańczowymi osnówkami. Występowanie – prawie cała zachodnia, środkowa i południowa Europa oraz zachodnia Azja (Azja Mniejsza, Kaukaz i Krym). W Polsce na całym obszarze, w górach do ok. 900 m n.p.m. (Bieszczady). Siedliska żyzne, świeże, rzadziej wilgotne. Gatunek podszytowy, występujący najczęściej w grądach, buczynach i lasach łęgowych. Częsty składnik zarośli krzewiastych, między innymi z dereniem świdwą Cornus sanguinea (zwykle na siedliskach łęgowych) oraz z leszczyną pospolitą Corylus avellana (zazwyczaj na siedliskach grądów). Trzmielina brodawkowata (Euonymus verrucosus Scop.) Krzew do 2 m wysokości. Pędy cienkie, obłe, bez listewek korkowych, zielone, gęsto pokryte silnie wypukłymi, ciemnymi brodawkami. Pąki małe, stożkowate, lekko odchylone od pędu. Łuski zielone, brązowo obrzeżone. Liście nakrzyżległe, jajowate lub wąskoeliptyczne, 3-6 cm długości, na wierzchołku zaostrzone, brzegiem drobno piłkowane. Ogonki krótkie, do ok. 5 mm długości. Kwiaty drobne, brunatne, na bardzo cienkiej i dość długiej szypułce. Owoce (torebki) 4-komorowe, różowe lub żółtawoczerwone. Nasiona czarne, tylko częściowo okryte pomarańczowoczerwonymi osnówkami. Występowanie – wschodnia i południowo-wschodnia Europa oraz Azja Mniejsza i Kaukaz. W Polsce jeden z nielicznych gatunków osiągających zachodnią granicę zasięgu. Pospolicie występuje na wschód od Wisły, brak go natomiast na znacznej części Pomorza Zachodniego oraz niemal w całej Wielkopolsce i na Śląsku. Siedliska średnio żyzne i żyzne, często gleby wapienne. Lasy liściaste, głównie grądy oraz bory mieszane, a także zarośla kserotermiczne na skałkach wapiennych i płytkich lessach.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna, ptaki), (dawniej: pszczołojad, łac. Pernis apivorus, ang. Honey Buzzard) ptak z rodziny Accipitridae (jastrzębiowate), rzędu Accipitriformes (szponiaste). Długość ciała 52-59 cm, rozpiętość skrzydeł 113-135 cm, masa ciała 440-1050 g. Podobny do myszołowa, ale o smuklejszej sylwetce z małą głową i dłuższym ogonem. Ubarwienie zmienne, zwłaszcza na spodzie ciała, od niemal białego po prawie czarne. Charakterystyczne jest ubarwienie spodu skrzydeł z licznymi pręgami, z których najszersza jest na końcu lotek oraz owalną plamą w okolicach nadgarstka. Na dość długim ogonie widoczne trzy pasy z najszerszym na końcu sterówek. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Samce mają szarą głowę. Występuje w całej Polsce, ale niezbyt licznie. Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane, a zdecydowanie najrzadziej występuje w borach. Gniazdo zakłada na drzewach. W okresie VI-VII składa 2 jaja, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 30-35 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny, przeloty IV-V i VIII-IX, zimuje w Afryce. Pożywienie: larwy os i trzmieli, wiosną także drobne kręgowce. Liczebność w Polsce szacowana na 2000-4000 par. Gatunek objęty ochroną ścisłą i dodatkowym zakazem fotografowania, filmowania i obserwacji mogących powodować płoszenie lub niepokojenie.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Emberiza citrinella, ang. Yellowhammer) ptak z rodziny Emberizidae (trznadlowate), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 15,5-17 cm, masa ciała 25-36 g. Głowa żółta z czarnym rysunkiem. Wierzch brązowy, ciemno plamkowany, kuper rdzawobrązowy. Spód żółty z brunatnym kreskowaniem i rdzawą przepaską na piersi. Samica mniej jaskrawa. W Polsce szeroko rozpowszechniony gatunek lęgowy. Zamieszkuje mozaika terenów otwartych i zadrzewionych. Gniazdo zakłada na ziemi. W okresie IV-VII składa 3-5 jaj, które wysiaduje wyłącznie samica przez 12-14 dni. Wyprowadza dwa, rzadko trzy lęgi w roku. Zimą gatunek koczujący. Pożywienie: nasiona, wiosną owady i pająki. Liczebność w Polsce szacowana na 2-4 miliony par. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Emberiza melanocephala, ang. Black-headed Bunting) ptak z rodziny Emberizidae (trznadlowate), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 15,5-17,5 cm, masa ciała 24-33 g. Wyraźny dymorfizm płciowy. U samca w szacie godowej głowa czarna z żółtym gardłem i bokami szyi. Wierzch brązowy, spód żółty. Pióra na skrzydłach z jasnymi obwódkami, ogon jednolicie brunatny. Samica szarobrunatna z szarym kapturem. Zamieszkuje tereny otwarte południowo-wschodniej Europy. Do Polski zalatuje wyjątkowo. Pożywienie: nasiona, wiosną owady i pająki. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
(zoologia leśna,ptaki), (łac. Emberiza rustica, ang. Rustic Bunting) ptak z rodziny Emberizidae (trznadlowate), rzędu Passeriformes (wróblowe). Długość ciała 13-14,5 cm, masa ciała 17-22 g. Samiec ma czarny wierzch głowy i policzki oraz białe brwi. Rdzawobrązowy kark łączy się z półobrożą na piersi, spód biały, brązowo kreskowany po bokach. U samicy czarny wzór na głowie jest zastąpiony przez brązowy. Na głowie niewielki czubek. Gatunek północny, do Polski zalatuje sporadycznie. Pożywienie: nasiona, wiosną owady i pająki. Gatunek objęty ochroną ścisłą.
Zobacz więcej...
« 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 »
Wszystkich stron: 32
