(inżynieria leśna, hydrologia), ilościowe ujęcie obiegu wody. Potraktowane dynamicznie określa w wybranym przedziale czasu i przestrzeni zmienność składników (faz) obiegu i wskazuje na trendy obszarowe bilansu wodnego. Bilans wodny może być naturalny, charakteryzujący naturalny układ – bilans surowy składników: opady P – odpływ H – straty S – parowanie E – retencja R. Bilans wodny oparty na wartościach średnich z wielolecia (co najmniej 10 lat) to bilans przeciętny, średni lub normalny, a na wartościach z poszczególnych lat – bilans szczegółowy. Bilans wodny sztuczny, czyli bilans wodnogospodarczy wynika nie tylko z warunków przyrodniczych w obrębie zlewni, lecz jest również wynikiem ukierunkowanej działalności człowieka. Wielkość składników, elementów bilansu wodnego naturalnego wyraża się wysokością warstwy wody na całym obszarze zlewni (obszarze bilansowania): warstwy opadu P, odpływu H, parowania E, retencji R. Równanie bilansu wodnego (średniego) Pencka-Oppokowa ma postać:P = H + SParowanie mieści się w stratach S, a ubytki i przyrosty retencji w wieloleciu równoważą sięang. water balance
Słownik hydrogeologiczny. Praca zbiorowa pod red. J. Dowgiałło, A. Kleczkowski, A. Macioszczyk, A. Rożkowski. PIG, Warszawa, 2002