garbnikowe (garbnikodajne) surowce

(uboczne użytkowanie lasu), surowce pochodzące z różnych części roślin, dostarczające garbników do wykorzystania w praktyce. W ocenie jakości surowca ważna jest zawartość garbnika oraz t.zw. współczynnik czystości. Surowce garbnikowe dzieli się na: ubogie, o zawartości garbników do 5% (np. drewno dębowe), średniobogate do 20% (np. kora świerkowa) oraz bogate - ponad 20% (np. drewno egzotyczne quebracho). Garbniki występują w różnych częściach/organach roślin: w korze (np. świerkowej, dębowej), drewnie (quebracho, katechu), liściach (np. sumaka, perukowca) oraz w owocach i korzeniach. Źródłem garbników hydrolizujących (pirogalolowych) jest m.in. młoda kora dębowa (lustrzanka), liść sumaka octowca i galasy dębu Q. infectoria. Garbniki niehydrolizujace (skondensowane) obecne są m.in. w korze świerkowej, starszej korze dębowej, w korze wikliny i sosny. Tradycyjnym leśnym surowcem garbnikodajnym, pozyskiwanym w Polsce w latach 50. i 60. XX w. była kora garbarska świerkowa. Obecnie surowiec ten zastąpiono preparatami importowanymi, otrzymywanymi z wysokowydajnych surowców egzotycznych, bądź garbnikami syntetycznymi.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Antkowiak L. Wykorzystanie kory niektórych drzew i krzewów. 1997. Wyd. AR, Poznań.