V
Ilość znalezionych haseł: 16
(Gleboznawstwo leśne), określenie międzynarodowe zlodowacenia północnopolskiego, czyli ostatniego zlodowacenia plejstoceńskiego na ziemiach polskich. Trwało ono od 115 tys. do 11,7 tys. lat temu, a po nim nastąpił holocen to jest interglacjał (okres cieplejszy) który trwa do dziś. Ostatnie zlodowacenie w Europie Środkowej jest nazywane zlodowaceniem północnopolskim, bałtyckim, Wisły lub Vistulian. W systemie alpejskim – Würm, a w Ameryce Północnej – Wisconsin. Pod koniec tego zlodowacenia (około 22 tys. lat temu) lądolód skandynawski zajmował tereny północnej Polski i od tego okresu rozpoczęło się ocieplenie, które spowodowało wytopienie lądolodu tak, że 11,7 tys. lat temu tereny Polski do linii Bałtyku były wolne od lodu. Na obszarach zajmowanych przez zlodowacenie północnopolskie, Vistulian, występują najlepiej wykształcone formy rzeźby lodowcowej, tzw. rzeźby młodoglacjalnej.
Zobacz więcej...
(historia i tradycja leśna), Jan Vogtman urodził się 1 lipca 1891 r. w Warszawie. Studia zawodowe odbył w Akademii Leśnej w Tharandt w Saksonii w latach 1911-1914, po czym do 1918 roku odbył praktykę w lasach prywatnych pod Poznaniem. W listopadzie 1918 r. wstąpił do służby w Ministerstwie Rolnictwa, gdzie od 1923 r. był naczelnikiem wydziału polityki leśnej. W latach 1919-1923 wykładał w średniej Szkole Leśnej w Warszawie i na Wydziale Leśnym Wolnej Wszechnicy Polskiej, a także był współredaktorem miesięcznika „Las Polski". W 1918 roku należał do założycieli Związku Zawodowego Leśników, a w 1930 roku współorganizował oddział Polskiego Towarzystwa Leśnego w Warszawie. Jego koncepcje polityki leśnej różniły się od poglądów przełożonych, skutkiem czego w 1931 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Do wybuchu II wojny światowej pracował w lasach prywatnych, a w czasie wojny do 1943 r. administrował majątkiem w Ojcowie. W tymże roku wrócił do Warszawy, gdzie utrzymywał się z pracy w firmie owocowo-warzywniczej gdzie. Równocześnie był członkiem konspiracyjnej Rady Głównej Leśnictwa, kierowanej przez Teofila Lorkiewicza. Przygotował uzasadnienie potrzeby upaństwowienia lasów i opracował projekt odpowiedniej ustawy. Deportowany do Niemiec, wrócił do kraju w marcu 1945 r. Podjął prace najpierw w Naczelnej Dyrekcji Lasów Państwowych, a później w Ministerstwie Leśnictwa. Początkowo zajmował stanowisko st. inspektora w Departamencie Ekonomicznym i w Departamencie Zagospodarowania Lasu, a od 1950 r. stanowisko naczelnika Wydziału Lasów Niepaństwowych. Na stanowisku tym dokonał m.in. analizy projektów zalesień dla poszczególnych województw oraz kontrolował akcję zalesieniową nieużytków na gruntach chłopskich. Prawdopodobnie z przyczyn politycznych został w 1954 r. przeniesiony w stan spoczynku. Podjął pracę w Wydziale Lasów Zarządu Zieleni Miejskiej w Warszawie, projektując i nadzorując zalesienia w lasach miejskich i na niektórych terenach nieleśnych. Po przeniesieniu na emeryturę w lipcu 1958 r. pracował na tzw. półetacie w Departamencie Lasów Nadzorowanych i Łowiectwa MLiPD. Zmarł 26 grudnia 1958 r.
Zobacz więcej...
1 2 »
Wszystkich stron: 2
