chemiczna aktywność zranionej tkanki

(użytkowanie lasu), rana rośliny powoduje wzrost aktywności metabolicznej sąsiadujących z raną komórek; tworzą one tkankę przyranną (kalus); zachodzi w niej synteza polisacharydów; miękkie celulozowe ściany komórkowe tkanki przyrannej zostają wzmocnione odkładającą się ligniną; znajdujące się na brzegach rany merystematyczne komórki kambium produkują dynamicznie dzielące się, niewyspecjalizowane komórki o małych rozmiarach; ich przemianie materii towarzyszą przeobrażenia, których efektem jest produkcja substancji cytostatycznych oraz bakterio- i grzybobójczych (np. garbników); w rejonach rany flawonole są często zastępowane przez polifenole; Flawonole tworzą długie, spolimeryzowane związki, charakteryzujące się dużą zawartością grup OH oraz wrażliwością na autokatalityczne i enzymatyczne procesy utleniania. Enzymy patogenów są inaktywowane przez spolimeryzowane flawonole; uśmiercenie wszystkich komórek patogenów jest zwykle niemożliwe, zabita zostaje jedynie ich część, wpływa to jednak na osłabienie dynamiki infekcji. W celu zatrzymania tego procesu roślina poświęca część własnego organizmu, unicestwiając kolejne warstwy komórek na drodze patogenu; warunkiem sukcesu jest większa dynamika przemian metabolicznych w komórkach gospodarza w porównaniu z aktywnością patogenu.  

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Dieter F. Giefing