(siedliskoznawstwo leśne), jednostka regionalizacji przyrodniczo-leśnej wyróżniana w regionalizacji z lat 1952, 1969, 1979, 1990 i 2010.
def. 2010 r., wyższa hierarchicznie jednostka regionalizacji, w której przyrodnicze warunki produkcji leśnej są kształtowane przez zróżnicowane na obszarze kraju warunki klimatyczne, czego wyrazem jest różna rola lasotwórcza buka, jodły i świerka oraz ich przydatność do celów hodowli lasu. Przy ustalaniu granic krain, do których włączano mezoregiony w całości, uwzględniono zasięgi zlodowaceń, rzeźbę terenu oraz klasy i rodzaje naturalnych krajobrazów. Granice mezoregionów są możliwe do identyfikcji w terenie ponieważ wyznaczono po widocznych w terenie elementach liniowych: drogi, rzeki, linie oddziałowe itp.
Zielony R., Kliczkowska A., 2012: Regionalizacja przyrodniczo-leśna Polski 2010, CILP, Warszawa.
Zielony R., Kliczkowska A., 2012: Regionalizacja przyrodniczo-leśna Polski 2010, CILP, Warszawa.
Trampler T., Kliczkowska A., Dmyterko E., Sierpińska A., 1990: Regionalizacja przyrodniczo-leśna na podstawach ekologiczno-fizjograficznych. PWRiL, Warszawa.
Kliczkowska A., Zielony R., i in. (Red.) 2004. Siedliskowe podstawy hodowli lasu. Załącznik do Zasad Hodowli Lasu. ORW LP w Bedoniu, Warszawa 2004.