Ilość znalezionych haseł: 19
(Ochrona przyrody), ujednolicony w całej Unii Europejskiej opisowy dokument zawierający szczegółowe informacje o poszczególnych obszarach Natura 2000. W miarę uzyskiwania nowej wiedzy o przedmiotach ochrony w obszarze (np. podczas tworzenia planów ochrony lub planów zadań ochronnych) SDF jest aktualizowany.
Standardowe formularze danych dla poszczególnych obszarów są publicznie dostępne pod adresami internetowymi: http://natura2000.gdos.gov.pl/datafiles
Zawartość SDF
1. Identyfikacja obszaru (typ, kod i nazwa obszaru, data opracowania i aktualizacji, instytucja opracowująca formularz, daty wyznaczenia i klasyfikacji obszaru)
2. Położenie obszaru (położenie centralnego punktu, powierzchnia, długość, region administracyjny, region biogeograficzny)
3. Informacja przyrodnicza:
3.1. Typy siedlisk przyrodniczych występujących na terenie obszaru i ocena znaczenia obszaru dla tych siedlisk (kod siedliska, pokrycie, reprezentatywność, powierzchnia względna, stan zachowania, ocena ogólna)
3.2. Gatunki objęte art. 4 Dyrektywy siedliskowej i gatunki wymienione w załączniku II Dyrektywy siedliskowej oraz ocena znaczenia obszaru dla tych gatunków (kod gatunku, wielkość populacji ocena zachowania, ocena ogólna)
3.3. Pozostałe ważne gatunki roślin i zwierząt
4. Opis obszaru
4.1. Ogólna charakterystyka obszaru
4.2. Wartość przyrodnicza i znaczenie
4.3. Zagrożenia
4.4. Własność
4.5. Dokumentacja
5. Status ochrony obszaru
5.1. Formy ochrony w obszarze wyznaczone na poziomie krajowym i regionalnym
5.2. Powiązania obszaru z innymi formami ochrony
5.3. Inne formy ochrony w obszarze
6. Zarządzanie obszarem
6.1. Organ odpowiedzialny za zarządzanie obszarem
6.2. Plan zarządzania
6.3. Działania ochronne
7. Mapy obszaru
Od 11 lipca 2011 r. obowiązuje nowy format SDF (decyzja Komisji Europejskiej).
Informacje i katalogi kodów używanych w SDF są zebrane na tzw. portalu referencyjnym Natura 2000: http://bd.eionet.europa.eu/activities/Natura_2000/reference_portal
Instrukcja wypełniania SDF – wersja 2012.1: http://www.im.gda.pl/images/Projekty/Zalew/materialy/Instrukcja%20wype%C5%82niania%20SDF%202012_1.pdf
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), w rozumieniu ustawy Prawo ochrony środowiska, jest to: zespół działań obejmujących w szczególności roboty budowlane, roboty ziemne, rekultywację gleby, zalesianie, zadrzewianie lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi przyrodniczej lub tworzenie skupień roślinności, prowadzących do przywrócenia równowagi przyrodniczej na danym terenie, wyrównania szkód dokonanych w środowisku przez realizację przedsięwzięcia i zachowanie walorów krajobrazowych;
Kompensacja może obejmować m.in. następujące działania:
- odtwarzanie siedliska przyrodniczego lub/i siedliska gatunku na tym samym obszarze Natura 2000, na którym ma dojść do strat przyrodniczych, lub na innym obszarze (ze względu na spójność sieci i rolę w niej danego obszaru Natura 2000),
- utworzenie zastępczego siedliska gatunku oraz przeniesienie gatunku na to siedlisko,
- osiągnięcie wyższego stanu ochrony pozostałych zasobów siedliska przyrodniczego lub/i siedliska gatunku na obszarze Natura 2000,
- przywracanie ciągłości ekologicznej korytarzy ekologicznych,
- reintrodukcję gatunków (jeśli istnieje merytoryczne uzasadnienie takiej potrzeby) oraz restytucję i wzmacnianie ich populacji,
- tworzenie nowych obszarów ochrony przyrody (w tym nowych obszarów Natura 2000, wykraczających poza prawny obowiązek utworzenia reprezentatywnej, spójnej sieci w państwie UE) lub stref ochrony gatunków.
Zobacz więcej...
(Ochrona przyrody), według ustawy o ochronie przyrody, obszar umożliwiający migrację roślin, zwierząt lub grzybów;
W ujęciu ekologicznym korytarz ekologiczny to struktura przyrodnicza, najczęściej o wydłużonym kształcie, łącząca płaty podobnych środowisk, przebiegająca w odmiennym otoczeniu, np. pas zadrzewień łączący fragmenty lasu w krajobrazie rolniczym, rzeka łącząca jeziora. Korytarze umożliwiają migrację między płatami odpowiednim grupom gatunków.
Według Formana (1995) korytarze ekologiczne są elementami liniowymi w krajobrazie (w przeciwieństwie do płatów), kontrastują z otoczeniem i są elementem sieci - tzn. łączą sie z płatem lub innym korytarzem.
Według Lidickera (1999) korytarz ekologiczny jest to wąski pas terenu łączący dwa różne płaty siedliska oraz umożliwiający przemieszczanie sie osobników miedzy tymi płatami co powoduje ograniczenie lokalnego wymierania i wzrost możliwości rekolonizacji.
Ze względu na strukturę krajobrazową, wyróżnia się trzy podstawowe rodzaje korytarzy:
- krajobrazowe (mozaikowe) przebiegające przez umiarkowanie przyjazne tła krajobrazowe (matryce), umożliwiające osobnikom na przetrwanie podczas wędrówki, zapewniające w ten sposób łączność ekologiczną pomiędzy obszarami węzłowymi (np. obszary rolnicze użytkowane ekstensywnie, nieużytki z dużą liczbą zadrzewień i zakrzewień, torfowiska, mozaika ogrodów i parków w miastach).
- nieciągłe (ang. stepping stones, siedliska pomostowe) występujące w postaci wysp środowiskowych (archipelagu), stopni przystankowych (np. małych kompleksów leśnych) rozmieszczonych pomiędzy obszarami węzłowymi w otoczeniu niesprzyjającego tła (np. intensywnie użytkowane obszary rolnicze) dając możliwość schronienia, pożywienia i odpoczynku podczas przemieszczania się osobników pomiędzy obszarami węzłowymi (np. małe kompleksy leśne w krajobrazie pól uprawnych, seria stawów czy mokradeł).
- liniowe jako forma ciągła, linearna elementów krajobrazu, stanowiący siedlisko lub zespół siedlisk łączących obszary węzłowe (np. żywopłoty, pas leśny, dolina rzeczna, pobocza dróg, pasma górskie). Bennett (1998), Walasz (2009).
Zobacz więcej...
1 2 »
Wszystkich stron: 2
