fazy rozwojowe drzewostanu

(ochrona przyrody), system faz rozwojowych został opracowany przez Leibundguta (1959) w celu zilustrowania procesów zachodzących w lasach pierwotnych. Przyjął się w nauce, szczególnie do opisu lasów naturalnych oraz drzewostanów charakteryzujących się złożoną strukturą przestrzenną i wiekową, gdzie pojęcia wieku drzewostanu, bonitacji i zadrzewienia zatracają wartość informacyjną. Leibundgut wprowadził pojęcie „fazy rozwojowej” jako typu drzewostanu wyodrębniającego się w danym zespole leśnym, ze względu na charakterystyczną strukturę, właściwą dla określonego stadium rozwojowego. Wyróżnił pięć podstawowych faz rozwojowych: optymalną, starzenia, rozpadu, odnowienia i przerębową oraz dodatkowo dwa stadia rozwojowe: przedplonowe i lasu przejściowego, występujące po fazie rozpadu. System faz rozwojowych był dalej rozwijany i uszczegóławiany zarówno przez Leibundguta, jak i przez kolejnych badaczy. Mayer, Neumann i Sommer (1980) wyodrębnili dodatkowe fazy rozwojowe: inicjalną i regeneracyjną.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Marek Maciantowicz