Bucz wiązowiec

(entomologia leśna) Xiphydria prolongata (Geoffroy, 1785), błonkówka z rodz. buczowate (Xiphydriidae). Występuje w Europie poza częścią południową, na Kaukazie, Zakaukaziu, w Azji Środkowej i południowo-zachodniej Syberii.  W Polsce występuje lokalnie. Rozwija się na drewnie wiązu, wierzby białej, osiki, topoli czarnej, brzozy i dębu. Zasiedla drzewa osłabione, zamierające i martwe, a także złomy, wywroty i ścięte. Może opanowywać drzewa zdrowe lub z miejscowymi ubytkami kory i martwicami pobocznymi.  Imago samca długości ciała 7-13 mm, a samicy 10-18 mm.  Larwa białą, beznoga o esowato wygiętym ciele dorasta do 22 mm. Rójka odbywa się od kwietnia do początku czerwca. Samica za pomocą pokładełka składa jaja w drewnie na głębokość 2-3 mm, w zacienionej części drzewa. Larwy w początkowym etapie rozwoju drążą kręte chodniki w różnych kierunkach, które upite są drobną mączką i ekskrementami. Larwy odżywiają się grzybnią wprowadzoną przez samicę przy składaniu jaj, a także rozłożonym częściowo drewnem. Chodniki o charakterystycznych ciemnych ścianach, po zakończeniu aktywności grzyba. Chodniki larw w późniejszym etapie rozwoju umiejscowione są w przy rdzeniowej części drzewa. Przepoczwarczenie na wiosnę. Cykl rozwojowy trwa jeden rok, ale może się wydłużyć do dwóch lat. Groźny szkodnik techniczny, który też przenosi grzyby powodujące zgniliznę białą.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Kolk A., Kinelski S., Starzyk, J. R. 1996. Atlas szkodliwych owadów leśnych. Multico Oficyna Wydawnicza   

Publikacje powiązane tematycznie