cyprysik

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Chamaecyparis) rodzaj z rodziny cyprysowatych (Cupressaceae) i podrodziny cyprysowych (Cupressoideae) obejmujący 6-7 gatunków występujących w Ameryce Północnej i wschodniej Azji. Do naszych lasów stosunkowo najczęściej wprowadzano dwa gatunki. Cyprysik Lawsona [Chamaecyparis lawsoniana  (A. Murray) Parl.] – drzewo do 50 m wysokości. Gałązki wachlarzowate, na końcach zwisające, niebieskawozielone. Liście łuskowate, na wierzchołkach krótko zaostrzone (mniej kłujące niż u cyprysika groszkowego Chamaecyparis  pisifera), na dolnej stronie pokryte białym nalotem woskowym o najbardziej intensywnym zabarwieniu w miejscach styku łusek (wzór w kształcie litery X). Pylniki czerwone. Szyszki o średnicy 7-8 mm, przed dojrzeniem jasnoniebieskie od nalotu woskowego. Ojczyzna –  USA, niewielki obszar u wybrzeży Oceanu Spokojnego w południowo-zachodniej części stanu Oregon i północno-zachodniej Kalifornii, lokalnie do 1700 m n.p.m. Tam ważny gatunek produkcyjny o cennym drewnie, wykorzystywanym m. in. w budownictwie, do wyrobu mebli i podkładów kolejowych. Dawniej sadzony w lasach, lecz bez zadowalających rezultatów (słaba jakość techniczna drzew, wrażliwość na niskie temperatury i mała odporność na hubę korzeniową). Cyprysik groszkowy [Chamaecyparis pisifera (Siebold & Zucc.) Endl.] – drzewo do wys. 50 m. Gałązki na końcach zwisające, od góry ciemnozielone, błyszczące, przy dotyku kłujące. Łuski równej długości z odstającymi i ostrymi wierzchołkami, pod spodem pokryte plamkami nalotu woskowego o jednolitym zabarwieniu. Szyszki małe, wielkości ziaren grochu, przed dojrzeniem jasnozielone, bez nalotu woskowego, później brązowe bez połysku. Tarczki pomarszczone. Zasięg – środkowa i południowa część Japonii, 600-1500 m n.p.m. W ojczyźnie ważne drzewo leśne o dużym znaczeniu gospodarczym. Dość często spotykane u nas w parkach i na cmentarzach. Dawniej wprowadzane też do lasów, gdzie rośnie wprawdzie lepiej niż inne gatunki cyprysików, jednak nie znalazł zastosowania na skalę gospodarczą.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Władysław Danielewicz