biel

1. (botanika leśna, anotomia i morfologia roślin), tzw. drewno miękkie, czyli najczęściej zewnętrzne części drewna łodyg drzew i krzewów składające się zwykle ze słojów wytworzonych w ostatnich kilku lub kilkunastu okresach wegetacyjnych, zawierające żywy miękisz drzewny oraz pełniące funkcje przewodzące i magazynujące. Biel przeciwstawiany jest twardzieli, która często różni się od niego występowaniem wcistek, zamkniętymi jamkami (u iglastych), odmienną zawartością wody i gazu, zawartością tlenu w gazie taką jak w powietrzu, zwiększoną zawartością substancji dających się ekstrahować, a także ciemniejszą barwą. Biel może obejmować także wewnętrzne części drewna – tzw. biel wewnętrzny, albo suchy biel ze względu na zmniejszoną zawartość wody, który nie uczestniczy w przewodzeniu wody, albo bierze w nim znikomy udział. U tzw. gatunków bielastych (beztwardzielowych) suchy biel stanowi wewnętrzną część drewna, a u drzew twardzielowych występuje w starszych pniach jako strefa pośrednia, między bielem przewodzącym a twardzielą.

2. (botanika leśna, anotomia i morfologia roślin), przyobwodowa warstwa drewna, fizjologicznie czynna. Na przekroju poprzecznym występująca w kształcie pierścienia o szerokości od kilku do kilkudziesięciu słojów rocznych

ŹRÓDŁO (AUTOR)

1. Hejnowicz Z. 2002. Anatomia i histogeneza roślin naczyniowych. Organy wegetatywne. Wyd. Nauk. PWN, Warszawa.

2. Paweł Zelenay