(botanika leśna, drzewa i krzewy leśne), (Abies) rodzaj z rodziny sosnowatych (Pinaceae) i podrodziny jodłowych (Abietoideae) obejmujący około 40 gatunków, w większości górskich, na półkuli północnej.
Jodła pospolita (Abies alba Mill.).
Drzewo do 60 m wysokości. Pąki
bez żywicy lub bardzo słabo pokryte żywicą. Pędy krótko owłosione.
Igły 15-30
mm długości o ułożeniu grzebieniastym, środkowe krótsze od brzeżnych, na wierzchołku zaokrąglone i wcięte, z dwoma paskami nalotu woskowego pod spodem. Szyszki z łuskami wspierającymi dłuższymi od łusek nasiennych. Występowanie –
góry środkowej i południowej Europy, od Pirenejów na zachodzie, po Starą Planinę w Bułgarii i Karpaty Południowe w Rumunii; do wysokości ok. 2000 m n.p.m. (Apeniny,
góry Bułgarii). W Polsce
gatunek górski z licznymi stanowiskami na nizinach. Osiąga u nas północną granicę zasięgu, która przebiega wzdłuż linii: Żary –
Ostrów Wlkp. – Kalisz – Łódź – Skierniewice – Rawa Mazowiecka – Opoczno – Radom – Lublin – Tomaszów Lubelski. Najwyższe
stanowisko w Tatrach na wys. 1450 m n.p.m. W górach występuje najczęściej w lasach regla dolnego (dolnoreglowy bór jodłowo-świerkowy,
las jodłowy,
lasy bukowe i jaworowe). W Pasie Wyżyn Środowych buduje
drzewostan wyżynnego boru mieszanego oraz wchodzi w skład grądów, borów mieszanych sosnowo-dębowych i borów sosnowych. Jodla pospolita jest gatunkiem klimatu umiarkowanie chłodnego i wilgotnego. Należy u nas do najbardziej cienioznośnych drzew lasotwórczych i dobrze odnawia się pod osłoną macierzystego drzewostanu. Najlepszy wzrost osiąga na głębokich glebach gliniastych, świeżych lub wilgotnych, o odczynie kwaśnym lub zbliżonym do obojętnego. Jest wrażliwa na silne mrozy i zanieczyszczenia powietrza. Od przeszło dwustu lat obserwuje się zjawisko kurczenia się zasięgu jodły pospolitej w północnych rejonach jej rozmieszczenia, a w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci – często powtarzające się przypadki masowych schorzeń i obumierania drzewostanów tego gatunku. Obecnie
jodła ta traktowana jest jako
drzewo wymagające od leśników specjalnego postępowania hodowlanego, a w niektórych regionach, np. w Sudetach, podejmowane są próby jego restytucji.

ŹRÓDŁO (AUTOR)