Ilość znalezionych haseł: 38
(urządzanie lasu), w urządzaniu lasu rozumiany jako zbiorowość drzew na powierzchni leśnej wyodrębniona w wyniku prac taksacyjnych, jednorodna pod względem elementów taksacyjnych, przyjętych celów gospodarczych, zaplanowanych zabiegów gospodarczych oraz różniąca się wyraźnie od sąsiadujących z nią zbiorowości roślinnych.Do drzewostanów – zgodnie z zasadami ewidencji gruntów w Lasach Państwowych – zakwalifikowanych do rodzaju użytku gruntowego „lasy”, do grupy kategorii użytkowania – grunty leśne zalesione, zalicza się:- uprawy oraz młodniki (z wyjątkiem upraw i młodników zaliczonych do plantacji nasiennych) o zadrzewieniu 0,5 i wyższym; do upraw zalicza się odnowienia i zalesienia od chwili ich powstania do osiągnięcia zwarcia, a do młodników od osiągnięcia zwarcia do czasu rozpoczęcia procesu wydzielania (do celów urządzania lasu przyjmuje się, że odpowiednikiem rozpoczęcia procesu wydzielania się jest osiągnięcie wymiarów grubizny przez gatunek panujący młodnika),Stosuje się jedno odstępstwo od kryterium zadrzewienia dla upraw i młodników: po cięciu uprzątającym rębnią gniazdową zupełną (IIIa) za uprawę lub młodnik uznaje się również odnowienie na gniazdach, występujące w sumie na co najmniej 30% powierzchni wyłączenia;- drzewostany II klasy wieku o zadrzewieniu 0,4 i wyższym,- drzewostany III i starszych klas wieku o zadrzewieniu 0,3 i wyższym,- drzewostany w klasie odnowienia i w klasie do odnowienia.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), syntetyczne zakończenie dokonanego na gruncie opisu taksacyjnego, tworzące podstawę do zestawienia zadań gospodarczych na najbliższy okres obowiązywania planu urządzenia lasu. Wszelkie wskazania gospodarcze dotyczące użytkowania, hodowli i ochrony lasu oraz innych czynności gospodarczych powinny uwzględniać perspektywiczne, średniookresowe i doraźne cele gospodarki leśnej oraz odpowiadać bieżącym potrzebom lasu. Na wylesieniach wyłączanych z produkcji wskazań gospodarczych się nie projektuje się.
Przy określaniu sposobów postępowania gospodarczego należy stosować obowiązujące zasady i wytyczne z uwzględnieniem lokalnych warunków gospodarowania.
Wskazania dotyczące użytkowania rębnego powinny zawierać: kod rodzaju czynności (rębni); pilność czynności; numer ewentualnej działki manipulacyjnej; powierzchnię zabiegu; pozyskanie miąższości w procentach. Odpowiednie okresy odnowienia, przebudowy lub uprzątnięcia zapisuje się w specjalnym polu opisu taksacyjnego.
Wskazania gospodarcze dotyczące użytkowania przedrębnego projektuje się dla całych drzewostanów wymagających cięć pielęgnacyjnych lub dla tych ich części, w których nie przewiduje się użytkowania rębnego; w drzewostanach, w których najprawdopodobniej nie będzie potrzeby przeprowadzenia zabiegu w najbliższym dziesięcioleciu, a zatem głównie w zdrowych drzewostanach starszych klas wieku o niskim i równomiernym zwarciu oraz zadrzewieniu (w których stosunkowo niedawno wykonano trzebieże) można nie planować użytkowania przedrębnego na najbliższy okres gospodarczy.
Rodzaj czynności cięcia pielęgnacyjnego: CPP (tak w programie TAKSATOR nazwano CP zaliczane do cięć przedrębnych), TW lub TP należy określać podczas taksacji, indywidualnie dla każdego drzewostanu, zamieszczając we wskazaniach gospodarczych opisu taksacyjnego: kod rodzaju czynności, pilność zabiegu, powierzchnię manipulacyjną drzewostanu (bez nawrotów) lub części drzewostanu nie objętej użytkowaniem rębnym.
We wskazaniach gospodarczych opisów taksacyjnych nie określa się miąższości drewna przewidzianej do pozyskania w ramach użytkowania przedrębnego. Wielkości te określa się tylko łącznie, w ogólnym opisie lasów (nazywanym elaboratem), dla obrębów leśnych i łącznie dla nadleśnictwa.
Wskazania gospodarcze dotyczące hodowli lasu powinny obejmować wszystkie grunty wymagające: zabiegów melioracyjnych, zalesień, odnowień naturalnych i sztucznych, dolesień luk, poprawek i uzupełnień, podsadzeń, wprowadzania podszytów, pielęgnowania istniejących upraw oraz pielęgnowania młodników (niezakwalifikowanych do CPP). Podawać należy rodzaj projektowanych czynności i ich powierzchnię (jednorazowo, to jest bez zwielokrotniania o przewidywane nawroty). Szczególną uwagę należy zwrócić na prawidłowe – zgodne z racjonalnymi potrzebami – oszacowanie powierzchni zredukowanej, planowanej do poprawek i uzupełnień w uprawach i młodnikach oraz powierzchni do odnowienia w drzewostanach w klasie odnowienia i w klasie do odnowienia, a także powierzchni upraw i młodników w tych drzewostanach. W drzewostanach w KO i KDO oszacowaną do odnowienia powierzchnię należy zwiększyć o przewidywany procent uszkodzeń młodego pokolenia podczas ścinki i zrywki drzew oraz z tytułu przewidywanych zniszczeń przez zwierzynę; orientacyjny procent tych uszkodzeń jest określany podczas KZP.
Formalną podstawę zaplanowania do zalesienia użytków rolnych lub innych gruntów niezaliczonych do lasów jest ich przejęcie w celu zalesienia oraz przeznaczenie do zalesienia w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego lub decyzjach administracyjnych o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
W istniejących uprawach i młodnikach oraz w odnowieniach pod osłoną drzewostanów należy projektować zabiegi pielęgnacyjne w zależności od wieku zainwentaryzowanego młodego pokolenia z podziałem na pielęgnowanie upraw oraz pielęgnowanie młodników.
W lasach zaliczonych do ochronnych na podstawie ustawy o lasach wskazania gospodarcze dla poszczególnych drzewostanów powinny być dostosowane do wymagań wynikających z funkcji spełnianej przez dany drzewostan w obszarze funkcjonalnym lasów określonych kategorii ochronności.
Wskazania z zakresu ochrony lasu przed pożarami – również przedstawiane ogólnie w elaboracie – powinny być zgodne z zasadami określonymi w „Instrukcji ochrony przeciwpożarowej obszarów leśnych”.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), w planie urządzenia lasu jakość hodowlaną upraw otwartych określa się dwucyfrowo na podstawie:1) stopnia pokrycia powierzchni przez uprawę (wskaźnika zadrzewienia) wyrażonego w procentach;2) stopnia obniżenia przydatności hodowlanej uprawy (wyrażonego w procentach) w wyniku: oznak chorobowych i innych uszkodzeń wywołanych przez czynniki przyrody żywej i nieożywionej, niewłaściwego składu gatunkowego w stosunku do przyjętego orientacyjnego składu gatunkowego upraw (ewentualnie z innych przyczyn).Kryteria klasyfikacyjne jakości hodowlanej upraw otwartych przyjmuje się następująco:1) stopień pokrycia uprawy (wskaźnik zadrzewienia):a) 1 – 81% i więcej,b) 2 – 50–80%,c) 3 – poniżej 50%;Uprawy o pokryciu do 45% (zadrzewienie 0,4 i niżej) uznaje się za uprawy przepadłe i zalicza do halizn z zastrzeżeniem następującego odstępstwa od kryterium zadrzewienia dla upraw i młodników: po cięciu uprzątającym rębnią gniazdową zupełną (IIIa) za uprawę lub młodnik uznaje się również odnowienie na gniazdach, występujące w sumie na co najmniej 30% powierzchni wyłączenia;2) przydatność hodowlana (cechy zdrowotne, dostosowanie do siedliska, forma zmieszania, ewentualnie inne wady):a) 1 – uprawy założone prawidłowo, zdrowe, o składzie gatunkowym dostosowanym do siedliska, dopuszczalne pojedyncze wady do 20%,b) 2 – wady 21–40%,c) 3 – wady 41% i więcej.Dwucyfrowy symbol klasyfikacyjny uzyskany w wyniku oceny uprawy otwartej oznacza uprawy:1) 11 – bardzo dobre,2) 12 – dobre,3) 13, 21, 22, 23 – zadowalające,4) 31, 32, 33 – przepadłe (halizny).
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), stadia cyklu życia drzewostanu wyodrębnione na podstawie kryteriów ekologicznych i rozwoju drzewostanu. Z punktu widzenia hodowlanego wyróżnia się fazy:Uprawa (z sadzenia) lub nalot (z samosiewu) – obejmuje pierwszy okres życia drzewostanu.Podrost – młode pokolenie pochodzenia sztucznego lub z samosiewu, od wysokości 0,5 m, występujące pod okapem drzewostanów użytkowanych rębniami złożonymi, które rokuje nadzieje na wejście w skład drzewostanu głównego.Młodnik – drzewka od momentu osiągnięcia zwarcia do czasu rozpoczęcia się wydzielania (najczęściej w wieku do ok. 20 - 25 lat). Drzewostan w tym czasie przechodzi naturalny proces oczyszczania się pni – następuje obumieranie dolnych gałęzi i wydzielanie się słabszych osobników.Tyczkowina – drzewa najczęściej w wieku ok. 25 – 35 lat. Duże zagęszczenie drzew prowadzi do uformowania strzały (długi pień i krótka korona).Drągowina – drzewa najczęściej w wieku ok. 35 – 50 lat. Okres wzmożonego przyrostu wysokości ustępuje – wspomagany najczęściej trzebieżami wczesnymi – na rzecz przyrostu na grubość (przyrost wtórny). Pozyskany surowiec wykorzystywany najczęściej na kopalniaki i słupy teletechniczne.Drzewostan dojrzewający – drzewa najczęściej w wieku ok. 50 – 80 lat. Kulminacja rozrodu nasion, niewielki przyrost grubości przy równoczesnym osłabieniu przyrostu wysokości.Drzewostan dojrzały – drzewa najczęściej w wieku ok. 80 – 100 lat. Kulminacja przyrostu miąższości, początek użytkowania rębnego.Starodrzew – drzewa najczęściej w wieku powyżej 100 lat. Drzewostan zaczyna tracić zdolność przyrostu wysokości i grubości. Następuje proces naturalnego obumierania pojedynczych drzew oraz pojawiają się oznaki starzenia. Obserwuje się kulminację odnowienia naturalnego (obfity nalot, rozwój warstwy podrostu). Do celów planowania urządzeniowego w jednostce kontrolnej wyróżnia się inne fazy rozwojowe drzewostanów: faza odnowienia, faza optymalna, faza terminalna oraz przejściowa faza przebudowy.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), do gruntów przejściowo pozbawionych drzewostanu i przewidywanych do odnowienia w najbliższych latach – zgodnie z zasadami ewidencji gruntów w Lasach Państwowych, zakwalifikowanych do rodzaju użytku gruntowego „lasy”, do grupy kategorii użytkowania grunty leśne niezalesione – zalicza się:1) zręby pozbawione drzewostanu w ciągu ostatnich 5 lat,2) halizny pozbawione drzewostanu dłużej niż 5 lat oraz uprawy i młodniki I klasy wieku o zadrzewieniu niższym niż 0,5 (z wyłączeniem upraw i młodników o zadrzewieniu 0,3 oraz 0,4 powstałych po cięciu uprzątającym rębnią IIIa),3) płazowiny porośnięte drzewami II klasy wieku o zadrzewieniu do 0,3 włącznie albo drzewami III i wyższych klas wieku o zadrzewieniu do 0,2 włącznie.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), jednostki kontrolne, numerowane jak oddziały leśne, wyznaczane są przede wszystkim do celów orientacji w terenie, na mapach i opisie taksacyjnym (tak zwana funkcja adresowa, wynikająca z jednoznacznego adresu oddziałów leśnych w nadleśnictwie). Tworzone są w urządzanym nadleśnictwie (najczęściej - choć nie tylko - w terenie górskim) na podstawie wytycznych KZP. Stosowane są w celu regulacji ładu przestrzennego i obejmują drzewostan lub zbiór drzewostanów zagospodarowanych rębnią stopniową gniazdową udoskonaloną (IVd), albo rębnią przerębową, nazywaną również ciągłą (V). Jednostki kontrolne są odgraniczone od sąsiednich jednostek ładu przestrzennego liniami oddziałowymi lub granicami transportowymi. W wypadku, gdy linia oddziałowa nie pokrywa się z wyraźną granicą transportową (np. na niżu, gdzie granica transportowa przebiega przez środek oddziału), należy tworzyć dwie lub więcej jednostek kontrolnych w jednym oddziale leśnym. Jednostki kontrolne oznacza się w opisie taksacyjnym drzewostanu w formie numeru odpowiadającego numerowi oddziału leśnego (np. nr 240), a w wypadku większej liczby jednostek kontrolnych – w formie dodatkowego oznaczenia (np. nr 240/1, 240/2, 240/3, 240/4).Podstawowym elementem ładu przestrzennego w jednostce kontrolnej są szlaki operacyjne (dawniej nazywane zrywkowymi), przebiegające od granicy transportowej do drogi wywozowej, czyli zgodnie z kierunkiem cięć w jednostce kontrolnej.Jednostki kontrolne numerowane jak oddziały leśne i tak jak oddziały traktowane w adresach leśnych wyróżniają się na mapie cięć innym niż w ostępie oznaczeniem kierunku cięć. W jednostce kontrolnej na mapie przeglądowej cięć rębnych nie oznacza się ostępu, natomiast rysuje się kilka krótkich (2–3 cm) strzałek wyznaczających kierunki cięć, prostopadle od granic transportowych, w kierunku do dróg wywozowych (w górach prostopadle do przebiegu warstwic).W jednostkach kontrolnych należy wyróżniać wyłączenia taksacyjne w randze przyszłych pododdziałów w ramach występujących w jednostce kontrolnej faz rozwojowych drzewostanów. Do celów planowania urządzeniowego wyróżnia się następujące fazy rozwojowe drzewostanów w jednostce kontrolnej:1) faza odnowienia (uprawy i młodniki);2) faza optymalna (drzewostany starsze niż młodnik, a niekwalifikujące się jeszcze do rozpoczęcia procesu odnowienia drzewostanu);3) faza terminalna, obejmująca pozostałe drzewostany kwalifikujące się do cięć odnowieniowych, w tym drzewostany zaliczone do KO, KDO lub BP.Jeżeli w obszarze wyznaczonym przez granice jednostki kontrolnej znajdą się drzewostany wymagające przebudowy pełnej (np. przedplonowe, niezgodne z siedliskiem lub silnie uszkodzone), to należy dla nich utworzyć przejściową fazę przebudowy, a tym samym nie zaliczać ich ani do fazy optymalnej, ani do fazy terminalnej.Dla niektórych lasów wyżynnych i górskich, wielogatunkowych oraz wielogeneracyjnych, wykazujących naturalną różnorodność i zmienność cech taksacyjnych mało przydatne jest stosowanie sposobów postępowania gospodarczego sprawdzonych na terenach nizinnych. W „Instrukcji urządzania lasu” nie ma wszakże możliwości ustalenia zasad gospodarowania w takich lasach, które można sprecyzować tylko indywidualnie, w ramach jednostek kontrolnych wyznaczonych granicami transportowymi. Można natomiast, co uczyniono, wprowadzić do planowania urządzeniowego pojęcia dotyczące jednostek kontrolnych oraz faz rozwojowych drzewostanów, przy czym w okresie przejściowym w dalszym ciągu to pododdział (wyłączenie taksacyjne, drzewostan) pozostaje podstawową jednostką planowania urządzeniowego, ale może to już być drzewostan silnie zróżnicowany pod względem wiekowym i gatunkowym, wyłączany przede wszystkim w granicach danej fazy rozwojowej drzewostanów w jednostce kontrolnej.Wyłączenia taksacyjne w ramach jednostki kontrolnej na gruntach leśnych zalesionych tworzy się przede wszystkim ze względu na różnice:1) w budowie pionowej drzewostanów;2) w pochodzeniu drzewostanów (obcego pochodzenia, bądź – w wypadku udokumentowanego zróżnicowania pochodzenia – z nasion drzew lub drzewostanów nasiennych);3) w ocenie stopnia uszkodzenia drzewostanu – o jeden stopień (uszkodzenia średnie – od 20% do 50% uszkodzeń oraz silne – ponad 50% uszkodzeń);4) w typie siedliskowym lasu – o jeden typ siedliskowy.W jednostkach kontrolnych nie ma zastosowania program TAKSATOR PLAN CIĘĆ, którego stosowanie zalecane jest w typowym układzie ostępowym, szczególnie na niżu, z prostymi liniami podziału powierzchniowego.
Zobacz więcej...
(urządzanie lasu), do młodego pokolenia należy zaliczać: nalot, podrost i podsadzenia (podsiewy), składające się z gatunków odpowiednich dla danego siedliska, o pełnej przydatności hodowlanej, rokujących nadzieję na utworzenie przyszłego drzewostanu lub drzewostanu dwugeneracyjnego; w wypadku braku takiej przydatności młode pokolenie należy zaliczyć do podszytu. Najmłodsze pokolenie drzewostanu z odnowienia naturalnego pod osłoną, nieprzekraczające 0,5 m wysokości, zalicza się do nalotu, natomiast z odnowienia sztucznego – do podsadzeń. Młode pokolenie, pochodzące z odnowienia naturalnego lub sztucznego, powyżej 0,5 m wysokości, należy zaliczyć do podrostu.Warstwy nalotu, podrostu oraz podsadzeń (podsiewów) należy opisywać w opisie taksacyjnym, jeżeli zajmują co najmniej 10% powierzchni; dla każdej opisywanej warstwy podaje się przy tym:1) gatunek drzewa i jego udział, w kolejności malejącej, określonej na podstawie zajmowanej powierzchni lub liczby drzewek;2) przeciętny wiek warstwy;3) przeciętną wysokość gatunku panującego (tylko dla warstwy podrostu);4) procent pokrycia powierzchni wyłączenia wyrażony ułamkiem dziesiętnym dla całej warstwy (analogicznie jak zadrzewienie);5) jakość hodowlaną, którą określa się dla poszczególnych warstw młodego pokolenia, przy zastosowaniu kryteriów jakości hodowlanej młodników, przy czym w wypadkach, gdy jakość hodowlana wynosiłaby: 34, 43, 44, młode pokolenie zalicza się do podszytu.
Zobacz więcej...
1 2 3 »
Wszystkich stron: 3
