humifikacja glebowej materii organicznej

(Gleboznawstwo leśne), częściowy rozkład pierwotnych związków organicznych (np. igliwie, liście, gałązki, itp.) i wtórna synteza. W wyniku humifikacji powstaje → próchnica (humus). W profilu glebowym próchnica przybiera ciemne zabarwienie i występuje w górnej jego części. Związki humusowe są substancjami o złożonej strukturze. Są to związki odgrywające bardzo istotne funkcje w kształtowaniu morfologii i właściwości gleb. Materia organiczna to substrat którym żyje → edafon glebowy. Humifikacja odbywa się w dwóch etapach: rozkład (→ butwienie z udziałem tlenu i beztlenowe → gnicie) oraz synteza swoistych związków próchnicznych, do których, zgodnie z klasycznymi metodami chemicznego frakcjonowania, zalicza się: → kwasy humusowe, → kwasy huminowe, → kwasy fulwowe , → huminy. Nowsze badania wskazują na ograniczenia przydatności wyników klasycznego frakcjonowania związków próchnicznych w dalszych badaniach ich struktury i sugerują nowe metody oparte na separacji próbek według pochodzenia. Na tak przygotowanych próbkach proponuje się analizy oparte na fizycznym frakcjonowaniu według wielkości i gęstości, a także badanie rozpuszczonej materii organicznej w roztworze glebowym. Produkty humifikacji są niedostępne dla roślin wyższych i aby mogły być przez nie pobrane muszą ulec dalszemu rozkładowi w procesie → mineralizacja glebowej materii organicznej

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Bednarek R., Dziadowiec H., Pokojska U., Prusinkiewicz Z. 2004. Badania ekologiczno-gleboznawcze. PWN Warszawa.
Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.

Publikacje powiązane tematycznie

Bednarek R., Dziadowiec H., Pokojska U., Prusinkiewicz Z. 2004. Badania ekologiczno-gleboznawcze. PWN Warszawa.
Uggla H., Uggla Z. 1979. Gleboznawstwo leśne. PWRiL. Warszawa.
Gleboznawstwo. 2006. Praca zbiorowa pod red. S. Zawadzkiego. PWRiL. Warszawa. wyd. IV.