(urządzanie lasu), według Profesora Mroczkiewicza (1952) „Kraina jest to wielki łączny obszar o wyrównanych granicach, o zbliżonych warunkach fizjograficznych, w ramach którego pewien, zasadniczo tylko dla tej krainy charakterystyczny typ siedliskowy lasu, o jednolitych wytycznych gospodarczych, osiąga optimum produkcyjności”. W następnych latach modyfikowano tę definicję, aby przyjąć dziś obowiązującą, iż jest to „wyższa hierarchicznie jednostka regionalizacji przyrodniczo-leśnej, w której przyrodnicze warunki produkcji leśnej są kształtowane przez zróżnicowane na obszarze kraju warunki klimatyczne, czego wyrazem jest różna rola lasotwórcza buka, jodły i świerka oraz ich przydatność do celów hodowli lasu”. Przy ustalaniu granic krain, do których włączono mezoregiony w całości, uwzględniono zasięgi zlodowaceń, rzeźbę terenu oraz klasę krajobrazów naturalnych.
Chociaż od czasu pierwszej wersji regionalizacji przyrodniczo-leśnej Polski w roku 1952, przez prawie 60 lat do roku 2010 kilkakrotnie zmieniano definicję krainy, to zachowa¬no jednak podział kraju na osiem krain przyrodniczo-leśnych. W „Regionalizacji przyrodniczo-leśnej 1952” wyróżniono następujące krainy:
I. Bałtycka, lasów bukowych i bukowo-mieszanych
II. Mazursko-Podlaska, borów świerkowych i świerkowo-mieszanych
III. Wielkopolsko-Pomorska, lasoborów świeżych z domieszką dębu i buka
IV. Mazowiecko-Podlaska, lasoborów świeżych bez domieszki świerka, buka i jodły
V. Śląska, lasoborów świeżych i wilgotnych z udziałem świerka, buka i jodły
VI. Wyżów Środkowo-Polskich (później zmieniona na Wyżyn Środkowopolskich, a następnie na Małopolska), lasoborów i lasów świeżych i wilgotnych
VII. Sudecka, lasów regla dolnego i borów regla górnego
VIII. Karpacka, lasów regla dolnego i borów regla górnego.
Nazwy siedmiu z nich pozostały od początku bez zmian, a dwukrotnie zmieniano nazwę jednej (VI) z krainy Wyżów Środkowo-Polskich na Wyżyn Środkowopolskich, a następnie na Małopolską.
Grani¬ce krain były zmieniane i nieznacznie uszczegóławiane (KO-38_M). Najmniejsze zmiany nastąpiły w areale krain VII i VIII (Sudeckiej i Karpackiej). W roku 1990 dość znacznie zmieniono granice i obszar krain I–VI, a w roku 2010 istotne zmiany wprowadzono w granicach i areale krainy I oraz III–VI.
Zmiany w kolejnych wersjach regionalizacji, które następowały w granicach krain polegały na: zwiększeniu liczby dzielnic z 36 do 59; wprowadzeniu jednostek niższej rangi – to jest 149 mezoregionów oraz 5 mikroregionów; a także rezygnacji z wyróż¬niania dzielnic i zwiększeniu liczby mezoregionów do 183.
Podział ostateczny na 8 krain wynika głównie ze zróżnicowania przyrodniczego kraju, a w szczególności:
- z warunków klimatycznych, wyrażonych przez takie dane jak: suma rocznych opadów atmosferycznych, średnia roczna temperatura powietrza, długość okresu wegetacyjnego, amplituda temperatur rocznych,
- zasięgów naturalnego występowania jodły, świerka i buka – wskaźników zróżni¬cowania warunków klimatycznych,
- zasięgu głównych zlodowaceń,
- występowania i rozmieszczenia klas krajobrazów naturalnych,
- występowania i rozmieszczenia głównych jednostek potencjalnej roślinności natu¬ralnej i krajobrazów roślinnych,
Podział na krainy przyrodniczo-leśne jest podziałem ogólnym, zbudowanym od góry.
Regionalizacja przyrodniczo-leśna Polski 2010, Zielony R. Kliczkowska A., CILP 2020