Jackowski Jerzy

(historia i tradycja leśna), Jerzy Jackowski urodził się 22 października 1912 r. w Samhorodku, majątku ojca, położonym w powiecie skwirskim, niecałe 100 kilometrów na południowy zachód od Kijowa. Pochodził z rodziny ziemiańskiej od pokoleń osiadłej na kresach wschodnich. Podczas najazdu bolszewickiego w 1920 r. rodzina Jackowskich opuściła kijowszczyznę, by zamieszkać najpierw w Warszawie, następnie w Bydgoszczy, a od 1921 roku w Krzemieńcu. Po ukończeniu słynnego Liceum Krzemienieckiego w 1930 roku, zapisał się na Wydział Rolno-Lasowy Politechniki Lwowskiej, które ukończył w 1935 r. uzyskując tytuł inżyniera leśnictwa. Po odbyciu służby wojskowej podjął pracę w charakterze praktykanta w lasach należących do Liceum Krzemienieckiego. W 1938 r. zdał egzamin administracyjny dla urzędników I kategorii w Dyrekcji Naczelnej Lasów Państwowych w Warszawie i podjął pracę na Wołyniu, w Nadleśnictwie Hubin w łuckiej Dyrekcji Lasów Państwowych jako adiunkt i p.o. leśniczego. Dnia 7 lipca 1938 ożenił się we Lwowie z Jadwigą Kornagą (1915-2006), studentką rolnictwa, którą poznał podczas studiów w Dublanach. Dnia 31 sierpnia 1939 roku został zmobilizowany jako podporucznik rezerwy z przydziałem do Armii Odwodowej „Prusy”. Po kapitulacji jego jednostka - 3 Dywizjon Artylerii Ciężkiej - została rozformowana w rejonie Zamościa. Udało mu się uniknąć internowania przez Armię Czerwoną, a wojnę przeżył wraz z rodziną we Lwowie i okolicach. Podczas sowieckiej okupacji Lwowa w latach 1939-1941 pracował najpierw w Lelechówce w lasach janowskich, przekazanych jako obiekt doświadczalny Wydziałowi Leśnemu Lwowskiego Instytutu Politechnicznego. W czerwcu 1940 roku został asystentem w kierowanej przez prof. Szymona Wierdaka Katedrze Botaniki Lasowej na Politechnice Lwowskiej. Pracę naukową przerwała wojna niemiecko-sowiecka. Podczas niemieckiej okupacji został skierowany przez Forstaufsiechtsamt do pracy w nadleśnictwie Winniki pod Lwowem na stanowisku adiunkta. Miejsce pracy umożliwiało szeroką działalność konspiracyjną, a szczególnie wywiadowczą w ramach Armii Krajowej. W lipcu 1944 r. Jerzy Jackowski ps. „Brzoza” został awansowany na stopień porucznika, a podczas akcji „Burza” pełnił funkcję oficera łącznikowego dowództwa 5. DP Armii Krajowej. Podczas tak zwanej „drugiej okupacji sowieckiej” (lata 1944-1945), Jerzy Jackowski nie ujawniając się, powrócił do pracy dydaktyczno-naukowej, stając się ponownie asystentem prof. Szymona Wierdaka. Kontynuował prace doświadczalno-leśne z zakresu różnic ekologicznych pomiędzy dębami szypułkowym i bezszypułkowym. W sierpniu 1945 r. wraz z rodziną ostatecznie opuścił Lwów. Po przybyciu na Ziemie Odzyskane zgłosił się do nowo powstającej dyrekcji Lasów Państwowych w Sopocie. Dnia 6 grudnia 1945 roku dostał przydział do Klosnowa, położonego w Borach Tucholskich niedaleko Chojnic, gdzie został powołany na stanowisko nadleśniczego. W 1947 roku przeniósł się z rodziną do Elbląga, gdzie objął stanowisko inspektora obwodowego. W 1952 objął stanowisko inspektora w Dyrekcji LP w Olsztynie, a następnie w 1958 roku Dyrektora Rejonu Lasów Państwowych w Szczytnie. W sierpniu 1959 roku został po raz kolejny przeniesiony służbowo do Szczecina, gdzie objął stanowisko zastępcy dyrektora do spraw zagospodarowania lasu w Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych. W 1973 roku, ze względu na swój sprzeciw wobec rabunkowej eksploatacji lasu i masowych wycinek związanych z koniecznością „wykonania planu”, został odwołany z tej funkcji i mianowany głównym specjalistą do spraw ochrony środowiska OZLP w Szczecinie. Z ogromną energią podjął trud ochrony lasów, wówczas często niedoceniany. Obok działalności zawodowej i społecznej Jerzy Jackowski rozwijał zainteresowania naukowe rozpoczęte jeszcze w okresie lwowskim. Kontynuował badania podjęte pod kierunkiem prof. Szymona Wierdaka. Na podstawie dysertacji zatytułowanej Badania zależności między szerokościami słoi rocznych a jakością drewna w drzewostanach sosnowych Niziny Szczecińskiej uzyskał na Akademii Rolniczej w Krakowie w 1971 stopień doktora nauk leśnych. Był autorem ponad 30 prac z dziedziny leśnictwa i ochrony środowiska opublikowanych między innymi w „Sylwanie”, „Lesie Polskim”, „Przyrodzie Polskiej” czy „Folia Forestalia Polonica”. W latach 1972–1976 prowadził również wykłady na Podyplomowym Studium Planowania Przestrzennego przy Wydziale Budownictwa i Architektury Politechniki Szczecińskiej. Jest też autorem wydanego w 1975 roku podręcznika zatytułowanego Wybrane zagadnienia leśnictwa dla potrzeb planowania przestrzennego, pierwsze tego typu opracowanie w kraju. Jerzy Jackowski poza pracą zawodową w służbie leśnej w OZLP w Szczecinie prowadził ożywioną działalność społeczną. Był wieloletnim członkiem Rady Naukowej Szczecińskiej Stacji Ornitologicznej „Świdwie” oraz Wojewódzkiego Komitetu Ochrony Przyrody. Udzielał się aktywnie w Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa, w Sekcji Dendrologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego, Polskim Towarzystwie Przyrodników im. Kopernika i Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. Jako zamiłowany myśliwy, w latach 1960–1968 był wiceprzewodniczącym Wojewódzkiej Rady Łowieckiej oraz w latach 1960–1973 wiceprzewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Łowieckiej w Szczecinie. W latach 1965–1976 był przewodniczącym Oddziału Polskiego Towarzystwa Leśnego, a od 1968 r. do 1976 r. prezesem Zarządu Okręgowego (od 1975 r. Wojewódzkiego) Ligi Ochrony Przyrody.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Władysław Chałupka

Publikacje powiązane tematycznie

Franciszek Krzysik - Wspomnienie o drze inż. Jerzym Jackowskim. Sylwan, R. CXXI, nr 3, 1977: 78- 81.

Jadwiga Jackowska - Wzór leśnika, żołnierza i konspiratora. W: Chłopcy z lasu, Ccz. V. Wspomnienia leśników ­ kombatantów. Warszawa 2001: 80.

Jadwiga Jackowska, Jan Maria Jackowski - Znad Dniepru nad Odrę. Wspomnienia matki i syna, Warszawa 2008.