borowik ceglastopory

(uboczne użytkowanie lasu), Boletus erythropus (Fr.) Krombh. - gatunek grzyba występujący w różnych lasach iglastych i liściastych, ale najczęściej pod świerkami, na kwaśnych glebach. Jest pospolity w górach i na pogórzu, rzadszy w centralnej Polsce. Owocniki zaczynają się pojawiać stosunkowo wcześnie, bo już w maju, aż do listopada. Jest to jeden z najpiękniejszych i najbardziej okazałych naszych grzybów. Kapelusz o średnicy 5 – 15 cm jest ciemnobrązowy, kasztanowobrązowy, za młodu półkulisty, o matowej, lekko zamszowej powierzchni; potem poduszkowaty lub rozpostarty, gładki. Pory rurek tylko u bardzo młodych owocników są  żółte, szybko stają cię ceglastopomarańczowe do krwistoczerwonych, po uszkodzeniu momentalnie sinieją. Trzon jest pełny, mocny, równogruby lub maczugowaty, wysokości 4 – 15 cm, żółty z czerwonymi kosmkami lub ziarenkami (bez siateczki!), przy uciśnięciu przebarwia się ciemnogranatowo. Miąższ jest jędrny, twardy i zwarty, barwy żywożółtej, ale w kontakcie z powietrzem natychmiast przebarwia się na kolor sinoniebieski, z czasem szaroniebieskawy, czarnobłękitny, o smaku łagodnym, zapachu słabym, przyjemnym. Borowik ceglastopory jest bardzo dobrym grzybem jadalnym, choć wielu grzybiarzy odstrasza jego jaskrawa barwa. Szkodliwy na surowo, po ugotowaniu lub uduszeniu jest całkiem bezpieczny. Jest bardzo wydajny, a owocniki rzadko bywają zaczerwiałe.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Fluck M. Jaki to grzyb? Delta Warszawa 1995.
Gumińska.B., Wojewoda W. 1988. Grzyby i ich oznaczanie. PWRiL.

Publikacje powiązane tematycznie

Dermek A., 1988. Grzyby znane i mniej znane. PWRiL, Warszawa.
Grzywacz A., 1990. Grzyby leśne. PWRiL, Warszawa.
Læssøe T., Grzywacz A., Staniszewski P., 2003. Wiem, co zbieram w lesie. Oficyna Wydawnicza MULTICO. Warszawa.
Del Conte A.1997. Grzyby. Wielka Księga. Warszawa, Wydawnictwo Wiedza i Życie.
Staniszewski P. 2011: Użytkowanie grzybów leśnych – możliwości i zagrożenia. Biblioteczka Leśniczego. Zeszyt 321. Wyd. Świat, Warszawa.