Gleby deluwialne

(Gleboznawstwo leśne), Gleby deluwialne powstają w obniżeniach i w dolnej części przyległych do nich stoków. Występują w terenach pofalowanych. Powstały ze skał macierzystych zwanych → deluwium, osadzanych u podnóży stoków, zmywanych przez wody powierzchniowe. Miąższość deluwiów osadzonych na podłożu mineralnym lub organicznym wynosi ponad 30 cm. Wykazują wyraźne warstwowanie w profilu (→ fotografia). Morfologię tych gleb można przedstawić poziomami: Ol-Adel–Cdel–Cdelgg. Są to najczęściej gleby lekko kwaśne, obojętne i zasadowe, o zróżnicowanym uziarnieniu i na ogół bezszkieletowe lub słabo szkieletowe. Podtypy gleb deluwialnych i kryteria ich wydzielania przedstawia → rysunek. Biogeochemiczne właściwości gleb deluwialnych kwalifikuje je do odmian eutroficznych i hipertroficznych. Są to najżyźniejsze siedliska lasu wilgotnego i lasu wyżynnego. Potencjalne zbiorowiska roślinne na tak żyznych glebach to łęgi wiązowo - jesionowe (Ficario – Ulmetum) i grądy niskie (Tilio lub Galio – Carpinetum). Gleby deluwialne wytworzone na najmłodszych deluwiach są siedliskiem roślinności pionierskiej, w tym mchy i porosty, wierzby, olsza szara, kosówka. Morfologię i pełną dokumentację tych gleb prezentuje → Atlas gleb leśnych Polski i → Muzeum Gleb.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Klasyfikacja gleb leśnych Polski. 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.

Publikacje powiązane tematycznie

Klasyfikacja gleb leśnych Polski. 2000. Praca zbiorowa. CILP.
Brożek S., Zwydak M. 2003. Atlas gleb leśnych Polski. CILP.
Klasyfikacja Zasobów Glebowych Świata 2006. Aktualizacja 2007 World Reference Base for Soil Resources First Update 2006. First Update 2007. Charzyński P., Bednarek R., Kabała C. (tłum. i red.) 2009, ISBN: 978-83-231-2425-2. Published by the arrangement with the FAO and UN by Nicolaus Copernicus University.
Gleby w środowisku przyrodniczym i krajobrazach Europy. 2013. Praca zbiorowa (red. S. Brożek). Wydawnictwo UR Kraków.