jabłoń

(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Malus) rodzaj z rodziny różowatych (Rosaceae) i podrodziny jabłkowych (Maloideae) obejmujący około 25 gatunków w strefie półkuli północnej. W Polsce 1 gatunek dziko rosnący. Jabłoń dzika, płonka [Malus sylvestris (L.) Mill.]. Drzewo do 15 m wysokości. Pędy cienkie, czerwonobrunatne, nagie lub nieznacznie tylko owłosione. Krótkopędy, zwłaszcza u młodych roślin, zakończone cierniem. Pąki małe, jajowate, okryte brunatnymi, orzęsionymi na brzegach łuskami. Pąki kwiatowe na krótkopędach, większe i bardziej owalne od liściowych. Liście okrągławe lub szerokoeliptyczne, do 6 cm długości, na szczycie zaostrzone, u nasady szerokoklinowate lub zaokrąglone, na brzegach ostro i drobno piłkowane. Blaszki za młodu obustronnie owłosione, później tylko na spodzie z kępkami włosków  w kątach nerwów. Kwiaty w baldachogronach, białe, lekko zaróżowione, z żółtymi pylnikami (cecha wszystkich jabłoni), rozwijają się wcześniej niż liście, w końcu kwietnia lub w maju. Owoce (rzekome typu jabłowatego) kulistawe, o średnicy 2-4 cm, osadzone na cienkich i dość długich szypułkach, w smaku kwaśne i cierpkie. Występowanie – prawie cała Europa, z wyjątkiem północno-wschodniej Skandynawii, północnej Rosji i Portugalii. W Polsce na całym obszarze, w górach do ok. 900 m n.p.m. Siedliska żyzne i świeże. Lasy dębowo-grabowe, łęgi wiązowo-jesionowe, świetliste dąbrowy oraz zbiorowiska zarośli mezofilnych na obrzeżach lasów oraz wśród pól i łąk. Gatunek dość rzadki, a w niektórych regionach bardzo rzadki. Innym, podobnym gatunkiem, który spotykany jest często w zbiorowiskach półnaturalnych jest dziczejąca z uprawy jabłoń domowa Malus domestica Borkh. Nazwą tą określa się jabłonie uprawne pochodzenia mieszańcowego, które różnią się od jabłoni dzikiej przede wszystkim bezbronnymi i owłosionymi  pędami, większymi i kutnerowatymi liśćmi oraz większymi owocami osadzonymi na krótszych szypułkach.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Władysław Danielewicz