(Ekologia lasu, ekosystem leśny), z badań przeprowadzonych w Puszczy Niepołomickiej wiadomo, że udział runa w wytworzonej przez producentów biomasie nie przekracza 2%. Ponad 98% to biomasa drzew. Konsumenci I rzędu (roślinożercy) pobierają około 3% tej biomasy w borach i 5% w grądach. Zatem ponad 95% biomasy w naszych lasach (z przewagą borów) nie przechodzi przez ogniwa konsumentów, lecz trafia w postaci martwej materii (nekromasy) na dno lasu, tworząc tam warstwę ścioły (detrytusu). Część tej nekromasy jest konsumowana przez detrytusofagi, które dają początek detrytusowemu łańcuchowi troficznemu, podobnie jak roślinożercy konsumujący żywą materię roślinną dają początek łańcuchowi troficznemu spasania.
Zarówno roślinożercy, jak i detrytusofagi mogą być konsumowani przez konsumentów wyższego rzędu (drapieżców, pasożyty). Ten sam osobnik drapieżcy może być ogniwem zarówno w łańcuchu spasania, jak i łańcuchu detrytusowym – na przykład ten sam ptak może konsumować zarówno gąsienice owadów żerujących na drzewach, jak i dżdżownice. Całą martwą materię roślinną i zwierzęcą, jak również wszystkie odchody trafiające na dno lasu rozkładają destruenci. Do tej grupy należą liczne mikroorganizmy heterotroficzne (bakterie, grzyby, promieniowce), pierwotniaki i wiele bezkręgowców (nicienie, pierścienice, roztocze, owady bezskrzydłe, chrząszcze i in.). W efekcie aktywności destruentów powstają związki mineralne pobierane przez producentów (rośliny zielone) – cykl się zamyka.
Jerzy Modrzyński (na podstawie: Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa)
Krebs Ch. J. (2011): Ekologia. Eksperymentalna analiza rozmieszczenia i liczebności. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Mackenzie A., Ball A.S., Virdee S.R. (2005): Ekologia. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.;
Odum E. P. (1982): Podstawy ekologii. PWRiL, Warszawa.;
Weiner J. (2003): Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik Ekologii Ogólnej. PWN, Warszawa.