korytarz ekologiczny

(Ochrona przyrody), według ustawy o ochronie przyrody, obszar umożliwiający migrację roślin, zwierząt lub grzybów;
W ujęciu ekologicznym korytarz ekologiczny to struktura przyrodnicza, najczęściej o wydłużonym kształcie, łącząca płaty podobnych środowisk, przebiegająca w odmiennym otoczeniu, np. pas zadrzewień łączący fragmenty lasu w krajobrazie rolniczym, rzeka łącząca jeziora. Korytarze umożliwiają migrację między płatami odpowiednim grupom gatunków.
Według Formana (1995) korytarze ekologiczne są elementami liniowymi w krajobrazie (w przeciwieństwie do płatów), kontrastują z otoczeniem i są elementem sieci - tzn. łączą sie z płatem lub innym korytarzem.
Według Lidickera (1999) korytarz ekologiczny jest to wąski pas terenu łączący dwa różne płaty siedliska oraz umożliwiający przemieszczanie sie osobników miedzy tymi płatami co powoduje ograniczenie lokalnego wymierania i wzrost możliwości rekolonizacji.
Ze względu na strukturę krajobrazową, wyróżnia się trzy podstawowe rodzaje korytarzy:
- krajobrazowe (mozaikowe) przebiegające przez umiarkowanie przyjazne tła krajobrazowe (matryce), umożliwiające osobnikom na przetrwanie podczas wędrówki, zapewniające w ten sposób łączność ekologiczną pomiędzy obszarami węzłowymi (np. obszary rolnicze użytkowane ekstensywnie, nieużytki z dużą liczbą zadrzewień i zakrzewień, torfowiska, mozaika ogrodów i parków w miastach).
- nieciągłe (ang. stepping stones, siedliska pomostowe) występujące w postaci wysp środowiskowych (archipelagu), stopni przystankowych (np. małych kompleksów leśnych) rozmieszczonych pomiędzy obszarami węzłowymi w otoczeniu niesprzyjającego tła (np. intensywnie użytkowane obszary rolnicze) dając możliwość schronienia, pożywienia i odpoczynku podczas przemieszczania się osobników pomiędzy obszarami węzłowymi (np. małe kompleksy leśne w krajobrazie pól uprawnych, seria stawów czy mokradeł).
- liniowe jako forma ciągła, linearna elementów krajobrazu, stanowiący siedlisko lub zespół siedlisk łączących obszary węzłowe (np. żywopłoty, pas leśny, dolina rzeczna, pobocza dróg, pasma górskie). Bennett (1998), Walasz (2009).

ŹRÓDŁO (AUTOR)

Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, art.5

Publikacje powiązane tematycznie

Bennett A.F. 1998. Linkages in the Landscape. The Role of Corridors and Connectivity in Wildlife Conservation. Gland, Switzerland and Cambridge, UK.
Walasz K. 2009. Koncepcja korytarzy ekologicznych na terenach zurbanizowanych. Zakład Badania Ssaków PAN, Białowieża.
Kistowski M., Pchałek M. 2009. Natura 2000 – w planowaniu przestrzennym – rola korytarzy ekologicznych. Ministerstwo Środowiska, Warszawa.