detrytus

(gleboznawstwo leśne), detrytus w geologii oznacza luźny, okruchowy materiał osadowy powstający przez mechaniczne rozdrobnienie minerałów i skał, w tym organicznych. Często wtórnie spojony w skały lite osadowe, np. wapień detrytyczny zawierający zarówno rozdrobniony materiał skalny jak i fragmenty pochodzenia organicznego. W ekologii używany do określenia rozdrobnionej materii organicznej z obumarłych organizmów roślinnych oraz zwierząt wraz z ich odchodami, która łatwo ulega rozkładowi i stanowi źródło wielu ważnych pierwiastków. W gleboznawstwie leśnym i w kartografii siedlisk w lasach jest używany termin → podpoziom detrytusowy. Występujące razem → podpoziom surowinowy (Ol) i → podpoziom detrytusowy (Ofh) tworzą próchnicę gleb leśnych typu → moder.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Klasyfikacja gleb leśnych Polski 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Pięciojęzyczny słownik gleboznawczy. 1976. PTG. Praca zbiorowa (red. T. Komornicki). PWN Warszawa.

Publikacje powiązane tematycznie

Bednarek R., Dziadowiec H., Pokojska U., Prusinkiewicz Z. 2004. Badania ekologiczno-gleboznawcze. PWN Warszawa.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.
Powszechna encyklopedia PWN. Warszawa: PWN, 2010.