buczyna żyzna niżowa

(botanika leśna, fitosocjologia), zespół leśny o nazwie naukowej Melico uniflorae-Fagetum (R.Tx 1937) R. Knapp 1942 ex Seifert 1954 [syn. Galio odorati-Fagetum Sougnez et Thiel 1959 em. Dierschke 1989], z klasy Querco-Fagetea, rzędu Fagetalia sylvaticae i związku Fagion sylvaticae. Centrum rozmieszczenia znajduje się w zasięgu pomorskiego stadium zlodowacenia bałtyckiego na Pobrzeżach oraz na Pojezierzu Zachodnio- i Wschodniopomorskim. Występuje również w wielu regionach Pojezierza Południowopomorskiego, Chełmińsko–Dobrzyńskiego, Lubuskiego i Wielkopolskiego oraz w zachodniej części Niziny Staropruskiej i Pojezierza Mazurskiego. Zespół silnie związany z formami morenowymi, szczególnie z morenami dennymi; największe obszary siedliskowe tego zespołu występują na wysoczyznach morenowych falistych i płaskich z glinami zwałowymi na powierzchni, w nieco mniejszym stopniu na wałach morenowych strefy marginalnej, z piaszczysto-żwirowo-gliniastym podłożem. Poza zasięgiem zlodowacenia bałtyckiego lokuje się on wyniesieniach morenowych, im dalej od głównego obszaru występowania, tym bardziej ogranicza się on do najwyższych wzniesień w regionach. Drzewostan zdominowany przez buka, z domieszką dębu bezszypułkowego, graba i jaworu. Warstwa krzewów słabo wykształcona, najczęściej składająca się z podrostu bukowego. Runo z udziałem perłówki jednokwiatowej (gatunek charakterystyczny), żywca cebulkowego (gatunek charakterystyczny), przytulii (marzanki) wonnej (gatunek charakterystyczny), gajowca żółtego, zawilca gajowego, wiechliny gajowej, prosownicy rozpierzchłej i kostrzewy leśnej. W postaciach ubogich występuje śmiałek pogięty, a w żyznych – kokorycz pusta, czosnek niedźwiedzi, zawilec gajowy i ziarnopłon wiosenny. Warstwa porostowo-mszysta zwykle słabo rozwinięta z udziałem żurawca falistego, dzióbkowca Zetterstedta i płonnika strojnego. Buczyna żyzna niżowa zwana jest także żyzną buczyną niżową.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Matuszkiewicz J.M. 2007. Zespoły leśne Polski. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.