gąska zielonka (g. żółta)

(uboczne użytkowanie lasu), Tricholoma equestre (L.) P. Kumm. -  pospolity, jesienny grzyb, pojawiający się od września do listopada w lasach iglastych na glebach piaszczystych, głównie pod sosnami. Młode owocniki długo ukryte są w ściółce. Kapelusz jest żółtozielony lub żółtobrązowy, czasem brązowooliwkowy, gładki, średnicy 4 - 8 cm. Powierzchnia skórki (zwykle zanieczyszczona piaskiem) jest promieniście żyłkowana. Blaszki są jasnożółte, wycięte ząbkiem przy trzonie, dość cienkie, średnio gęste, kruche, szerokości 5 - 12 mm. Trzon jest pełny, cylindryczny, u podstawy trochę zgrubiały, żółtozielony – bez pierścienia i pochwy u nasady (ważna cecha – por. muchomor zielonawy). Miąższ dość zwarty, mięsisty, białawy, tylko bezpośrednio pod łatwo zdzierająca się skórką kapelusza lekko cytrynowożółty, po przekrojeniu nie zmienia zabarwienia. Świeże owocniki mają charakterystyczny zapach świeżo zmielonej mąki. Smaczny, wartościowy grzyb, dopuszczony do obrotu; tradycyjnie najchętniej marynowany, ale nadaje się do przyrządzania praktycznie w każdej postaci. Często jest przedmiotem handlu. Uwaga: w ciągu ostatnich lat pojawiają się doniesienia, że gąska spożywana przez dłuższy czas w znacznych ilościach może powodować poważne zatrucia.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Grzywacz A., Staniszewski P., 2003. Wiem, co zbieram w lesie. Oficyna Wydawnicza MULTICO. Warszawa.
Gumińska.B., Wojewoda W. 1988. Grzyby i ich oznaczanie. PWRiL.

Publikacje powiązane tematycznie

Dermek A., 1988. Grzyby znane i mniej znane. PWRiL, Warszawa.
Fluck M. Jaki to grzyb? Delta Warszawa 1995.
Grzywacz A., 1990. Grzyby leśne. PWRiL, Warszawa.
Læssøe T., Del Conte A.1997. Grzyby. Wielka Księga. Warszawa, Wydawnictwo Wiedza i Życie.
Staniszewski P. 2011: Użytkowanie grzybów leśnych – możliwości i zagrożenia. Biblioteczka Leśniczego. Zeszyt 321. Wyd. Świat, Warszawa.