(nauka o surowcu drzewnym), metody rentgenowskie służące do wykrywania wewnętrznych wad w surowcu, półfabrykatach i wyrobach z drewna o grubości nieprzekraczającej 300 mm. Wykrywanie wad jest możliwe dzięki różnicom strukturalnym drewna, co wpływa w istotny sposób na zdolność absorbowania promieni Rentgena. Pęknięcia i chodniki owadzie pochłaniają promieniowanie rentgenowskie słabiej, natomiast wewnętrzne sęki silniej niż otaczające warstwy normalnie zbudowanego drewna.
Krzysik F. 1974. Nauka o drewnie. PWRiL, Warszawa