kormoran

(zoologia leśna, ptaki), (łac. Phalacrocorax carbo, ang. Cormorant) ptak z rodziny Phalacrocoracidae (kormorany), zaliczanej obecnie do rzędu Pelecaniformes (pelikanowe). Długość ciała 77-94 cm, rozpiętość skrzydeł 121-149 cm, masa ciała 1700-3200 g. Upierzenie czarne z miedzianym połyskiem na wierzchu. Dziób mocny, haczykowato zakończony. Na wiosnę ma białawe boki głowy i szyi oraz białe plamy u nasady nóg. Młode brunatne z jaśniejszym spodem ciała. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Do niedawna był bardzo nielicznym ptakiem lęgowym w kraju, lecz od lat 80. XX wieku rozpoczęła się ekspansja i trwający do dzisiaj silny wzrost liczebności. Obecnie dość pospolity gatunek lęgowy w Polsce, choć występujący tylko lokalnie. Zamieszkuje stare lasy na wyspach jeziornych i brzegach zatok. Gniazdo zakłada na drzewach. Gniazduje kolonijnie. W okresie IV-VI składa 3-4 jaja, które wysiaduje samica na zmianę z samcem przez 23-24 dni. Wyprowadza jeden lęg w roku. Gatunek wędrowny, przeloty II-V i VI-XI, część osobników zimuje w kraju. Żywi się wyłącznie rybami. Odpoczywając, często suszy rozpostarte skrzydła, które namakają podczas nurkowania. Liczebność w Polsce szacowana na 20-22 tysiące par. Gatunek objęty ochroną częściową.

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Dariusz Graszka - Petrykowski

Publikacje powiązane tematycznie

Aulak W., Rowiński P. 2010. Tablice biologiczne kręgowców. Wydawnictwo SGGW, Warszawa.
Cramp S. (red.) 1977-1994. The Birds of the Western Palearctic. T. I-IX. Oxford University Press, Oxford
Sikora A. i in. (red.) 2007. Atlas rozmieszczenia ptaków lęgowych Polski 1985-2004. Bogucki Wyd. Nauk., Poznań
Svensson L. 2012. Ptaki. Przewodnik Collinsa. Multico, Warszawa
Tomiałojć L., Stawarczyk S. 2003. Awifauna Polski. Rozmieszczenie, liczebność i zmiany. PTPP „pro Natura”, Wrocław