korzeń

(botanika leśna, anatomia i morfologia roślin), organ roślin naczyniowych (paprotników i nasiennych) pełniący dwie główne funkcje: mechaniczną (stabilizacji rośliny w podłożu) i fizjologiczną (pobieranie wody z solami mineralnymi, magazynowanie substancji pokarmowych). W niektórych przypadkach korzenie mogą także pełnić funkcję wymiany gazów z otoczeniem, rozmnażania wegetatywnego  i in. W odróżnieniu od pędu korzeń nie wykształca typowych pąków i nie ma wyraźnych śladów granic przyrostu na długość.  Korzenie boczne nie powstają z powierzchniowego uwypuklenia merystemu, ale w głębi budowy pierwotnej, z perycyklu. Niektóre drzewa i krzewy wykazują zdolność wytwarzania pąków przybyszowych na korzeniach, z których w warunkach naturalnych powstają naziemne odrosty korzeniowe. Korzenie przybyszowe mogą powstawać wtórnie na organach pędowych – łodygach lub liściach. Miejscami na łodydze, w jakich najczęściej dochodzi do wytworzenia korzeni przybyszowych są węzły i przetchlinki. U krzewów półpasożytniczych (np. u jemioły) korzenie zarodkowe przekształcone są w ssawki (haustoria), które wnikają w łodygę żywicieli drzewiastych. U bluszczu występują przybyszowe korzenie czepne mocujące łodygę na podporze. Boczne odgałęzienia korzeni poziomych wyrastających pionowo ponad powierzchnię podłoża u cypryśnika noszą nazwę korzeni oddechowych.