(gleboznawstwo leśne), minerał z gromady pierwiastków rodzimych wyjątkowej twardości. Jest najtwardszą znaną substancją z występujących w przyrodzie. W skali Mohsa przyjmuje najwyższą liczbę twardości - 10. Diament to czysty węgiel. Jest trudno topliwy i odporny na działanie kwasów i zasad. Może zawierać wrostki innych minerałów. Jest przezroczysty, zwykle zawiera śladowe ilości innych pierwiastków, jest bardzo rzadki. Diamenty syntetyczne są stosowane przy produkcji materiałów ściernych, narzędzi tnących, w tym szkło, jako elementy w aparaturze naukowej i medycznej. W jubilerstwie jest używany do wyrobu biżuterii – odpowiednio oszlifowane diamenty noszą nazwę brylantów.
Żaba J. 2003. Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, Katowice.
Bolewski A., Manecki A.: Mineralogia szczegółowa. Wyd. PAE, W-wa 1993.
Bolewski A., Parochoniak W.: Petrografia. Wyd. Geol., W-wa 1988.
Borkowska M., Smulikowski K.: Minerały skałotwórcze. Wyd. Geol., W-wa 1973.
Maślankiewicz K.: Wstęp do nauki o skałach. Wyd. Geol., Warszawa 1967.
Mizerski W. 2005. Geologia Polski dla geografów. W-wa.
Oleksynowa K., Tokaj J., Jakubiec J. 1993: Przewodnik do ćwiczeń z gleboznawstwa i geologii. Cz. I. Rozpoznawanie minerałów i skał glebotwórczych. Skrypt AR w Krakowie.
Żaba J. 2003. Ilustrowany słownik skał i minerałów. Videograf II, Katowice.