architektura krajobrazu

(arborystyka, pielęgnowanie drzew), przedmiotem działania Architektury jest przestrzeń. Dotyczy to przestrzeni fizycznej, czyli całokształtu zależności uformowania i rozmieszczenia elementów środowiska naturalnego na powierzchni ziemi i nadania mu określonego ładu. W przestrzeni funkcjonują systemy środowiska naturalnego (przyrodniczego) i kulturowego (zantropogenizowanego). Ich świadome łączne kształtowanie jest przedmiotem architektury krajobrazu i jest zarazem najszerzej pojętym przedmiotem działania Architektury.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Łuczyńska-Bruzda M. 1996. Elementy naturalne środowiska. Politechnika Krakowska, Kraków: ss. 9–13.

Publikacje powiązane tematycznie

Bogdanowski J. 1994. Style, kompozycja i rewaloryzacja w polskiej sztuce ogrodowej. Politechnika Krakowska, Kraków: ss. 24.
Bogdanowski J., Łuczyńska-Bruzda M., Novák Z. 1973. Architektura krajobrazu. PWN, Kraków.
Böhm A. 1994. Architektura krajobrazu, jej początki i rozwój. Politechnika Krakowska, Kraków.